Уільям Шэкспір: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 136:
{{Main|Стыль Уільяма Шэкспіра}}
Мова першых п’ес Шэкспіра — мова, звычайная для п’ес дадзенага перыяду. Гэта стылізаваная
Неўзабаве, аднак, Шэкспір пачынае прыстасоўваць традыцыйны стыль для сваіх мэт. Пачатковы [[салілоквій]] з ''«[[Рычард III (п’еса)|Рычарда III]]»'' узыходзіць да гутарак з сабой [[Загана (персанаж)|Заганы]], традыцыйнага персанажа сярэднявечнай драмы. У той жа час, яркія маналогі Рычарда пазней разаўюцца ў маналогі пазнейшых п’ес Шэкспіра{{Sfn|Brooke|2004|p=69}}{{Sfn|Bradbrook|2004|p=195}}. Усе п’есы азначаюць пераход ад традыцыйнага стылю да новага. На працягу далейшай сваёй кар’еры Шэкспір яднае іх, і адным з найболей удалых прыкладаў змешвання стыляў можа служыць ''«[[Рамэа і Джульета]]»''{{Sfn|Clemen|2005b|p=263}}. Да сярэдзіны 1590-х гадоў, часу стварэння ''«Рамэа і Джульеты»'', ''«[[Рычард II (п’еса)|Рычарда II]]»'' і ''«[[Сон у летнюю ноч|Сну ў летнюю ноч]]»'', стыль Шэкспіра робіцца больш натуральным. Метафары і вобразныя выразы ўсё больш дапасуюцца з патрэбамі драмы.
Стандартная паэтычная форма, што выкарыстоўваецца Шэкспірам — [[белы верш]], напісаны пяцістопным [[ямб]]ам. Белы верш ранніх і позных п’ес значна адрозніваюцца. Ранні часцяком фарбаваўшы, але, зазвычай, пад канец радка сканчаецца або ўвесь сказ цаліком, або яго сэнсавая частка, што спараджае манатоннасць{{Sfn|Frye|2005|p=185}}. Пасля таго, як Шэкспір асвоіў традыцыйны белы верш, ён пачаў змяняць яго, перапыняючы сказ пад канец радка. Выкарыстанне гэтага прыёму надае паэзіі моц і гнуткасць у такіх п’есах, як ''«[[Юлій Цэзар (трагедыя)|Юлій Цэзар]]»'' і ''«[[Гамлет]]»''. Прыкладам, Шэкспір
: ''Sir, in my heart there was a kind of fighting''
Радок 148:
: ''Our indiscretion sometimes serves us well…''
У наступных за ''«Гамлетам»'' п’есах паэтычны стыль працягваў вар’іравацца, асабліва ў эмацыйных пасажах яго позных трагедый. Літаратурны крытык {{нп5|Эндру Брэдлі|||A. C. Bradley}} апісаў гэты стыль як «больш канцэнтраваны, хуткі, размаіты, з меншай колькасцю паўтораў»{{Sfn|Bradley|1991|p=91}}. Да канца сваёй кар’еры Шэкспір
Шэкспір скамбінаваў паэтычнае мастацтва з разуменнем практычных дэталяў тэатральнай пастаноўкі{{Sfn|Gibbons|1993|p=4}}. Як і ўсе драматургі таго часу, ён тэатралізаваў гісторыі з такіх крыніц, як [[Плутарх]] і [[Рафаэль Холіншэд|Холіншэд]]{{Sfn|Gibbons|1993|pp=1-4}}. Але першакрыніца не заставалася без змен; Шэкспір уводзіў новыя і змяняў старыя сюжэтныя лініі, каб перад аўдыторыяй раскрывалася ўся шматграннасць аповеда. З узростам майстэрства Шэкспіра, яго персанажы сталі вымалёўвацца выразней і набываць адметныя асаблівасці гаворкі. Аднак яго
== Рэпутацыя і крытыка ==
| |||