Марлен Дзітрых: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 2:
|імя = Марлен Дзітрых
|арыгінал_імя = {{lang-de|Marlene Dietrich}}
|партрэт = Marlene Dietrich in
|памер =
|подпіс = <small>Студыйная фатаграфія 1951 года</small>
|апісанне =
|імя пры нараджэнні = Марыя Магдалена
|род дзейнасці = нямецкая і амерыканская кінаактрыса і спявачка
|дата нараджэння = {{ДН|27|12|1901}}
Радок 23:
}}
'''Марлен Дзітрых''' ({{lang-de|Marlene Dietrich}}, народжаная Марыя Магдалена Дзітрых {{lang-de|Marie Magdalene Dietrich}}; {{ДН|27|12|1901}} — {{ДС|6|5|1992}}) — нямецкая і амерыканская акторка і спявачка, якая стварыла адзін з дасканалых кінематаграфічных жаночых вобразаў. Яе «гарачая жанчына са сталёвым хрыбетнікам» адрознівалася як ад «загадкавай жанчыны» Грэты Гарба, так і ад натуральнасці, увасобленай у жаночых вобразах Інгрыд Бергман, не была падобная на інтэлектуальную вытанчанасць, якой бліскала Кладэт Колбер. Кінематаграфічны лёс Дзітрых быў шмат у чым вызначаны Джозэфам фон Штэрнбергам. Менавіта Штэрнберг прыпісваюць заслугі па стварэнні таго вобразу Дзітрых, што на працягу многіх гадоў не губляе сваёй прыцягальнай сілы{{sfn|Tom Pendergast, Sara Pendergast|2000|с=366}}. Саюз Дзітрых-Штэрнберг гэтак жа адметны сваёй унікальнасцю, як і больш позні не менш значны саюз Дэ Ніра-Скарсэзэ<ref name="str">{{кніга|аўтар = Robin Wood|частка= DE NIRO, Robert|загаловак =International dictionary of films and filmmakers |арыгінал = |спасылка = |адказны = editors, Tom Pendergast, Sara Pendergast|выданне = 4th ed|месца = USA|выдавецтва = St. James Press|год = 2000|том = 3. Actors and Actresses|старонкі = 346|старонак= 1350|серыя = |isbn = 1-55862-452-X|тыраж = }}</ref>.
Дзітрых засталася ў гісторыі і як папулярная спявачка. Яе жосткае кантральта з выразным тэмбрам прыцягвала прыхільнікаў ва ўсе часы.
Марлен Дзітрых аказала яркі, незабыўны ўплыў на моду, кіно, стыль і жаночы светагляд. Яна ўяўляла сабой шакавальны тып выдатнай і абаяльнай жанчыны, адначасова заганнай і нявіннай, з выклікам сексуальнай і непрыступнай. Нягледзячы на тое, што Марлен Дзітрых не была найвялікшай у свеце актрысай, спявачкай ці танцоркай, яе папулярнасць была выключна высокая. Яе незвычайны лёс, звязаны з мастацтвам, палітыкай і сексам, з адзінотай у канцы жыцця, выклікае цікавасць і спрэчкі і ў ХХI стагоддзі{{sfn|Дэвид Брет|2006}}.
== Біяграфія ==
=== Юныя гады ===
[[Файл:Marlene Dietrich Birth House Panorama 2012-07-28 small.tiff|міні|Родны дом Марлен Дзітрых]]
Мары Магдалене Дзітрых нарадзілася 27 снежня 1901 года ў горадзе Шёнеберг (з 1920 года — раён Берліна) у сям'і Луі Эрыха Ота Дзітрыха (1868 г.н.) і яго жонкі Вільгельміны Ёзэфіны Фельзінг (1876 г.н.). Некаторыя крыніцы спасылаюцца на 1904 год нараджэння{{sfn|Tom Pendergast, Sara Pendergast|2000|с=363}}. Сама Дзітрых называла 1900 года нараджэння{{sfn|Дэвид Брет|2006}}. Бацька ў 1890-х гадах служыў ва ўланскіх войсках, дзе заслужыў некалькі ўзнагарод, а ў момант нараджэння дачкі быў лейтэнантам паліцыі. Маці паходзіла з заможнай сям'і гандляроў-майстроў гадзіннікаў. Нягледзячы на незадаволенасць родных простым паходжаннем Ота, яна выйшла замуж за Дзітрыха ў 1898 годзе. За год да нараджэння Мары ў сям'і нарадзілася старэйшая сястра — Элізабэт.
