Мангры: Розніца паміж версіямі

'''Мангры''', або '''мангравыя зараснікі''', або '''мангровы''' (ад {{lang-en|mangrove}}) — дрэвава-хмызняковыя раслінныя супольнасці, якія развіваюцца на перыядычна затапляемых участках марскіх узбярэжжаў і вусцяў рэк, абароненых ад прыбоя і штармоў каралавымі рыфамі ці прыбярэжнымі астравамі.

 

Мангры сканцэнтраваны на плоскіх берагах усходняга і заходняга ([[Гвінейскія мангры]]) узбярэжжаў [[Афрыка|Афрыкі]], на востраве [[Мадагаскар]], [[Сейшэлы|Сейшэльскіх]] і [[Маскарэнскія астравы|Маскарэнскіх]] астравах, па берагах [[Паўднёвая Азія|Паўднёвай Азіі]] і Паўночнай Аўстраліі, Цэнтральнай і Паўночнай Амерыкі.<ref>БЭ ў 18 т. Т. 10. С. 75.</ref> Найбольш паўночны раён распаўсюдджання манграў — каля 32° пн.ш. у [[Паўвостраў Фларыда|Фларыдзе]] і на Бермудскіх астравах, у Чырвоным моры (заліў Акаба) і на поўдні Японіі. У Паўднёвым паўшар'і мангровы адыходзяць яшчэ далей ад экватара. На ўсходнім узбярэжжы Афрыкі яны дасягаюць наваколляў [[Дурбан]]а (33° пд.ш.), а ва Усходняй Аўстраліі — 38° пд.ш. Найменшую працягласць арэал манграў мае на Ціхаакіянскім узбярэжжы Амерыкі, ад Ніжняй Каліфорніі да 3°48' пд.ш. у Паўднёвай Амерыцы — паўднёвей яе распаўсюджанне абмяжоўвае халодную плынь Гумбальдта. У Атлантычным акіяне мангровы дасягаюць 28°20' на поўдні Бразіліі. На ўзбярэжжы Афрыкі яны прымеркаваны галоўным чынам да эстуарыяў буйных рэк, і распаўсюджанне іх да поўдня спыняе каля 9° пд.ш. сухі клімат кантынента. Такім чынам, з пункту гледжання геаграфіі мангравыя біяцэнозы лічацца інтразанальнымі.

 

Мангры складаюцца звычайна з вечназялёных дрэў вышынёй 10-15 м. Найбольш высокаствольныя дрэвы (да 27-30 м) сустракаюцца ў манграх Усходняга паўшар'я. У залежнасці ад частаты і працягласці затаплення, характару субстрата (глеісты ці пясчаны), суадносінаў прэснай і марской вады (у вусцях рэк) расліны ў мангравых зарасніках размешчаны паясамі, у кожным з якіх дамінуюць адзін-два (часам некалькі) відаў.