Камуністычная партыя Савецкага Саюза: Розніца паміж версіямі

6-86—8.3.1918 у Петраградзе адбыўся VII Экстранны партыйны з'ездз’езд, які ўхваліў падпісанне Брэсцкага міру, выбраў камісію на чале з У. Леніным для распрацоўкі новай партыйнай праграмы, перайменаваў РСДРП(б) у '''Расійскую камуністычную партыю (бальшавікоў) — РКП(б)'''. У другой палове 1918  г. былі створаны камуністычныя партыі (бальшавікоў) Украіны, Туркестана, Эстоніі, Беларусі (гл. [[Камуністычная партыя Беларусі]]), [[Камуністычная партыя Літвы і Заходняй Беларусі]]. VIII з'ездз’езд РКП(б) (18-23.3.1919; гэты і ўсе наступныя з'ездыз’езды адбываліся ў Маскве) прыняў новую Праграму, у якой адзіным сродкам выхаду са створанага імперыялізмам тупіка і імперыялістычнай вайны абвяшчалася толькі пралетарская, камуністычная рэвалюцыя. Рабілася стаўка на развіццё буйной прамысловасці і сельскагаспадарчай вытворчасці, усямернае развіццё пралетарскай дэмакратыі ў форме савецкай улады як «вышэйшага тыпу дэмакратызму». 3 нязгодай па пытаннях ваеннага будаўніцтва на з'ездзез’ездзе выступіла «ваенная апазіцыя» (В. Смірноў, Г. Сафараў, Г. Пятакоў, [[К. Варашылаў]] і інш.). З'ездЗ’езд утварыў Палітбюро, Аргбюро і Сакратарыят ЦК. VIII Усерасійская канферэнцыя РКП(б) (2—4.12.1919) увяла інстытут кандыдатаў у члены партыі. Прыняты ёй новы Статут абвясціў дэмакратычны цэнтралізм прынцыпам арганізацыйная будовы і дзейнасці партыі. З 29 сакавіка по 5 красавік 1920  г. у Маскве адбыўся IX з'ездз’езд РКП(б). Цэнтральным пунктам парадку дня было пытанне пра гаспадарчае будаўніцтва, барацьбу з разрухай. На з'ездзез’ездзе выступіла апазіцыйная група «дэмакратычнага цэнтралізму», якая была супраць цэнтралізацыі дзяржаўнага кіравання (М. Томскі, А. Рыкаў і інш.).

X з'ездз’езд РКП(б) (8-16.3.1921) па ініцыятыве У. Леніна прыняў рашэнні аб пераходзе ад палітыкі «ваеннага камунізму» да новай эканамічнай палітыкі (нэп), аб замене харчразвёрсткі харчпадаткам. Па шэрагу пытанняў з іншымі пунктамі погляду выступілі [[Л. Троцкі]], «Рабочая апазіцыя» (А. Шляпнікаў, С. Мядзведзеў, А. Калантай) і група «дэмакратычнага цэнтралізму». З'ездЗ’езд вырашыў правесці чыстку партыі, прыняў спецыяльную рэзалюцыю «Аб адзінстве партыі», паводле якой фракцыі ў РКП(б) былі забаронены. Прынята палажэнне аб Кантрольных камісіях, якое прадугледжвала стварэнне Цэнтральнай кантрольнай камісіі (ЦКК) і кантрольных камісій абласных і губернскіх партыйных арганізацый.

XI з'ездз’езд РКП(б) (27.3-2.4.1922) падвёў вынікі першага года НЭПа, указаў на неабходнасць перагрупоўкі сіл для наступлення на капіталістычныя элементы, выключыў з партыі лідараў «рабочай апазіцыі». Вясной 1921 і летам 1922 аформіліся апазіцыі «Рабочая праўда» (Ф. Шуцкевер, Е. Шульман і інш.) і «Рабочая група» (Г. Мяснікоў, Н. Кузняцоў). Пасля з'ездаз’езда ў красавіку 1922 пленум ЦК выбраў Генераьным сакратаром ЦК партыі [[І. Сталін]]а.

