Лявон Цімафеевіч Баразна: Розніца паміж версіямі

| вучоба = [[Мінскае мастацкае вучылішча]] ([[1952]]), [[Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут]] ([[19571968]])

'''Ляво́н Баразна́''' ({{ДН|4|2|1929}}, в. [[Новае Сяло, Талачынскі раён|Новае Сяло]], {{МН|Талачынскі раён|у Талачынскім раёне|}} — {{ДС|15|8|1972}}, {{МС|Мінск||}}) — беларускі мастак дэкаратыўна-ужытковага мастацтва і даследчык культуры, актывіст захавання гісторыка-культурнай спадчыны; забіты ў [[1972]] г. пры нявысветленых абставінах.

У [[1950]] годзег. пасля службы ў савецкім войску ўпершыню трапіў у [[Мінск]]. Паступіў у Мастацкае вучылішча і празў два[[1952]] гадыг. атрымаў дыплом. Падчас вучобы ён пачаў актыўна цікавіцца [[арнамент]]ам, адзеннем, ткацтвам. Хадзіў па вёсках і распытваў у людзей, што за вопратку яны носяць, якія выкарыстоўваюць арнаменты, посцілкі, як ткалі, як вышывалі; замалёўваў ўзоры. Вынікам сталі пазней 4 альбомы пра скарбы беларускай народнай культуры, якія ён здаў у [[Нацыянальны мастацкі музей Беларусі|Мастацкі музей]]. З [[1957]] г. браў удзел у выставах. У [[1963]] годзег. Баразна зноў прыехаў ў Мінск, паступіў уна мастацка-прамысловы факультэт (аддзяленне ткацтва) [[Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут|Беларускага дзяржаўнага тэатральна-мастацкага інстытута]], які скончыў у [[1968]] г. Пасля пачатку навучальнага года з [[Зянон Пазняк|Зянонам Пазняком]] стварылі ў інстытуце суполку пад назвай «Аматары беларускага мастацтва», ладзілі экскурсіі па старым Мінску, этнаграфічныя экспедыцыі, арганізоўвалі вечарыны.<ref name="nn.by">http://nn.by/?c=ar&i=80581</ref>

Працаваў галоўным мастаком Мастацкага фонду БССР. У 1967 годзег. яму даручылі афармленне Мінска да 900-гадовага юбілею, але неўзабаве ён быў адхілены ад працы.<ref name="nn.by"/>

Моцна сябраваў з [[Уладзімір Караткевіч|Уладзімірам Караткевічам]]<ref>[http://www.nn.by/index.php?c=ar&i=35483 Рыгор Барадулін пра Лявона Баразну. Успаміны] // [[Наша ніва (1991)|Наша Ніва]]</ref>. У [[1969]] г. разам з З. Пазняком выступаў у абарону вуліцы [[Няміга, гістарычна-архітэктурны комплекс|Няміга]]. Іх сумесны артыкул надрукавала газета «[[Правда]]», дзякуючы чаму [[Пётр Машэраў|Машэраў]] на 3 гады прыпыніў знішчэнне Нямігі<ref name="Мінск пад акупацыяй і вайной">[http://www.svaboda.org/content/article/2191677.html Мінск пад акупацыяй і вайной] // [[Зянон Пазняк]], [[Радыё Свабода]]</ref>. У [[1972]] г. Баразна рыхтаваў публічную акцыю пратэсту супраць разбурэння Нямігі.

[[15 жніўня]] [[1972]] г. у старым горадзе ён кінуўся на вуліцы ратаваць жанчыну, на якую напалі бандыты. Дзяўчына імгненна знікла, а Лявон атрымаў смяротны ўдар<ref>[http://www.svaboda.org/content/transcript/766448.html%20Імёны Імёны Свабоды: Лявон Баразна]</ref>. Следчыя органы трактавалі гэта забойства як звычайны крымінал, але пэўныя акалічнасці даюць падставы падазраваць у здзяйсненні злачынства савецкія спецслужбы<ref name="Мінск пад акупацыяй і вайной"/>.