|
== Біяграфія ==
Нарадзіўся ў [[Ленінград]]зе (цяпер [[Санкт-Пецярбург]]). У кнізе «От первого лица» («''Ад першаепершай асобы''»), біяграфіі Пуціна паводле ягоных інтэрвіюінтэрв'ю ў расійскай прэсе, распавядаецца пра бедныя гады дзяцінства будучага прэзідэнта, праведзеныя ў камунальнай кватэры.
У 1975 годзе скончыў юрыдычны факультэт [[Ленінградскі дзяржаўны ўніверсітэт|Ленінградскага дзяржаўнага універсітэта]] і паступіў на службу ў [[Камітэт дзяржаўнай бязпекі]], з 1985 па 1990 год працаваў агентам савецкай выведкі ў [[НДРГДР]] (Усходняй [[НямеччынаГерманія|НямеччынеГерманіі]]). Пад прыкрыццём займання пасады кіраўніка Дома савецка-нямецкагагерманскага сяброўства ў [[Дрэздэн]]е загадваў у КДБ сачэннем за савецкімі студэнтамі ў НДРГДР<ref>{{Артыкул|аўтар=[[Глеб Лабадзенка]].|загаловак=150 тысячаў людзей на вуліцах — і ніводнай пабітай вітрыны|спасылка=http://old.zviazda.by/ru/archive/article.php?id=48623|выданьневыданне=[[Звязда]]|тып=[[ГазэтаГазета]]|год=4 снежня 2009|нумар=[http://old.zviazda.by/ru/archive/?idate=2009-12-04 230 (6588)]|старонкі=[http://old.zvпапярэднік2ttachments/48628/4sne-4.indd.pdf 4]|issn=1990-763x}}</ref>.
У 1990 годзе вярнуўся ў Расію, працаваў памочнікам рэктарурэктара ЛенінградзкагаЛенінградскага дзяржаўнага ўнівэрсытэтуўніверсітэта па міжнародных пытаньняхпытаннях, потым — дарадцам старшыні Ленінградскага Савета (месцкігарадскі заканадаўчы сход) вядомага расійскага дэмакрата [[Анатоль Сабчак|Анатоля Сабчака]].
У чэрвені 1991 году Пуцін быў прызначаны старшынёмстаршынёй Камітэту па Знешніх Сувязях мэрыі (бурмістарства) Санкт-Пецярбургу. На гэтай пасадзе ён займаўся прыцягненнем у горад замежных інвэстыцыйінвестыцый, адкрыцця сумесных прадпрыемстваў. Пуцін быў куратарам стварэння ў Пецярбургу валютнай біржы, пры яго судзеянні (як кажуць, з дапамогаю яго кантактаў ў былым савецкім КГБ і ўсходненямецкайўсходнегерманскай [[Stasi]]) было адчыненае прадстаўніцтва BNP-[[Dresdner Bank]]. Адначасова з 1994 году Пуцін быў першым намеснікам старшыні ўраду Санкт-Пецярбургу.
У жніўні 1996 пачалася «маскоўская» кар’ера Уладзіміра Пуціна — ён быў прызначаны намесьнікам упраўляючага справамі прэзыдэнта Расіі. У сакавіку 1997 года Пуцін прызначаны намеснікам кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта, начальнікам галоўнага кантрольнага ўпраўлення прэзідэнта РФ. З траўня 1998 года Пуцін — першы намеснік кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта Расіі.
Наступным моцным узлётам пецярбурскага палітыка было прызначэнне яго дырэктарам [[ФэдэральнаяФедэральная Службы Бязпекі Расійскай Федэрацыі|ФСБ]] — расійскай спецслужбы. З сакавіка 1999 года Пуцін стаў сакратаром Рады Бяспекі Расіі.
=== Прэм’ер-міністарства і першы прэзідэнцкі тэрмін ===
У жніўні 1999 году прэзыдэнтпрэзідэнт Расіі [[Барыс Ельцын]] прызначыў Уладзіміра Пуціна прэм’ер-міністрам Расіі. 31 снежня 1999 годугода Ельцын сышоў у адстаўку, Пуцін стаўся выканаўчым абавязкі прэзідэнта да наступных выбараў.
26 сакавіка 2000 году былі праведзеныя прэзыдэнцкія выбары, у якіх Пуцін перамог у першым туры.
Уладзімір Пуцін з самога пачатку дасягнуў шалёнай папулярнасці ў расійскім грамадзтвеграмадстве дзякуючы свайму іміджу маладога, энэргічнага прэзідэнта-спартоўцы на фоне старога й хворага Барыса Ельцына. З пункту гледжання сваёй палітычнай платформы Пуцін здолеў аб’яднаць вакол сябе прыхільнікаў часам дыямэтральнадыяметральна супрацьлеглых ідэй. Для дэмакратаў ён быў колішнім сябрам і паплечнікам Анатолія Сабчака і, мяркуючы па прамовах маладога прэзыдэнтапрэзідэнта, прыхільнікам далейшых і больш радыкальных дэмакратычных і рынкавых рэформ. Для кансэрватараў і нацыяналістаў Пуцін быў сымбалем адраджаючаесяадраджаючайся «Вялікай Расіі», новым «водцам».
Вялікадзяржаўніцкі складнік пуцінскага курсу апынуўся больш яскравым. Адным з першых рашэнняў Пуціна было прыняцце новага [[Гімн Расіі|гімна]] на музыку гімна [[СССР]] і зацверджанне чырвонай савецкай харугвы для расійскага войска. У 2004 годзе Пуцін назваў распад Савецкага Саюза «буйнейшай геапалітычнай катастрофай стагоддзя».