У палітычнай справаздачы ЦК XII з'ездуз’езду РКП(б) (17—25.4.1923) Р. Зіноўеў прапанаваў палажэнне аб дыктатуры партыі, якое прыняў з'ездз’езд. І. Сталін у арганізацыйнай справаздачы рэкамендаваў узмацніць правы і дзейнасць Улікова-размеркавальнага аддзела ЦК, на які ўскладаўся ўлік асноўных кіруючых работнікаў партыі і дзяржавы ў цэнтры і на месцах. З'ездЗ’езд прыняў гэтыя прапановы, выказаўся за яднанне ўсёй партыйнай і савецкай урадавай работы. Рашэнні з'ездаз’езда былі скіраваны на далейшае падпарадкаванне дзяржаўнага апарату партыйным органам. У 1923-24 нарматыўная база новай кадравай сістэмы ў СССР — наменклатура ўліку і размеркавання пасад і кадраў — была распрацавана, зацверджана і да 1929 склалася арганізацыйна. Яна стала ключавым звяном вяршэнства паргыі над дзяржавай, фарміравання рэжыму асабістай улады Сталіна. Яе непасрэднымі арганізатарамі былі І. Сталін, Л. Кагановіч і В. Молатаў, якія з'яўлялісяз’яўляліся выразнікамі думак большасці ў партыі.

Перыяд 1923-24 гг. характарызаваўся нарастаючымі апазіцыйнымі выступленнямі Л. Троцкага. 3 мэтай умацавання кантролю партыі над дзяржаўным апаратам XII з'ездз’езд прыняў рашэнне аб зліцці ЦКК і Рабоча-сялянскай інспекцыі ў адзіны орган кантролю ЦКК—РСІ. XIII з'ездз’езд РКП(б) (23—31.5.1924) заклікаў да паскоранага развіцця [[Металургія|металургіі]] — асновы прамысловай вытворчасці, да пашырэння дзяржаўнага гандлю і выцяснення прыватніка, да кааперавання сялянства; асудзіў трацкізм як дробна буржуазны ўхіл і рэвізію ленінзму. На з'ездзез’ездзе па дэлегацыях было зачытана «Пісьмо да з'ездаз’езда» У. Леніна, у якім ён даў характарыстыкі вядомым членам партыі Каменеву, Л. Зіноўеву, Л. Троцкаму, І. Сталіну, Г. Пятакову, М. Бухарыну, прапанаваў знайсці спосаб перамяшчэння Сталіна з пасады генсека, паколькі ён сканцэнтраваў у сваіх руках вялікую ўладу і наўрад ці зможа карыстацца ёй з асцярожнасцю. У адкрытым друку ўсе 3 часткі «Пісьма да з'ездаз’езда» разам з дапаўненнямі апублікаваны толькі ў 1956 (час. «Коммунист», № 9). З'ездЗ’езд пакінуў І. Сталіна на пасадзе генсека, фармальна прыняўшы некаторыя прапановы Леніна па арганізацыйнай будове кіруючых органаў партыі.

XIV з'ездз’езд партыі (18—31.12.1925) паставіў задачу сацыялістычнай індустрыялізацыі краіны з мэтай забеспячэння яе эканамічнай самастойнасці, умацавання абараназдольнасці, стварэння матэрыяльнай базы сацыялізму. Была разгромлена «новая апазіцыя» (Р. Зіноўеў, Л. Каменеў, [[Н. Крупская]], Р. Сакольнікаў і інш.), РКП(б) была перайменавана ва '''Усесаюзную камуністычную партыю (бальшавікоў)  — УКП(б)'''. Аб'яднаныАб’яднаны пленум ЦК і ЦКК УКП(б) (21—23.10.1927) выключыў Л. Троцкага і Р. Зіноўева «за падпольную фракцыйную работу» з ЦК УКП(б), а 14.11.1927 — з партыі.

ХV з'ездз’езд УКП(б) (2—19.12.1927, Масква) зацвердзіў дырэктывы па складанні плана развіцця народнай гаспадаркі на 1928/29—1932/33. У рэзалюцыі «Па справаздачы Цэнтральнага Камітэта» з'ездз’езд адзначыў, што «неабходна паставіць у якасці першачарговай задачы на аснове далейшага каапе-равання сялянства паступовы пераход распыленых сялянскіх гаспадарак на рэйкі буйной вытворчасці (калектыўная апрацоўка зямлі на аснове інтэнсіфікацыі і машынізацыі земляробства), усямерна падтрымліваць і заахвочваць парасткі грамадскай сельскагаспадарчай працы». З'ездЗ’езд прыняў рашэнне аб пераходзе да палітыкі наступлення на кулацтва шляхам паслядоўнага абмежавання эксплуататарскіх магчымасцей кулацкіх гаспадарак. У гэты час у партыі сфарміраваліся апазіцыйныя групы: «платформа 83-х», «платформа 3-га верасня», «платформа 15-ці», якія былі нязгодныя з узмацненнем у партыі аўтарытарных метадаў кіраўніцтва, патрабавалі вяртання да ленінскіх нормаў партыйнага жыцця. З'ездЗ’езд выключыў з партыі 75 актыўных членаў апазіцыі, зацвердзіў выключэнне Троцкага і Зіноўева, групы Сапронава (23 чал.), абвясціў прыналежнасць да трацкізму несумяшчальнай са знаходжаннем у УКП(б).