Дзітрыхы вялі сціплае жыццё, кар'еры Ота не зрабіў. Калі Марлен было шэсць гадоў, бацька памёр. Але яшчэ годам раней бацькі раз'ехаліся па розных адрасах, і бацькі Марлен практычна не памятала. У далейшым у зносінах з маці яна нярэдка гуляла прыдуманую ёю ролю бацькі, адлюстроўваючы з сябе мужчыну, называючы сябе, як юнак «Поль», і маці дапамагала гэтай выдумкі{{sfn|Steven Bach|2011}}. Маці была строгай жанчынай, пазней Дзітрых казала, што тая нічога не прабачала. У роднай сям'і Ёзэфіну называлі «цмокам».
З 1907 года Марлен вучылася ў школе для дзяўчынак, дзе, паводле ўспамінаў сябровак, паводзіла сябе, як «маленькая шэрая мышка». Для таго, каб пракарміць сям'ю, маці ўладкавалася хатняй гаспадыняй у багаты дом. Марлен пачала захапляцца музыкай, яна вучылася іграць на лютні, а пазней стала займацца на скрыпцы, у чым праявіла вялікую зацятасць. Дзве вялікія закаханасці яе дзяцінства — гэта выкладчыца-францужанка мадэмуазель Брэган і зорка кінаэкрана Хэні Партэн. Абажанне Брэган забяспечыла яе прыхільнасць на ўсё жыццё да Францыі. А Хэні Партэн была для Марлен і яе школьных сябровак сапраўдным ідалам.
У 1914 годзе, з пачаткам Першай сусветнай вайны, жыццё сям'і Дзітрых змянілася. Яны былі вымушаныя пераехаць у Дэсау. У новай школе ўсе святы і распарадак дня былі падпарадкаваныя бягучых ваенных падзей. Навіны аб ходзе ваенных дзеянняў напаўнялі жыццё з раніцы да вечара. Вучаніцы ладзілі канцэрты для салдат, якія сыходзяць на фронт, і для салдат, якія ляжаць у шпіталях.
У 1917 годзе сям'я вярнулася ў Берлін. Да гэтага часу Марлен ўжо адчула сваю здольнасць ўплываць на мужчын. Улетку 1917 года яна ўпершыню выступіла на публіцы, гуляючы на скрыпцы.
Марлен наведвала сярэднюю школу ў Берліне да 1918 года. Краіна ляжала ў разрусе, інфляцыя, эпідэміі і пройгрыш у вайне давялі народ да роспачы. Маці вырашае зберагчы Марлен ад небяспекі сталічнага жыцця і адпраўляе яе ў Веймар, дзе Марлен пасяляецца ў школе Фраў фон Штайн і працягвае займацца скрыпкай. Адначасова з з'яўленнем Дзітрых ў Веймары там зараджаецца Баўхаўс пад кіраўніцтвам Вальтэра Гропіуса. У Баўхаўсе сабралася мноства таленавітых архітэктараў, мастакоў-авангардыстаў: І. Ітэн, Л. Махой-Надзь, П. Клее, В. Кандзінскі, Л. Фейнінгер, О. Шлемер, Г. Маркс, Ю. Шміт, Г. Штёльцль. Заснавальнікі Баўхаўса спрыялі установе Фраў фон Штайн, і Марлен была знаёмая з многімі з іх. Аж да таго моманту, як у ліпені 1921 года маці забрала яе назад у Берлін, Марлен займалася скрыпкай ў прафесара Роберта Райца.
Па вяртанні ў Берлін Марлен была вымушаная пакінуць пастаяннае навучанне на скрыпцы. Гэтаму былі дзве прычыны: болі ў руцэ, але галоўная — трэба было зарабляць грошы. Яна ўладкавалася на працу ў аркестр, акампануючы нямым фільмам, і атрымала магчымасць глядзець увесь рэпертуар кінапракату не па адным разе. Аднак яе прыгажосць занадта адцягвала музыкаў (яна была адзінай жанчынай у аркестры), і праз месяц яе звольнілі. Яна стала браць урокі вакалу ў аднаго з лепшых выкладчыкаў у Берліне, і хоць яе голас быў не занадта моцны, усе адзначалі ўласцівую ёй музычнасць.