Прадстаўнікі «сямейнага клана», палітычнаепалітычнай эліты ельцынскаеельцынскай эпохі, паступова выціскаліся з улады. За сваюмахінацыі падтрымкупачалося дэмакратаў пачаліся рэпрэсіі супрацьпераследаванне буйных бізнэсмэнаў-алігархаў [[Барыс Беразоўскі|Барыса Беразоўскага]] і [[Уладзімір Гусінскі|Ўладзіміра Гусінскага]]. 24 лютага 2004 года, менш чым за месяц да парламенцкіх выбараў, Пуцін звольніў з пасады прэм’ер-міністра не дастаткова лаяльнага [[Міхаіл Касьянаў|Міхаіла Касьянава]], прадстаўніка эліты ельцынскага часу, і прызначыў на яго пазыцыю дыплямата [[Міхаіл Фрадкоў|Міхаіла Фрадкова]].
У 2003 годзе быў сарваны гешэфт па зліцці нафтавых кампаній «[[Нафтавая Кампанія ЮКОС|ЮКОС]]» і «[[Сыбнафта]]», у выніку якоеякога меўся з’явіцца найбуйнейшы ў свеце нафтавы канцэрн, які мог пагражаць аўтарытэту Пуціна ўнутры краіны і ўплываць на ўнутрыпалітычную сытуацыю.Таксама быўБыў арыштаваны кіраўнік «ЮКОС» [[Міхаіл Хадаркоўскі]], пачаўся працэс знішчэння гэтай некалі найбуйнейшай і найбольш паспяховай расійскай карпарацыі.
У сферы знешняй палітыкі Пуцін узяў курс на ўзмацненне стасункаў з краінамі [[СНД]] з мятоймэтай стварэння процівагі пашыраючымся [[NATO]] і [[ЕС]], да якіх далучыліся многія краіны цэнтральнай і ўсходняй [[Еўропа|Еўропы]] і пачалі далучацца краіны былога СССР. Разам з лідэрамі Еўрапейскага Саюза Пуцін асудзіў амэрыканскуюамерыканскую кампанію ў [[Ірак|Іраце]]. Увогуле, прэзідэнт падтрымлівае добрыя, «сяброўскія» адносіны з прэзідэнтам [[ЗША]] [[Джордж Ўокер Буш|Джорджам Бушам]], нямецкім канцлерам [[ГергардГерхард Шрэдэр|ГергардамГерхардам Шрэдэрам]], італійскім прэм’ерам [[СыльвіёСільвіё Берлусконі]].
На парламенцкіх выбарах у 2003 годзе створаная ўладай партыя «[[Адзіная Расія]]» атрымала больш за палову месцаў у [[Дзяржаўная Дума Федэральнага Сходу Расійскай ФэдэрацыіФедэрацыі|Дзяржаўнай Думе Расіі]] дзякуючы манаполіі на тэлевізійны этэр і іншыя буйныя прэфэрэнцыіпрэферэнцыі падчас перадвыбарчае кампаніі. Адначасова ў парламент упершыню за гісторыю новае Расіі не прайшлі дэмакратычныя партыі «[[СПС]]» і «[[Яблоко]]».
За Пуцінам працягнулася і ўзмацнілася расійская актыўнасьцьактыўнасць у [[Чачня|Чачні]]. Міжнародныя праваабарончыя арганізацыі сведчаць аб узмацненні парушэньняў правоў чалавека ў паўночна-каўкаскай рэспубліцы.
=== Другі прэзідэнцкі тэрмін ===
14 сакавіка 2004 году ЎладзімірУладзімір Уладзіміравіч Пуцін 71% выбаршчыкаў быў у першым туры абраны на другі тэрмін прэзідэнцтва. Як і на парламенцкіх выбарах некалькі месяцаў да гэтага, зноў па Расіі ішла неабаснавана актыўная кампанія на карысць Пуціна. Расійская канстытуцыя не дазваляе адной асобе займаць пасаду прэзыдэнтапрэзідэнта больш, чым два тэрміны запар, таму Пуцін няне мае права балатавацца на выбарах у 2008 годзе.
13 верасня 2004 года, з нагоды крызы з закладнікамі ў [[Беслан]]ые і тэрарыстычных актаў у Маскве, Пуцін пачаў рэформу дзяржаўнага кіравання, у ходзе якой былі адмененыя выбары губернатараў расійскіх рэгіёнаў. Гэты крок быў многімі раскрытыкаваны, у тым ліку [[Міхаіл Гарбачоў|Міхаілам Гарбачовым]] як адступ ад прынцыпаў дэмакратыі і вяртанне да цэнтралізацыі ўлады, як за савецкім часам. Разам з гэтым былі ўскладненыя ўмовы праходу незалежных дэпутатаў у Дзяржаўную Думу.
Падчас прэзідэнцкіх выбараў ва [[Украіна|ЎкраінеКкраіне]] ў канцы 2004 годугода Пуцін двойчы наведваў Украіну з мятоймэтай падтрымаць кандыдата ад улады [[Віктар Януковіч|Віктара Януковіча]] і адзіны разам з прэзідэнтам [[Беларусь|Беларусі]] [[Аляксандр Лукашэнка|Аляксандрам Лукашэнкам]] павіншаваў Януковіча з перамогай у выбарах, пазней прызнаных сфальсыфікаванымі.
29 лістапада 2006 годугода падтрымаў дактрыну «[[Рускі свет|рускага света]]».
=== Чацвёрты прэзідэнцкі тэрмін ===
| 