На ліпеньскім (1928) пленуме ЦК УКП(б) І. Сталін заявіў, што «па меры нашага руху наперад супраціўленне капіталістычных элементаў будзе ўзрастаць, класавая барацьба будзе абвастрацца». Тэзіс стаў тэарэтычным абгрунтаваннем масавых палітычных рэпрэсій, якія пачалі разгортвацца ў краіне. У 1928—30 з нязгодай па пытаннях тэмпаў індустрыялізацыі і калектывізацыі выступалі М. Бухарын, А. Рыкаў, М. Томскі, прылічаныя да тг. зв. правага ўхілу.

XVI канферэнцыя УКП(б) (23-29.4.1929) прыняла дырэктывы 1-га пяцігадовага плана на 1928/29—1932/33, асудзіла правы ўхіл у партыі, прыняла рашэнне аб генеральнай чыстцы ў партыі, дзяржаўным кааператыўным і гаспадарчым апараце. На лістападаўскім (1929) пленуме ЦК УКП(б) група Бухарына адхілена ад палітычнага кіраўніцтва. Былі перагледжаны ў бок павелічэння тэмпы калектывізацыі, правядзення суцэльнай калектывізацыі ў збожжавых раёнах краіны за год. 5.1.1930 Палітбюро ЦК разгледзела пытанне «Аб тэмпе калектывізацыі і мерах дапамогі дзяржавы калгаснаму будаўніцтву», дзе зноў былі рэзка скарочаны тэрміны завяршэння калектывізацыі — «восенню 1931 года ці ва ўсякім выпадку вясной 1932 года». Аб'яднаныАб’яднаны пленум ЦК і ЦКК УКП(б) (снежань 1930) аб'явіўаб’явіў 1932 «годам завяршэння суцэльнай калектывізацыі». 27 снежня 1929  г. у прамове на навуковай канферэнцыі аграрнікаў-марксістаў І. Сталін абвясціў аб пераходзе да палітыкі ліквідацыі кулацтва як класа.

XVI з'ездз’езд УКП(б) (26.6—13.7.1930) паставіў задачы: паскарэнне тэмпаў сацыялістычнага будаўніцтва і выкананне пяцігодкі за 4 гады, ліквідацыя кулацтва як класа на аснове суцэльнай калектывізацыі, гаспадарчага ўмацаванне калгасаў; аб'явіўаб’явіў тг. зв. правы ўхіл несумяшчальным з прыналежнасцю да УКП(б), указаў на неабходнасць барацьбы з ухіламі ў нацыянальным пытанні. Партыйныя органы сканцэнтравалі ў сваіх руках вырашэнне важнейшых пытанняў, увялі кантроль над усімі сферамі жыцця насельніцтва, устанавілі ідэалагічны дыктат камуністычнай дактрыны. Да сярэдзіны 1920-х г. у СССР былі ліквідаваны іншыя палітычныя партыі. Крайні цэнтралізм улады і кіравання прывёў да разрастання апарата і росту яго бюракратызацыі. Кампартыя з рэвалюцыйнай арганізацыі ператварылася ў ядро дзяржаўнай адміністрацыйнай машыны. Абсалютызацыя ўладных функцый партыі вяла да пашырэння рэпрэсій супраць апазіцыі, усякага іншадумства. Вышэйшыя партыйныя органы ў канцы 1920-30-х г. ініцыіравалі судовыя працэсы, надаўшы ім палітычны характар. 18.5—6.7.1928 у Маскве судзілі інжынераў і тэхнікаў, кіраўнікоў вугальнай прамысловасці Данбаса за шкодніцтва і шпіянаж; некалькі чалавек прыгавораны да пакарання смерцю. Паводле звестак АДПУ, у 1929-30 гг. былі раскрыты так званыя контррэвалюцыйныя арганізацыі на чыгуначным транспарце, у золата-плацінавай прамысловасці — практычна ва ўсіх галінах народнай гаспадаркі. У жніўні 1936 адбыўся працэс па справе тг. зв. «антысавецкага аб'яднанагааб’яднанага трацкісцка-зіноўеўскага цэнтра» (Р. Зіноўеў, Л. Каменеў, Р. Еўдакімаў і інш.), у студзені 1937 — па справе тг. зв. «паралельнага антысавецкага трацкісцкага цэнтра» (Г. Пятакоў, К. Радэк і інш.), у чэрвені — закрыты суд па «справе ваенных», военачальнікаў Чырвонай Арміі М. Тухачэўскага, [[Іона Эмануілавіч Якір|І.  Э.  Якіра]], [[Іеранім Пятровіч Убарэвіч|І. Убарэвіч]]а і інш. У сакавіку 1938 арганізаваны судовы працэс па справе тг. зв. «антысавецкага праватрацкісцкага блока» (Бухарын, Рыкаў, М. Красніцкі, Х. Ракоўскі і інш.). Большасць асуджаных прыгавораны да расстрэлу, працяглых тэрмінаў у папраўча-працоўных лагерах. Да вясны 1935  г. была праведзена масавая чыстка партыі. У студзені 1933  г. па рашэнні ЦК створаны палітаддзелы машынна-трактарных станцый і саўгасаў.