=== Кар'ера ў Германіі ===
Дзітрых працавала ў кабарэ Рудольфа Нэльсана, дзе танчыла і спявала ў рэвю разам з іншымі дзяўчатамі. На цэлае дзесяцігоддзе да яе прыляпляецца мянушка «дзяўчына з Курфюрстэндам». У гэты час яна разумее, што хоча стаць зоркай і з уласцівай ёй ўпарта пачынае ісці да мэты.
У 1922 годзе Марлен не праходзіць конкурс у акцёрскую школу Макса Рэйнхарда ў Нямецкім тэатры. Не жадаючы здавацца, яна адпраўляецца да Ружы Валеці, папулярнай актрысы кабарэ. Тая ўражаная голасам маладой дзяўчыны і адсылае яе да Фелікса Холандэр, аднаму з адміністратараў Рэйнхарда. Такім чынам Марлен прымаюць у школу. Вучыцца яна разам з Грэтай Мосхайм. У гэтым жа годзе пачынае з'яўляцца ў многіх спектаклях.
17 мая 1923 года выйшла замуж за адміністратара кінавытворчасці Рудольфа Зібера (1897 г.н.), які працаваў у Джо Мэя. Яны пазнаёміліся на здымках фільма Трагедыя кахання, дзе Дзітрых гуляла адну з эпізадычных роляў. У снежні 1924 года ў іх нарадзілася дачка Марыя. У 1925 годзе Марлен аднавіла працу ў тэатры і кіно. У 1928 годзе прайшлі першыя запісы песень на пласцінкі разам з ансамблем рэвю «Гэта лунае ў паветры».
[[Файл:Marlene Dietrich in The Blue Angel.png|thumb|260px|left|У фільме «Блакітны анёл» (1930)]]
Год праз Джозэф фон Штэрнберг ўбачыў яе ў рэвю «Два гальштука» і запрасіў на ролю Лолы-Лолы ў фільме «Блакітны анёл». «Блакітны анёл» становіцца не толькі стартавай пляцоўкай для Дзітрых як сусветнай зоркі, не толькі пачаткам творчага і інтымнага саюза Дзітрых і фон Штэрнберга, але і адным з найважнейшых фільмаў нямецкага кінематографа. Па выразу біёграфа Дзітрых, Дональда Спота, «Блакітны анёл» стаў не проста сінонімам Дзітрых, ён сфарміраваў яе асобу. Гэта стала зразумела толькі праз нейкі час, бо першапачаткова фільм разглядалася як поспех Эміля Янінгса, выканаўцы галоўнай ролі. Але Дзітрых зацямніла яго. У стварэнне выявы Лолы Штэрнберг ўклаў усю сваю энергію і ўяўленне.
Ён стварае вобраз, які быццам прыйшоў з эратычных фантазій, прадумвае касцюмы, грым. Паводзіны Лолы на сцэне ставіцца з харэаграфічнай дакладнасцю, яе гульня ў кошкі-мышкі з прафесарам (персанажам Янінгса) стварае для Дзітрых матэрыял, якім яна карысталася ў далейшым на працягу ўсёй кар'еры. Аднак Штэрнберг не змог бы нічога зрабіць, калі б не было самай Дзітрых. Тое, чаму ён надаў форму, ужо існавала ў ёй. Хоць яе раннія фільмы засталіся малавядомымі, яны атрымлівалі станоўчыя водгукі крытыкаў, і ўжо ў іх была прыкметная правакацыйная манера гульні Дзітрых («Цалую вашу руку, мадам», «Жанчына, якая жадана» — у абодвух гэтых фільмах 1929 года яна гуляе жанчыну-спакусніцу). З самага пачатку крытыкі сталі параўноўваць Дзітрых з Гарба, што Марлен даводзілася аспрэчваць, нават ужо пераехаўшы ў Галівуд.
Прэм'ера «Блакітнага анёла» 31 сакавіка 1930 года стала сенсацыяй. Гледачы зляталіся на Лолу ў выкананні Дзітрых, як матылькі на агонь. І хоць крытыка на фільм была бедная, поспех у аўдыторыі зрабіў самае галоўнае — прыцягнуў увагу да фільма амерыканскіх кінавытворцаў і пракатчыкаў. Па сканчэнні часу фільм працягвае заставацца іконай кінематаграфіі, якая абуджае ў гледачах мары і жаданні.
=== 1930 — 1975 гады ===
[[Файл:Bundesarchiv Bild 102-14627, Marlene Dietrich.jpg|міні|Марлен Дзітрых у 1933 годзе]]
Пасля поспеху ў фільме «Блакітны анёл», у лютым 1930 года Марлен Дзітрых падпісала кантракт з галівудскай кампаніяй «Paramount Pictures» і 1 красавіка 1930 года, у дзень прэм'еры «Блакітнага анёла», пакінула Берлін.
