Хана Сенеш: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др →У Палесціне: вікіфікацыя |
др →У Палесціне: вікіфікацыя |
||
Радок 40:
Былы вязень [[Асвенцім|Асвенціма]] Ферэнц Патакі сцвярджае, што ў гэты перыяд ён жыў у Палесціне і яны з Ханай былі закаханыя адзін у аднаго<ref><span class="citation">''Szegő P.'' [http://www.szombat.org/?l1=news&l2=plug_news&l3=showNews&id=113 «Szenes Hanna volt a nagy szerelmem»] (венг.</span></ref>, аднак у дзенніку Ханы няма пацверджання гэтай інфармацыі. Яна пісала, што ніякіх сур'езных пачуццяў пакуль ні да аднаго са сваіх знаемых не адчувала<ref name="d1940">{{Шаблон:Cite web|url=http://jhist.org/zion/senesh7.htm|title=1940|author=Сенеш Х.|work=Дневник|accessdate=2010-11-25|datepublished=1940|archiveurl=http://www.webcitation.org/610ZaxlDa|archivedate=2011-08-17}}</ref><ref name="d1941">{{Шаблон:Cite web|url=http://jhist.org/zion/senesh8.htm|title=1941|author=Сенеш Х.|date=1941|work=Дневник|accessdate=2010-11-25|archiveurl=http://www.webcitation.org/610Zgnj5z|archivedate=2011-08-17}}</ref>.
Пасля заканчэння школы ў верасні 1941 года<ref name="Timeline"/> Хана далучылася да [[Кібуц|кібуцнага]] руху ў складзе маладзёжнага руху {{нп3|Аб'яднаны кібуц|Аб'яднаны кібуц|he|הקיבוץ המאוחד}} (''ха-Кібуц ха-Меухад''). [[22 снежня]] 1941 года яна стала членам кібуца Сдот-Ям каля горада [[Горад Кейсарыя|Кейсарыя]], жыла і працавала ў ім да [[1943
Яна была абураная перашкодамі, якія чыніла брытанская адміністрацыя яўрэйскім бежанцам з Еўропы, не дапушчаючы іх у Палесціну, і пісала аб масавых пратэстах яўрэйскага насельніцтва супраць гэтай палітыкі{{sfn|Whitman|1986|p=17}}<ref>{{Шаблон:Cite web|url=http://jhist.org/zion/senesh7.htm|title=1940|author=Сенеш Х.|date=27.11.1940—14.12.1940|work=Дневник|accessdate=2010-11-26|quote=27.11.1940. Параход з нелегальнымі імігрантамі прычаліў да берагоў нашай краіны. Англічане не дазволілі ім сысці на бераг, нібыта, са стратэгічных меркаванняў - з-за боязі, што сярод іх ёсць шпіёны. Параход патануў, частка людзей загінула, часткі ўдалося выратавацца, і іх вярнулі ў [[Атліт]]. Я сябе пытаю: дзе ж правільны шлях? З чалавечага пункту гледжання няма ніякіх сумневаў. Сам сабой нараджаецца вокліч: дайце ім з'ехаць! Хіба мала тых пакут і пакут, якія яны нацярпеліся? Вы зноў хочаце адправіць іх у аддаленае і закінуты паселішча «да канца вайны»? Яны прыбылі да сябе дадому, яны хочуць адпачыць, і хто мае права іх затрымліваць? 1940/12/14. Параход з імігрантамі адправілі ў Новую Зеландыю. Дэманстрацыі і супраціў не дапамаглі. Увесь яўрэйскі народ Палесціны аднадушна патрабаваў пакінуць іх у краіне. Але параход таемна адчаліў - гэта адбылося ноччу - ад берагоў [[Хайфа | Хайфы]]. Што да гэтага можна дадаць? Якія нашы пачуцці як людзей і як народа? Пытанне: Дакуль?|archiveurl=http://www.webcitation.org/610Zj4mIo|archivedate=2011-08-17}}</ref>.
|