XVII з'ездз’езд УКП(б) (26.1—10.2.1934) падвёў вынікі 1-й пяцігодкі, зацвердзіў кантрольныя лічбы 2-й пяцігодкі на 1933—37; канстатаваў, што СССР ператварыўся ў індустрыяльна-калгасную дзя^жаву, пабудаваны фундамент сацыялістычнай эканомікі, ліквідаваны апошні капіталістычны клас — кулацтва. З'ездЗ’езд пераўтварыў ЦКК — РСІ ў Камісію партыйнага кантролю пры ЦК УКП(б) і Камісію савецкага кантролю пры СНК СССР; прыняў новы Статут партыі (павышэнне патрабаванняў да тых, хто ўступае ў партыю, пераўтварэнне партыйных ячэек у пярвічныя партарганізацыі, стварэнне пры іх груп спачуваючых і інш.). У Канстытуцыю СССР 1936 было ўключана палажэнне аб тым, што Камуністычная партыя — «кіруючае ядро ўсіх арганізацый працоўных, як грамадскіх, так і дзяржаўных». Гэтым афіцыйна была замацавана кіруючая роля Кампартыі ў Савецкай дзяржаве.

Па выніках 2-й пяцігодкі XVIII з'ездз’езд УКП(б) (10-21.3.1939) канстатаваў, што сацыялізм у краіне ў асноўным пабудаваны і СССР уступіў у паласу завяршэння будаўніцтва сацыялістычнага грамадства. Ён зацвердзіў 3-і пяцігадовы план развіцця народнай гаспадаркі на 1938-42 1938—1942 гг., заклікаў узмацніць барацьбу за прадухіленне сусветнай вайны, супраць фашысцкай агрэсіі; у новай рэдакцыі Статута пашырыў унутрыпартыйную дэмакратыю ў сувязі са змяненнямі класавай структуры савецкага грамадства; выбраў камісію па змяненні Праграмы УКП(б).

У чэрвені 1940  г. пасля далучэння да СССР Літвы, Латвіі і Эстоніі і ўтварэння Малдаўскай ССР кампартыі гэтых рэспублік увайшлі ў склад УКП(б). У абставінах усё большай пагрозы вайны партыйныя органы засяродзілі ўвагу на ўмацаванні абараназдольнасці, удасканаленні кіраўніцтва прамысловасцю і транспартам. У маі 1941 І. Сталін, застаючыся сакратаром ЦК, прызначаны і Старшынёй СНК СССР. У той жа час неабгрунтаваныя рэпрэсіі, у т.л.тым ліку і супраць ваенных кадраў, значна аслабілі правядзенне мерапрыемстваў па ўмацаванні баяздольнасці арміі.