Шэсць фільмаў, якія яна зняла ў Галівудзе са Штэрнбергам, прынеслі ёй сусветную вядомасць. «Д'ябал — гэта жанчына» (1935) стаў іх апошняй сумеснай працай.
У 1936 годзе Ёзаф Гебельс прапанаваў ёй за кожны фільм, зняты з яе удзелам у Германіі, 200000 рэйхсмарак, а таксама свабодны выбар тэмы, прадзюсара і рэжысёра. Але акторка адмовіла міністру. У 1937 годзе падчас апошняга наведвання Германіі яна зноў адхіліла прапановы нацыянал-сацыялістаў. 9 чэрвені 1939 года Марлен Дзітрых атрымала амерыканскае грамадзянства.
[[Файл:Marlene Dietrich in Jerusalem during a 1960 concert tour of Israel - Photo by Fritz Shlezingel.png|thumb|200px|left|Марлен Дзітрых у 1960 годзе]]
Пасля спынення сумеснай працы са Штэрнбергам Дзітрых працягвае шмат здымацца. Яна робіць спробы адысці ад створанага Штэрнбергам вобразу, што часцяком негатыўна ўспрымаецца крытыкай.
У сакавіку 1943 года яна перапыніла акцёрскую кар'еру і на працягу трох гадоў выступала з канцэртамі ў войсках саюзнікаў у Паўночнай Афрыцы, Італіі і Францыі. Усяго за гады вайны Дзітрых выступіла больш чым у пяцістах выставах. У 1947-1950 гады Марлен Дзітрых была ўзнагароджана вышэйшай ордэнам амерыканскага ваеннага міністэрства для грамадзянскіх асоб — медалём Свабоды, а таксама французскімі ордэнамі «Кавалер Ганаровага легіёну» і «Афіцэр Ганаровага легіёну».
З 1946 па 1951 год зноў рэгулярна здымалася ў кіно. Акрамя гэтага яна вяла радыёперадачы і пісала артыкулы ў гламурныя часопісы. У 1953 годзе ў Лас-Вегасе пачала новую паспяховую кар'еру ў якасці спявачкі і канферансье. На экране Марлен Дзітрых з'яўлялася ўсё радзей, пры гэтым сама выбірала ролі і здымалася ў дробных сцэнах за вялікія ганарары.
У 1960 годзе яна прыехала з гастролямі ў ФРГ, дзе сустрэла больш чым халодны прыём з прычыны яе антыгерманскай пазіцыі ў перыяд Другой сусветнай вайны. У 1963 годзе з велізарным поспехам прайшлі яе канцэрты ў Маскве і Ленінградзе. У інтэрв'ю спявачка заявіла, што пабываць у СССР было яе даўняй марай, а таксама прызналася ў любові да рускай літаратуры, асабліва да Канстанціна Паўстоўскага<ref name="ekran">''Советский экран'' журнал № 3. — М., 1985.</ref>.
=== Асабістае жыццё і стаўленне да рэлігіі ===
17 мая 1923 года выйшла замуж за адміністратара кінавытворчасці Рудольфа Зібера (1897 г.н.), пазней якія сталі намеснікам дырэктара французскага аддзялення кінакампаніі «Paramount Pictures». У снежні 1924 года ў іх нарадзілася дачка Марыя — адзінае дзіця Марлен. Муж і жонка жылі разам толькі першыя 5 гадоў, тым не менш яны ніколі не разводзіліся.
Нягледзячы на тое, што Марлен Дзітрых афіцыйна была замужам, яна заводзіла любоўныя раманы. Самымі вядомымі любоўнымі адносінамі Дзітрых былі раманы з нямецкім пісьменнікам Рэмаркам<ref>[http://www.em-remarque.ru/library/ditrih-i-remark.html Марлен Дитрих и Ремарк.]</ref> і французскім акцёрам Габеном<ref>[http://www.inosmi.ru/translation/142722.html Марлен Дитрих и Жан Габен. История любви между войной и миром.]</ref>. З амерыканскім пісьменнікам Эрнэстам Хэмінгуэем ў Марлен Дзітрых была шматгадовая перапіска, якая была апублікаваная праз 15 гадоў пасля яе смерці<ref>[http://www.lenta.ru/news/2007/04/10/letters/ Эпистолярный роман Дитрих и Хемингуэя издадут книгой]</ref>.
