Авары: Розніца паміж версіямі

Цалкам або часткова авары атаясамліваюць з [[жужані|жужанямі]] (кітайскія жуань-жуані), якія перасяліліся з [[Цэнтральная Азія|Цэнтральнай Азіі]] на захад і ўключылі ў свой саюз плямёны [[Заходняя Сібір|Заходняй Сібіры]], Прыўралля і [[Паволжа]], дзе ў сярэдзіне [[V]] ст. ўтварылі дзяржаву. У [[550]]—[[562]] гг. яны вышлі на [[Паўночны Каўказ]]. У гэты час авараў налічалася ўсяго каля 50 тыс. чалавек, у іх ліку 10 тыс. воінаў. Характэрнай рысай знешнасці аварскіх воінаў былі доўгія валасы, заплеценыя ў косы. У [[552]] — [[555]] гг., пад час стварэння Цюркскага каганата, яе разграмілі цбркі-паўстанцы на чале з родам Ашына. Частка авараў пазбегла знішчэння і пайшла на захад, далучаючы да сабе іншыя плямёны. Верагодна, гэтае аб'яднанне ў [[558]] г. уварвалася ў Паўночнае Прычарнамор'е і пакарыла некаторыя мясцовыя, у асноўным качэўніцкія, групоўкі. Паводле сцвярджэння пасольства цюркаў у [[Канстанцінопаль|Канстанцінопалі]], еўрапейскія авары — разнароднае аб'яднанне, якое толькі ўзяло сабе грознае імя азіяцкага народа.

 

 

 

Адчувальнымі для авараў былі паразы ад балгараў, якія ўтварылі ў [[680]] уласнае ханства, франкаў і саюза славянскіх плямёнаў, створанага ў [[623]] франкскім купцом [[Само]] — г.зв. «[[дзяржава Само|дзяржавы Само]]». Да канца 7 ст. авары былі выцесненыя з Паўночнага Прычарнамор'я; саслабеў іхні ўплыў у Падунаўі. Канчатковую паразу Аварскі каганат пацярпеў у канцы 8 ст., калі войскі франкаў пад кіраўніцтвам [[Карл Вялікі|Карла Вялікага]] разграмілі значнейшыя аварскія крэпасці, у т.л. і сталіцу каганата — Рынг (назва ўмоўная, паселішча ў адным з рынгаў (хрынгаў) паблізу цяперашняй [[Цімішаара|Цімішаары]] ў Румыніі). Пасля падзення Аварскага каганата авары сталі даннікамі славянскіх мараўскіх плямёнаў. У пачатку 10 ст. землі, на якіх жылі авары, былі заваяваныя [[венгры|венграмі]] і імя авараў знікла з гісторыі.

 

 

* История Венгрии / Отв. ред. Шушарин В. П. — М.: Наука, 1971. — Т.1. С. 75—80