3 першых дзён Вялікай Айчыннай вайны партыйныя і дзяржаўныя органы прымалі меры па арганізацыі адпору фашысцкай агрэсіі. 29.6.1941 прынята Дырэктыва СНК СССР і ЦК УКП(б) партыйным і савецкім арганізацыям прыфрантавых абласцей. 18.7.1941 ЦК УКП(б) прыняў пастанову «Аб арганізацыі барацьбы ў тыле германскіх войск». Сакратар ЦК УКП(б) І. Сталін прызначаны і старшынёй Дзяржаўнага камітэта абароны і Вярхоўным Галоўнакамандуючым. Ужо да канца 1941  г. у дзеючую армію было накіравана каля паловы ўсіх членаў партыі. У краіне пачала дзейнічаць скаардынаваная сістэма аб'яднанагааб’яднанага партыйнага, дзяржаўнага, гаспадарчага і ваеннага кіраўніцтва. На 1 студзеня 1945  г. у ваенных партыйных арганізацыях знаходзілася 3324 тыс. камуністаў, ці 57,7% агульнай колькасці членаў і кандыдыдатаў у члены УКП(б). Усяго з 1.7.1941 да 1.7.1945 кандыдатамі ў члены УКП(б) сталі 3788 тыс., членамі — 2376 тыс. байцоў. За час вайны партыйныя арганізацыі арміі павялічыліся ў 5 разоў, флоту — амаль у 3 разы. У ліпені 1941  г. былі створаны палітаддзелы і палітупраўленні, уведзены інстытут ваенных камісараў і палітрукоў (апошні восенню 1942 скасаваны). Галоўныя палітычныя ўпраўленні Чырвонай Арміі, Ваенна-Марскога флоту і палітычныя ўпраўленне Наркамата шляхоў зносін працавалі на правах аддзелаў ЦК. ЦК УКП(б) пашырыў інстытут галіновых сакратароў тэрытарыяльных партыйных органаў па важнейшых відах ваеннай вытворчасці і галоўных галінах цяжкай прамысловасці, умацаваны інстытут парторгаў ЦК УКП(б) на вядучых прамысловых прадпрыемствах. У акупіраваных раёнах СССР з фашызмам змагаліся 140 тыс. камуністаў, у т.л.тым ліку ва Украіне — каля 70 тыс., Беларусі — 35 тыс., у краях і абласцях РСФСР — больш за 30 тыс. Асабліва высокай была партыйная праслойка сярод партызан. На акупіраванай тэрыторыі дзейнічалі 90 падпольных абкомаў, абласных партыйных цэнтраў, акругкомаў, міжрайпартцэнтраў, 620 гаркомаў, райкомаў, райпартцэнтраў, райпартгруп, павятовых і валасных камітэтаў партыі. Для кіраўніцтва барацьбой у тыле ворага ЦК УКП(б) накіраваў 565 сакратароў абкомаў, гаркомаў і райкомаў партыі.

Пасляваенны перыяд характарызаваўся ўтварэннем двух сусветных лагераў: імперыялістычнага і сацыялістычнага. XIX з'ездз’езд УКП(б) (5-14.10.1952) зацвердзіў дырэктывы па 5-й пяцігодцы на 1951-55, перайменаваў УКП(б) у '''КПСС'''.

На вераснёўскім (1953) пленуме ЦК КПСС Першым сакратаром ЦК быў выбраны [[М. Хрушчоў]]; створана Бюро ЦК КПСС па РСФСР. XX з'ездз’езд КПСС (14—25.2.1956, Масква) вызначыў галоўнай рысай эпохі ператварэнне сацыялізму ў сусветную сістэму, сфармуляваў прынцып мірнага суіснавання краін з розным грамадскім ладам, абгрунтаваў магчымасць прадухілення сусветнай вайны, развіў палажэнне аб разнастайнасці формаў пераходу краін да сацыялізму. З'ездЗ’езд зацвердзіў дырэктывы па 6-й пяцігодцы на 1956—61. Паводле прынятага з'ездамз’ездам Статута Палітбюро пераўтворана ў Прэзідыум ЦК; бягучая арганізацыйная работа сканцэнтроўвалася ў Сакратарыяце ЦК, таму Арганізацыйнае бюро ЦК было скасавана. На закрытым пасяджэнні дэлегатам з'ездаз’езда быў зачытаны даклад М. Хрушчова «Аб кульце асобы і яго выніках». 30.6.1956 ЦК КПСС прыняў пастанову «Аб пераадоленні культу асобы і яго вынікаў». 18.6.1957 В. Молатаў і Г. Малянкоў нечакана паставілі пытанне аб зняцці М. Хрушчова з пасады Першага сакратара ЦК. На яго месца меркавалася выбраць Молатава. Прэзідыум ЦК вынес рашэнне аб зняцці Хрушчова. Аднак большасць удзельнікаў экстранна сабранага ў чэрвені Пленума ЦК падтрымалі Хрушчова. «Антыпартыйная група Малянкова, Кагановіча, Молатава і Шапілаў, які прымкнуў да іх», пацярпелі паражэнне.