Марлен Дзітрых нарадзілася і выхоўвалася ў лютэранскай сям'і, але ўражанні, атрыманыя на франтах Другой сусветнай вайны, прымусілі яе страціць веру ў Бога<ref>{{cite book|title=Marlene Dietrich: Life & Legend|author= Steven Bach|publisher= University of Minnesota Press|date= 16 February 2011}}</ref>. Аднойчы яна сказала: «Калі Бог існуе, ён павінен перагледзець свае планы»<ref>{{cite web|url=http://www.michaelnugent.com/resources/famous-atheists/dead-atheists-society|title=Dead Atheists Society|publisher=Michaelnugent.com|date=15 September 2010|accessdate=27 September 2010}}</ref>.
=== Апошнія гады ===
У 1975 годзе пасля няшчаснага выпадку ў сіднэйскім теaтре «Her Majestry» і Шматтыднёвае шпіталізацыі ў Нью-Ёрку акторцы прыйшлося завяршыць сваю кар'еру{{sfn|Паван Ж. Марлен Дитрих|2012|с=75}}. Праз год ад раку памёр яе муж Рудольф Зібер. Апошні раз на кінаэкранах акторка з'явілася ў эпізадычнай ролі ў фільме «Выдатны жыгала, бедны жыгала» з Дэвідам Боўі у галоўнай ролі, які выйшаў на экраны ў 1978 годзе. Для гэтай карціны Дзітрых таксама выканала галоўную музычную тэму і прыняла ўдзел у запісе саўндтрэка. Стаўшы залежнай ад алкаголю і абязбольвальных, Марлен Дзітрых адасобіліся ў сваёй кватэры ў Парыжы на авеню Мантэнь, падтрымліваючы сувязь з навакольным светам толькі з дапамогай тэлефона. У 1979 годзе ў Германіі выйшла яе кніга «Marlene Dietrich ABC», якая адразу ж была перакладзеная на некалькі моў.
[[Файл:2006-07-24 Friedhof Schoeneberg III Grab Dietrich.jpg|200px|left|thumb|Знак ганаровага грамадзяніна Берліна на магіле Марлен Дзітрых]]
Зламаўшы ў 1979 годзе шыйку бедрa, Марлен не пагадзілася на шпіталізацыю і апошнія 13 гадоў свайго жыцця была прыкавана да ложка, дазваляючы толькі некаторым абраным наведваць яе{{sfn|Паван Ж. Марлен Дитрих|2012|с=75}}.
У 1982 годзе Дзітрых дала згоду Максіміліяну Шэлі на стварэнне пра яе дакументальнага фільма, але пры ўмове, што сама ў кадры не з'явіцца. У выніку Шэл стварыў карціну «Марлен», якая прадстаўляе сабой аўдыё-інтэрв'ю з актрысай, а таксама змяшчае каментарыі Дзітрых да кінахронікі кадраў яе жыцця і кар'еры{{sfn|Паван Ж. Марлен Дитрих|2012|с=75}}.
Марлен Дзітрых памерла 6 мая 1992 года ў сваёй кватэры ў Парыжы ў выніку парушэння функцыі нырак<ref name="The Message Newsjournal">{{cite web|title=Obituary for Marlene Magdelene Dietrich|url=http://mes.stparchive.com/Archive/MES/MES05221992P08.php|publisher=The Message Newsjournal|accessdate=9 June 2013}}</ref>. Развітанне з актрысай, якое адбылося ў царкве Мадлен, сабрала больш за тры тысячы яе прыхільнікаў. Яе труна, пакрытая французскім і aмерикaнским сцягамі, была дастаўлены ў Берлін. Акторку пахавалі 16 мaя{{sfn|Паван Ж. Марлен Дитрих|2012|с=75}} ў яе родным раёне Шёнеберг побач з магілай маці{{sfn|Паван Ж. Марлен Дитрих|2012|с=77}} на могілках Штадтышэр Фрыдхоф III<ref>Марлен Дитрих на сайте [[Find a Grave]] [http://www.findagrave.com/cgi-bin/fg.cgi?page=gr&GRid=1991]</ref>.
Дзітрых беражліва захоўвала ўсё, што тычылася яе жыцця. Мноства рэчаў, карцін, фотаздымкаў яна трымала ў спецыяльных кампаніях, што патрабавала немалых сум на ўтрыманне. Пасля яе смерці ўсе гэтыя рэчы былі сабраныя разам (25 тысяч прадметаў і 18 тысяч малюнкаў). Большая частка была перададзеная ў Берлінскі музей кіно, частка — прададзеная на аўкцыёне Сотбіс.
