Тытыкака: Розніца паміж версіямі

'''Тытыка́ка'''<ref name=pr>Напісанне '''Тытыкака''' у адпаведнасці з БЭ ў 18 тамах. Т.16., Мн., 2003, С.83.</ref> ({{lang-es|Titicaca}}, кечуа: ''Titiqaqa'', аймара: ''Titiqaqa'') — [[возера]] у [[Анды|Андах]], буйнейшае возера [[Паўднёвая Амерыка|Паўднёвай Амерыкі]], найвышэй размешчанае суднаходнае возера ў свеце. Знаходзіцца на мяжы [[Балівія|Балівіі]] і [[Перу]]. Назва складаецца са слоў мовы [[індзейцы|індзейцаў]] [[мова кечуа|кечуа]]: ''кака'' — [[скала]] і ''тыты'' — месца здабычы [[руда|руды]].

Возера Тытыкака знаходзіцца на вышыні 3821 м. над узроўнем мора, а яго сярэдняя глыбіня складае ад 140 да 180 м (максімальна 304 метры). У даўжыню яно складае 230 км, а ў шырыню 97 км. Плошча паверхні — 8300 км². Возера складаецца з дзвухдзвюх частак (''Lago Huinaymarca'' i ''Lago Chucuito''), раздзеленых паўвостравам Цікуіна.

Узровень [[вада|вады]] мяняецца, часамі нават на пяць метраў. У мінулым возера мела большыя памеры, аб чым кажа старая берагавая лінія. Тытыкака гэта астатак старадаўняга ўнутранага мора [[Лага Балівіян]], якое пакрывала раней усё АльтыпланоАльтыплана. Але геалагічныя працэсы і інтэнсіўнае выпарэнне прывяло да зніжэння ўзроўню вады. Возера ўтварылася хутчэй за ўсё ўжо ў [[міяцэн]]е.

Найбольш вядомаявядомы сярод турыстаў востраў Ісла дэль Соль (ісп.: ''востраў [[Сонца]]'') — па легендах [[інкі|інкаў]], тут нарадзіўся белы бог Віракоча і першыя інкі: Манка Капас і яго сястра і адначасова жонка Мама Окла, а таксама і само Сонца ці Інці. Гэты востраў і цяпер з'яўляецца святым месцам для індзейцаў Аджмара і Кечуа. Востраў Сонца мае 10 км у даўжыню і 5 км у шырыню. Жыве тут каля 2000 індзейцаў. На тэрыторыі вострава засталіся руіны з інкскага перыяду, самыя вядомыя з якіх гэта Пілка Каіна і комплекс Чынкана, у склад якога ўваходзіць святая скала звязаная з інкскай легендай утварэння. У Чалапампа знаходзіцца музей рэчаў знойдзеных археолагамі, з якіх частка выкананая з чыстага [[золата]].