XXI з'ездз’езд КПСС (нечарговы, 27.1—5.2.1959) падвёў вынікі дзейнасці партыі з кастрычніка 1917, зрабіў вывад пра поўную і канчатковую перамогу сацыялізму ў СССР і ўступленне краіны ў перыяд разгорнутага будаўніцтва камунізму; зацвердзіў дырэктывы па сямігадовым плане развіцця народнай гаспадаркі на 1959—65. XXII з'ездз’езд КПСС (17—31.10.1961) канстатаваў поўнае выкананне Праграмы партыі, прынятай у 1919; прыняў 3-ю Праграму партыі — праграму будаўніцтва камунізму. У ёй давалася характарыстыка шляхоў вырашэння 3 карэнных задач камуністычнага будаўнінтва: стварэнне матэрыяльна-тэхнічнай базы камунізму, перарастанне сацыялістычных грамадскіх адносін у камуністычныя, выхаванне чалавека камуністычнага грамадства; адзначалася, што пачаўся працэс перарастання дзяржавы дыктатуры пралетарыяту ў агульнанародную сацыялістычную дзяржаву.

На вераснёўскім (1965) пленуме ЦК прынята эканамічная рэформа, скіраваная на эфектыўнае выкарыстанне эканамічных законаў сацыялізму, інтэнсіфікацыю эканомікі, паскарэнне навукова-тэхнічнага прагрэсу. XXIII з'ездз’езд КПСС (29.3—8.4.1966) падвёў вынікі сямігодкі, зацвердзіў дырэктывы па 8-м пяцігадовым плане развіцця народнай гаспадаркі на 1966-70, указаў на неабходнасць пашырэння гаспадарчай самастоннасці і павышэння матэрыяльнай зацікаўленасці прадпрыемстваў у выніках сваёй дзейнасці; адноўлена пасада Генеральнага сакратара ЦК КЛСС.

XXIV з'ездз’езд КПСС (30.3-9.4.1971) адзначыў, што ў СССР пабудавана развітое сацыялістычнае грамадства. У гэты перыяд узяла верх кансервацыя форм партыйнай работы, фармалізавалася дзейнасць партыйных камітэтаў, аслаблялася крытычная накіраванасць аналізу становішча спраў; многія прынятыя ЦК пастановы агульнапартыйнага значэння не выконваліся; адбывалася зніжэнне паўнаўладдзя Саветаў, ролі і адказнасці дэпутатаў, узмацнялася практыка падмены партыйнымі органамі Саветаў, параднасць і ўсхваленні. «Брэжнеўскі стыль кіраўніцтва» і «брэжнеўскія адносіны да кадраў» выдаваліся за ўзор працы.

[[File:1981 CPA 5155.jpg|thumb|Паштовая марка да XXVI з'ездаз’езда КПСС, 1981]]

XXV з'ездз’езд КПСС (24.2-5.3.1976) зацвердзіў асноўныя кірункі развіцця народнай гаспадаркі СССР у 10-й пяцігодцы на 1976-80 — «пяцігодцы эфектыўнасці і якасці»; абвясціў праграму далейшай барацьбы за мір і міжнароднае супрацоўніцтва, спыненне гонкі ўзбраенняў. У чэрвені 1977 Генеральны сакратар ЦК КПСС Л. Брэжнеў выбраны адначасова Старшынёй Прэзідыума ВС СССР. Паводле шостага артыкула Канстытуцыі СССР 1977 г., з'яўляласяз’яўлялася «кіраўнічай і накіравальнай сілай савецкага грамадства, ядром яго палітычнай сістэмы, дзяржаўных і грамадскіх арганізацый». XXVI з'ездз’езд КПСС (23.2-32—3.3.1981) прыняў «Асноўныя напрамкі эканамічнага і сацыяльнага развіцця СССР на 1981—1985 гг. і на перыяд да 1990 г.», даручыў ЦК КПСС унесці неабходныя дапаўненні і змяненні ў Праграму партыі і падрыхтаваць яе новую рэдакцыю.

У лістападзе [[1982]] г. Генеральным сакратаром ЦК КПСС выбраны [[Ю. Андропаў]], у лютым [[1984]] г. — [[К. Чарненка]] (з красавіка ён быў Старшынёй Прэзідыума ВС СССР).

