Пінскі Лешчанскі манастыр: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др →Літаратура: дапаўненне |
др афармленне, арфаграфія |
||
Радок 1:
{{Храм
|Тып храма =
|Беларуская назва = Пінскі
|Арыгінальная назва =
| Выява = Pinsk, Lešča. Пінск, Лешча (N. Orda, 1875) .jpg
Радок 29:
}}
'''Пінскі
== Гісторыя манастыра ==
Першыя звесткі пра манастыр адносяцца да 1263 года<ref>Mіronowіcz A.: Bіskupstwo turowsko-pіńskіe w XІ-XVІ wіeku. Trans Humana, 2011, s. 261—263. ІSBN 978-83-61209-55-3</ref>. Знаходзіўся ў прадмесці [[Горад Пінск|Пінска]]
</ref>.
Некалі існавала паданне, што манастыр заснаваны кіеўскім князем [[Уладзімір Манамах|Уладзімірам Манамахам]]. З часу заснавання ён стаў цэнтрам заходняга праваслаўя. Да XVІІ стагоддзя мітрапаліты заходнерускай царквы называлі сябе ў дадатак да тытулаў Мітрапаліта Кіеўскага, Галіцкага і ўсяе Русі ―
Першая царква манастыра была асвечана ў імя Нараджэння Найсвяцейшай Багародзіцы. Яна згадваецца пад 1263 годам, калі сын князя [[Міндоўг]]а манах Раман ([[Войшалк]]) пасля забойства [[Транята]]й Міндоўга, бег сюды з [[Лаўрышаўскі манастыр|Лаўрышаўскага манастыра]]<ref>Mіronowіcz A.: Bіskupstwo turowsko-pіńskіe w XІ-XVІ wіeku. Trans Humana, 2011, s. 261—263. ІSBN 978-83-61209-55-3
</ref><ref>Мілавідаў А. І. Аб становішчы праваслаўя і рускай народнасці ў Пінскім ўдзельнай княстве і горадзе Пінску да 1703. ― М., 1894. С. 28.</ref>. У XVІ стагоддзі манастыр разбурылі татары.
[[Архімандрыт]]амі
У 1596, 1605—1623, 1638 гг. манастыр належаў [[Уніяты|уніятам]]. У 1639 годзе стараннямі Нелюбовіча-Тукальскага ён вернуты праваслаўным як пажыццёвае валоданне архімандрыта Нікіфара Лазоўскага<ref>Mіronowіcz A.: Dіecezja bіałoruska w XVІІ і XVІІІ wіeku. Wydawnіctwo Unіwersytetu w Bіałymstoku, 2008, s. 100—103. ІSBN 978-83-7431-150-2</ref>.
Радок 49 ⟶ 47:
</ref>.
У 1778 годзе ў царкве манастыра быў усталяваны арган, першы ў беларускіх
У XІX стагоддзі манастыр знаходзіўся ў адміністрацыйным падначаленні ў Жыровіцкага «правінцыяла», як і іншыя 20 уніяцкіх манастыроў. Пасля скасавання кляштара ў 1840 годзе, Успенская царква стала парафіяльнай<ref>Апісанне цэркваў і прыходаў Мінскай епархіі. ― Мн. Вып. V. С.84 −85</ref><ref>Мілавідаў А. І. Архіў скасаванага пінскага
У 1997 годзе месца, дзе знаходзіўся манастыр, пазначылі памятным знакам. Цяпер тут гарадскі парк.
Радок 60 ⟶ 58:
У 1740 годзе пабудавана новая барочная драўляная Успенская царква, [[базіліка]], трохнефнае збудаванне з ярусным верхам над цэнтральнай часткай і двума вежамі на фасадзе. Яна на малюнку [[Напалеон Орда|Напалеона Орды]]. Згарэла ў 1905 годзе<ref>[https://dіsk.yandex.ru/publіc/?hash=tSp9lrA1tNfLd7nrfX/ntHHzuGo1HXADU5ypeNQtcxY%3D&locale=[[Інэса Мікалаеўна Слюнькова|Слюнькова И. Н.]] Манастыры ўсходняй і заходняй традыцый. Спадчына архітэктуры Беларусі. ― М, Прагрэс-традыцыя, 2002. С. 508—511]</ref>.
== Зноскі ==
{{reflist|2}}
== Літаратура ==
|