Пячэрскі раён (Кіеў): Розніца паміж версіямі

У канцы XVII ст. Пячэрскі гарадок становіцца ваенна-адміністрацыйным цэнтрам Кіева. Гетман Іван Самойлавіч пачынае збудаванне земляной крэпасці, а затым гетман Іван Мазепа зводзіць абарончыя сцены з вежамі, цэрквамі вакол лаўры, дае вялікія сродкі на царкоўнае будаўніцтва. Палкоўнікі Войска Запарожскага таксама прадастаўляюць сродкі на развіццё і ўпрыгажэнні Пячэрскага, Нікольскага, Выдубіцкага, Міхайлаўскага Златаверхняга манастыроў, на развіццё ўкраінскай нацыянальнай культуры; яе распаўсюджвалі і Лаврская школа, лаўраўская друкарня і іканапісная майстэрня. Рознапланавае значэнне Пячэрскага расце на працягу наступнага часу. У сярэдзіне XVIII ст. тут зводзяцца Царскі (Марыінскі) і Клоўскі палацы, дом кіеўскіх генерал-губернатараў, каменныя вароты і парахавыя склепы, ўдасканальваюцца фартыфікацыйныя збудаванні Пячэрскай крэпасці. У канцы XVIII ст. насупраць лаўры будуецца велізарны арсенал з жоўтай кіеўскай цэглы. Зялёную гліну для абпалу гэтай цэглы здабывалі тут жа, на схілах Дняпра і [[ЛыбідьЛыбідзь (прыток Дняпра)|Лыбідзі]], і тыя цагляныя сталі першымі прамысловымі прадпрыемствамі раёна. З такой жа цэглы пабудавана пасля ўсю новую Пячэрскую крэпасць на велізарным тэрыторыі плато - Васількоўскага і Шпіталёвага ўмацавання, казармы, абарончыя вежы, сцены, новы арсенал, а яшчэ - інстытут высакародных дзяўчын, быкі ланцуговага маста праз Дняпро.