У сакавіку 1985 Генеральным сакратаром ЦК КПСС выбраны [[М. Гарбачоў]]. На красавіцкім (1985) пленуме ЦК КПСС прынята стратэгія паскарэння сацыяльна-эканамічнага развіцця краіны, абнаўлення форм і метадаў дзейнасці партыі. Па ініцыятыве М. Гарбачова КПСС пачала перабудову партыйнага, сацыяльна-эканамічнага, палітычнага і культурнага жыцця. XXVII з'ездз’езд КПСС (26.2-6.3.1986) прадстаўляў 19 млн членаў і кандыдатаў у члены партыі. За 15 гадоў паміж XXIV і XXVII з'ездаміз’ездамі КПСС у партыю было прынята больш за 9 млн чал., з партыі выключана 1 млн. 100 тыс., выбылі па іншых прычынах яшчэ 600 тыс. Ужо за 2 гады пасля XXVII з'ездаз’езда з партыі выключаны і выбылі 327 тыс. чал., што ў 1,8 раза больш, чым за папярэднія 2 гады. З'ездЗ’езд канстатаваў, што рэальная дыялектыка сусветнага развіцця — спалучэнне спаборніцтва, гістарычнае проціборства дзвюх сістэм і нарастанне тэндэнцыі да ўзаемазалежнасці дзяржаў сусветнай супольнасці, што праз барацьбу процілегласцей складваецца супярэчлівы, але ўзаемазалежны, у многім цэласны свет. Гэта быў першы крок адыходу ад канфрантацыйнага мыслення і палітыкі з боку СССР. З'ездЗ’езд пацвердзіў курс на паскарэнне сацыяльна-эканамічнага развіцця, перабудову гаспадарчага механізма, стварэнне цэласнай, эфектыўнай і гібкай сістэмы кіравання, якая дазваляла б больш поўна рэалізаваць магчымасці сацыялізму; прыняў новую рэдакцыю Праграмы КПСС — праграмы планамернага і ўсебаковага ўдасканалення сацыялізму, у якой замацавана канцэпцыя, што КПСС дзейнічае ў рамках Канстытуцыі СССР. З'ездЗ’езд прыняў пастанову "Аб асноўных напрамках эканамічнага і сацыяльнага развіцця СССР на 1986—1990 г. і на перыяд да 2000 г. ". У новым Статуце КПСС было адноўлена скліканне паміж з'ездаміз’ездамі партыі ўсесаюзных партыйных канферэнцый.

Падрыхтоўка да канферэнцыі праходзіла ва ўмовах нарастання крытыкі КПСС, патрабаванняў палітычнага плюралізму ў краіне. Канферэнцыя (28.6—1.7.1988) разгледзела пытанні аб ходзе рэалізацыі рашэнняў XXVII з'ездаз’езда КПСС, задачах партыйных арганізацый па паглыбленні працэсу перабудовы, аб мерах па далейшай дэмакратызацыі жыцця партыі і грамадства. Прыняла рэзалюцыі «Аб барацьбе з бюракратызмам», «Аб міжнацыянальных адносінах», «Аб галоснасці», «Аб прававой рэформе» і інш. Рэзалюцыя «Аб некаторых неадкладных мерах па практычнаму ажыццяўленню рэформы палітычнай сістэмы краіны» абавязвала ажыццявіць да канца 1988 рэарганізацыю партыйнага апарату, унесці змены ў яго структуру з улікам прынятых рашэнняў аб раздзяленні функцый паміж партыяй і Саветамі. Было рэкамендавана сумяшчэнне пасад першых сакратароў райкомаў, гаркомаў, абкомаў са старшынямі адпаведных выканкомаў Саветаў. 29.7.1988 пленум ЦК утварыў камісію на чале з М. Гарбачовым для падрыхтоўкі прапаноў па рэформе палітычнай сістэмы савецкага грамадства. 30.9.1988 Пленум ЦК прыняў пастанову «Аб утварэнні камісій ЦК КПСС і рэарганізацыі апарату ЦК КПСС у святле рашэнняў XIX Усесаюзнай партыйнай канферэнцыі», 28.11.1988 — «Аб мерах па ажыццяўленні палітычнай рэформы ў галіне дзяржаўнага будаўніцтва». 25.4.1989 пленум ЦК па асабістых заявах вывеў са складу ЦК 99 членаў і кандыдатаў у члены ЦК і 12 членаў Рэвізійнай камісіі (у асноўным пенсіянераў), увёў у ЦК 25 новых членаў.

25.5.1989 з'ездз’езд народных дэпутатаў СССР выбраў Генеральнага сакратара ЦК КПСС М. Гарбачова Старшынёй ВС СССР. 9.12.1989 пленум ЦК утварыў Расійскае бюро ЦК КПСС. У снежні 1989 XX з'ездз’езд Кампартыі Літвы аб'явіўаб’явіў КПЛ самастойнай палітычнай арганізацыяй са сваімі Праграмай і Статутам. У сувязі з падрыхтоўкай да XXVIII з'ездаз’езда КПСС былі апублікаваны ў лютым-сакавіку 1990 платформа ЦК КПСС да XXVIII з'ездаз’езда «Да гуманнага, дэмакратычнага сацыялізму» і альтэрнатыўная платформа групы камуністаў «Дэмакратычная платформа да XXVIII з'ездаз’езда КПСС». 15.3.1990 Генеральны сакратар ЦК КПСС М. Гарбачоў выбраны Прэзідэнтам СССР. 3-і Нечарговы з'ездз’езд народных дэпутатаў СССР выключыў з Канстытуцыі СССР артыкулы, якія вызначалі КПСС як ядро палітычнай сістэмы СССР.

