Парламент Вялікабрытаніі: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 20:
Назва ніжняй палаты адбываецца ад слова commons (абшчыны). У XIV ст. яно азначала асаблівую сацыяльную групу, якая ўключае рыцарства і гараджан. Такім чынам, суполкамі стала называцца тая частка вольнага насельніцтва, якая валодала паўнатой правоў, вызначаных дастаткам і добрым імем. Паступова аформілася права кожнага які належаў да гэтай катэгорыі падданых абіраць і быць абраным у ніжнюю палату парламента (сёння мы называем такія правы палітычнымі).<br />
Найважнейшым этапам у станаўленні брытанскага парламентарызму стала [[Англійская рэвалюцыя
[[«Слаўная рэвалюцыя» 1688 г.]] і прыход да ўлады [[Вільгельм III Аранскі |Вільгельма III Аранскага ]](1689 - 1702 гг.) падвялі рысу пад шматвяковай барацьбой паміж каронай і нацыянальным прадстаўніцтвам. Аднак адбыўся пераварот гістарычна быў завяршэннем агульнага працэсу пераўтварэння англійскай абсалютнай манархіі ў новую канстытуцыйную манархію, пры якой паўнамоцтвы караля былі абмежаваныя прэрагатывамі парламента, інстытутамі палітычнай волі і самастойнай юстыцыі.Новы дзяржаўны лад - канстытуцыйнай парламенцкай манархіі - быў юрыдычна аформлены і замацаваны шэрагам заканадаўчых актаў, прынятых на працягу 1689 - 1716 гг. Найважнейшамы з гэтых актаў былі[[Біль аб правах 1689 г.]]<ref>[http://www.vostlit.info/Texts/Dokumenty/Engl/XVII/1680-1700/Akty_parlament/bill_o_pravach_1689.phtml?id=4895 Біль аб правах 1689 г.]</ref>, які ўсталяваў вяршэнства парламента ў галіне заканадаўчай улады і фінансавай палітыкі, а таксама [[Акт аб ўладкаванні 1701 г.]]<ref>[http://www.vostlit.info/Texts/Dokumenty/Engl/XVIII/1700-1720/Akty_Parlament/akt_ustroenii_12_06_1701.phtml?id=4900 Акт аб ўладкаванні 1701 г.]</ref>, які ўсталяваў парадак пасада ў спадчыну і ўтрымліваў далейшыя ўдакладненні прэрагатыў заканадаўчай і выканаўчай улады.<br />
Асабліва важнай рысай гэтага канстытуцыйнага замацавання было тое, што гэтыя заканадаўчыя акты былі выдадзеныя прадстаўнічым органам і ўяўлялі як бы палітычнае пагадненне з каронай (выдадзены манархам у выглядзе самоограничительных умоў, якія фармальна нельга было забараніць адклікаць). Гэта гарантавала юрыдычную трываласць канстытуцыйных актаў, а таксама першапачатковае змена палітыка-юрыдычных пазіцый у бок несумненнага перавагі парламента.<br />
| |||