Адам Ганоры Кіркор: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 12:
*Живописная Россия. Т. 3. Ч. 1: Литовское Полесье. Ч. 2. Белорусское Полесье. СПб., 1882 (факсімільнае перавыд.: Мн., 1993).
PART_2 (рэферат. загадзя прашу прабачэньня за памылкі: не было часу перакладаць)Адам Ганоры Карлавіч Кіркор
Яго імя абавязкова фігуруе ў розных польскіх, рускіх, літоўскіх і беларускіх энцыклапедыях і даведніках, дзе А. Киркора
завуць адпаведна польскім або расійскім, літоўскім або беларускім бачным гісторыкам і этнографам, археолагам і публіцыстам, выдаўцом і літаратуразнаўцам мінуўшчыны стагоддзі. Аднак у якіх толькі грахах не вінавацілі гэтага чалавека сучаснікі, а пасля, па інэрцыі, і некаторыя найпознія даследнікі. Яго абвінавачвалі ў адсутнасці належнага кахання да Польшчы і ў нянавісці да Расіі, у наўмыснай фальсіфікацыі гісторыі і ў навуковым плагіяце, у дылетантызме і ў безгрунтоўнай ідэалізацыі эпохі Вялікага княства Літоўскага, у здрадзе ідэй нацыянальна-вызваленчага руху і сепаратызме, ва ўменні прымазацца да чужой славы і няздольнасці жыць па сродках, у апартунізме, згодніцтве і сервилизме, у буржуазным лібералізме і супярэчлівасці поглядаў, нарэшце, у шпіянажы і сексотстве. Сёння няма патрэбы аспрэчваць адкрытую прадузятасць, паклёпы, але жадалася бы разабрацца ў чынніках, іх якія спарадзілі. І справа не столькі ў перыпетыях лёсу пэўнага чалавека, колькі ў гісторыка-культурнай сітуацыі, у рамках якой здзяйсняўся працэс фармавання беларускай самасвядомасці ў XIX стагоддзі. І менавіта гэтая сітуацыя часцяком прадвызначала лінію паводзін нашых землякоў, усходнюю або заходнюю палітычную арыентацыю, і, вядома жа, рускія або польскія культурныя прыярытэты. Існавала мноства разнонаправленных вектараў на палітычным, сацыяльным, службовым, сямейным і нават асабістым узроўнях.
І цяжкі быў доля тых нешматлікіх смельчакоў, якія адважыліся заявіць, што яны кахаюць сваю радзіму саму па сабе, а не як частка Польшчы або Расіі, што яны ведаюць выдатнае і трагічнае мінулае сваёй краіны, Вялікага княства Літоўскага, што яны вераць у самастойнае будучыню свайго народа. А. Киркор прыналежыў да кагорты такіх людзей. Ён не хаваў сваіх меркаванняў, далёка не заўсёды совпадавших з пазіцыяй як польскіх, так і рускіх "прэтэндэнтаў" на Беларусь і Літву як на каланіяльныя перыферыі. Менавіта гэта і выклікала лютыя нападкі сучаснікаў, апологетов великодержавности.
| |||