Выбары дэлегатаў на XXVIII з'ездз’езд КПСС упершыню праходзілі на альтэрнатыўнай аснове. У красавіку 1990 г. адбыўся Устаноўчы з'ездз’езд Кампартыі РСФСР. XXVIII з'ездз’езд КПСС (2—13.7.1990) прадстаўляў 20 млн. членаў і кандыдатаў у члены партыі. Прыняў праграмную заяву «Да гуманнага, дэмакратычнага сацыялізму», новы Статут партыі, шэраг рэзалюцый, у т.л.тым ліку «Аб бюджэце і маёмасці КПСС», «Аб палітыцы КПСС у правядзенні эканамічнай рэформы і пераходзе да рыначных адносін», «Аб становішчы сялянства і рэалізацыі аграрнай палітыкі КПСС», «Дэмакратычная нацыянальная палітыка — шлях да добраахвотнага саюза міру і згоды паміж народамі», «Аб сродках масавай інфармацыі», «Аб палітычнай ацэнцы катастрофы на Чарнобыльскай АЭС і ходу работ па ліквідацыі яе наступстваў», «Аб асноўных напрамках ваеннай палітыкі партыі на сучасным этапе». Прынята пастанова аб падрыхтоўцы новай Праграмы КПСС. Асноўныя вывады дакументаў з'ездаз’езда абвяшчалі: КПСС з'яўляеццаз’яўляецца партыяй сацыялістагасацыялістычнага выбару і камуністычнай перспектывы, партыяй гуманнага, дэмакратычнага сацыялізму; неабходна ў 1990 распрацаваць новы дагавор аб саюзе рэспублік як суверэнных дзяржаў; неабходна стварыць умовы для фарміравання і развіцця разнастайных і раўнапраўных форм уласнасці, іх інтэграцыі і свабоднага суперніцтва; альтэрнатывай адміністрацыйна-каманднай сістэме кіравання народнай гаспадаркай з'яўляеццаз’яўляецца рыначная эканоміка; стварэнне прававой дзяржавы; КПСС рашуча адмаўляецца ад палітычнага і ідэалагічнага манапалізму, ад падмены органаў дзяржаўнага і гаспадарчага кіравання; Кампартыя становіцца палітычнай арганізацыяй і будзе адстойваць права на палітычнае лідарства ў свабодным спаборніцтве з іншымі грамадска-палітычнымі сіламі; у кадравай рабоце партыя адмаўляецца ад наменклатурнага падыходу. На з'ездзез’ездзе член ЦК КПСС [[Б. Ельцын]] і народны дэпутат СССР [[Анатоль Аляксандравіч Сабчак|А. Сабчак]] заявілі аб выхадзе з КПСС. З'ездЗ’езд прызнаў за кампартыямі саюзных рэспублік самастойнасць.

9.10.1990 пленум ЦК КПСС разгледзеў пытанне аб становішчы ў краіне і задачах партыі ў сувязі з пераводам эканомікі на рыначныя адносіны. У 1990 сталі масавымі парушэнні Статута КПСС пярвічнымі палітычнымі арганізацыямі. 25.7.1991 пленум ЦК КПСС зацвердзіў праект новай Праграмы КПСС «Сацыялізм, дэмакратыя, прагрэс» і прыняў рашэнне аб скліканні нечарговага XXIX з'ездаз’езда партыі. У жніўні 1991 Прэзідэнт РСФСР Б. Ельцын выдаў Указ «Аб спыненні дзейнасці арганізацыйных структур палітычных партый і масавых грамадскіх рухаў у дзяржаўных органах, установах і арганізацыях РСФСР».

Пасля няўдалага выступлення 19-2119—21 жніўня 1991 г. Дзяржаўнага камітэта па надзвычайным становішчы Прэзідэнт Расіі [[23 жніўня]] прыпыніў дзейнасць Кампартыі РСФСР. [[6 лістапада]] 1991 г. Прэзідэнт РСФСР Б. Ельцын і Генеральны сакратар ЦК КПСС М. Гарбачоў выдалі сумесны дакумент аб роспуску КПСС, і яна спыніла існаванне.