== Фільмаграфія ==
* 1922 Такія мужчыны / So sind die Männer
* 1923 Трагедыя кахання / Tragödie der Liebe
Радок 88 ⟶ 162:
* 1978 Прыгожы жыгала - бедны жыгала / Schöner Gigolo, armer Gigolo — Баранеса фон Зомерынг
* 1984 Марлен / Marlene — голас за кадрам
== Альбомы ==
* 1951: ''Marlene Dietrich Overseas''
* 1954: ''Live at the Café de Paris''
* 1959: ''Dietrich in Rio''
* 1960: ''Wiedersehen mit Marlene''
* 1964: ''Marlene singt Berlin''
* 1964: ''Die neue Marlene''
* 1964: ''Dietrich in London''
;Зборнікі (выбарачна)
* 1949: ''Souvenir Album''
* 1952: ''M.D. Live 1932—1952''
* 1959: ''Lili Marlene''
* 1969: ''Marlene Dietrich''
* 1973: ''The Best of Marlene Dietrich''
* 1974: ''Das war mein Milljöh''
* 1982: ''Her Complete Decca Recordings''
* 1992: ''The Marlene Dietrich Album''
* 1992: ''Art Deco Marlene Dietrich''
* 2007: ''Marlene Dietrich with the Burt Bacharach Orchestra''
{{зноскі}}
== Літаратура ==
* Griffith R., Marlene Dietrich, N.Y., 1959;|Kobal J., Marlene Dietrich, L.‒N.Y., 1968.|Дзітрых Марлен // Культуралогія: Энцыклапедычны даведнік / Уклад. Э.Дубянецкі. — Мн.:, БелЭн, 2003. ISBN 985-11-0277-6
* {{кніга|аўтар=Норма Боске, Мишель Рахлин|загаловак=Марлен Дитрих: последние секреты|месца=М.|выдавецтва=Текст|год=2011}}
* {{кніга|аўтар=Надеждин Н. Я.|загаловак=Марлен Дитрих: «Уйти, чтобы остаться»: Биографические рассказы|месца=М.|год=2011|серыя=Неформальные биографии|старонак=192|isbn=978-5-98551-162-8|тыраж=2000}}
* {{кніга|аўтар=Надеждин Н. Я.|загаловак=Марлен Дитрих|месца=М.|выдавецтва=Мир энциклопедий Аванта+, Астрель|год=2011|серыя=Секрет успеха|старонак=224 с., ил|isbn=978-5-98986-511-6, ISBN 978-5-271-36823-3|тираж=3000}}
* {{кніга
| аўтар = Паван Ж.
| загаловак = Марлен Дитрих
| адказны = Пер. с фр. Е. Пурыжинской
| выдавецтва = Молодая гвардия, Палимпсест
| год = 2012
| старонак = 256
| серыя = Жизнь замечательных людей
| isbn = 978-5-235-03472-3
| тыраж = 5000 экз
| ref = Паван Ж. Марлен Дитрих
}}
* {{кніга|аўтар = Robert Pardi|частка = DIETRICH, Marlene|загаловак =International dictionary of films and filmmakers |адказны= editors, Tom Pendergast, Sara Pendergast|выданне = 4th ed|месца = USA|выдавецтва = St. James Press|год = 2000|том = 3. Actors and Actresses|старонак = 1350|серыя = |isbn = 1-55862-452-X|тыраж = |ref = Tom Pendergast, Sara Pendergast}}
* {{кніга|аўтар = Дэвид Брет|загаловак = Марлен Дитрих |адказны = Пер. О. Кольцова, Т. Новикова.|выданне = |месца = |выдавецтва= Эксмо|год = 2006|том = |isbn = 5-699-18628-X|тыраж = |ref = Дэвид Брет}}
* {{кніга|аўтар = Steven Bach|загаловак = Marlene Dietrich: Life and Legend |спасылка = http://books.google.ru/books?id=MahIKu7q9X0C|выдавецтва = U of Minnesota Press|год = 2011|том = |старонак = 640|серыя = |isbn = 9780816675845|тираж = |ref = Steven Bach}}
{{Бібліяінфармацыя}}
Радок 97 ⟶ 212:
{{DEFAULTSORT:Дзітрых Марлен}}
[[Катэгорыя:Вікіпедыя:Істотныя артыкулы]]
| |||