Гісторыя тэорыі імавернасцей: Розніца паміж версіямі

Гюйгенс прааналізаваў і задачу аб падзеле стаўкі, даўшы яе канчатковае рашэнне: стаўку трэба раздзяліць прапарцыянальна імавернасцям выйгрышу пры працягу гульні{{sfn |Майстров Л. Е.|1967|с=58—60. }}. Ён таксама ўпершыню прымяніў імавернасныя метады ў [[Дэмаграфічная статыстыка|дэмаграфічнай статыстыцы]] і паказаў, як разлічыць сярэднюю працягласць жыцця{{sfn |Майстров Л. Е.|1967|с=64—65. }}.

 

 

Граўнт таксама ўпершыню склаў {{нп5|Табліца смяротнасці|табліцы смяротнасці||Life table}}&nbsp;— табліцы імавернасці смерці як функцыі ўзросту. Пытаннямі [[тэорыя імавернасцей|тэорыі імавернасцей]] і яе прымянення ў [[дэмаграфічная статыстыка|дэмаграфічнай статыстыцы]] заняліся таксама [[Іаган Худэ]] і [[Ян дэ Віт]] у Нідэрландах, якія ў 1671 годзе таксама склалі табліцы смяротнасці і выкарысталі іх для вылічэння памераў [[пажыццёвая рэнта|пажыццёвай рэнты]]. Падрабязней гэты круг пытанняў быў выкладзены ў 1693 годзе [[Эдмунд Галей|Эдмундам Галеем]]<ref name="renyi"/><ref>{{кніга|аўтар=Alter G.|частка=Plague and the Amsterdam Annuitant: A New Look at Life Annuities as a Source for Historical Demography|загаловак=''Population Studies'', '''37''', 1983}} — P. 23—41.</ref>.