Уладзімір Іванавіч Пічэта: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі
Радок 27:
 
== Біяграфія ==
Уладзімір Іванавіч Пічэта нарадзіўся {{ДН|21|10|1878|9}} года ў [[Палтава|Палтаве]]. Яго бацька, Іван (Ёван) Хрыстафоравіч ([[1844]]—[[1920]]), [[серб]] па нацыянальнасці, ураджэнец горада [[Мостар]], быў рэктарам [[Віцебская духоўная семінарыя|Віцебскай]], а затым [[Палтаўская духоўная семінарыя|Палтаўскай духоўнай семінарыі]]. Маці навукоўца, Марыя Рыгораўна Грыгарэнка (1846—1911), [[украінка]] паводле паходжання, была дачкой кіеўскага чыноўніка [[Казённая палата|Казённай палаты]]<ref>[http://zviazda.by/ru/news/20170918/1505744853-nemnogie-znayut-chto-u-pervogo-rukovoditelya-bgu-pichety-serbskie-korni Немногие знают, что у первого руководителя БГУ Пичеты сербские корни]</ref>.
Скончыў [[Маскоўскі ўніверсітэт]] (1901). Вучань [[М. К. Любаўскі|М. К. Любаўскага]]. У 1910—1911 г. прыват-дацэнт. Абараніў доктарскую дысертацыю «Аграрная рэформа Сігізмунда-Аўгуста ў Літоўска-Рускай дзяржаве» ([[1918]]). У 1918—1922 г. прафесар Маскоўскага ўніверсітэта. Узначальваў [[Беларускае навукова-культурнае таварыства]] ў Маскве, чытаў курс лекцыяў «Гісторыя беларускага народа» у [[Беларускі народны ўніверсітэт|Беларускім народным універсітэце]] (Масква). Па прапанове ўрада БССР узначаліў маскоўскую камісію па арганізацыі [[БДУ]], з ліп. [[1921]] і да [[1930]] г. рэктар БДУ. Адзін з арганізатараў [[Інбелкульт]]а (аўтар яго статута) і [[БелАН]]. Акадэмік БелАН (1928).
 
Уладзімір Іванавіч Пічэта скончыў у [[1897]] годзе [[Палтаўская мужчынская гімназія|Палтаўскую гімназію]], а ў [[1901]] годзе — гісторыка-філалагічны факультэт [[МДУ|Маскоўскага ўніверсітэта]] (вучань [[М. К. Любаўскі|М. К. Любаўскага]]). Навуковым кіраўніком яго дыпломнай (тады якая звалася кандыдацкай) працы «[[Юрый Крыжаніч]] пра Маскоўскую дзяржаву» быў [[Васіль Восіпавіч Ключэўскі|В. В. Ключэўскі]].
 
Скончыў [[Маскоўскі ўніверсітэт]] (1901). Вучань [[М. К. Любаўскі|М. К. Любаўскага]]. У 1910—1911 г. прыват-дацэнт. Абараніў доктарскую дысертацыю «Аграрная рэформа Сігізмунда-Аўгуста ў Літоўска-Рускай дзяржаве» ([[1918]]). У 1918—1922 г. прафесар Маскоўскага ўніверсітэта. Узначальваў [[Беларускае навукова-культурнае таварыства]] ў Маскве, чытаў курс лекцыяў «Гісторыя беларускага народа» у [[Беларускі народны ўніверсітэт|Беларускім народным універсітэце]] (Масква). Па прапанове ўрада БССР узначаліў маскоўскую камісію па арганізацыі [[БДУ]], з ліп. [[1921]] і да [[1930]] г. рэктар БДУ. Адзін з арганізатараў [[Інбелкульт]]а (аўтар яго статута) і [[БелАН]]. Акадэмік БелАН (1928).
 
[[File:BGU-1922.jpg|thumb|left|350px|Першыя прафесары БДУ, 1922 год (злева направа): <br />Ніжні рад: [[Саламон Захаравіч Кацэнбоген|С. З. Кацэнбоген]], [[Аляксандр Мікалаевіч Вазнясенскі|А. М. Вазнясенскі]], [[Мікалай Міхайлавіч Нікольскі|М. М. Нікольскі]], [[Уладзімір Іванавіч Пічэта|У. І. Пічэта]], [[Усевалад Макаравіч Ігнатоўскі|У. М. Ігнатоўскі]], [[Іван Іванавіч Замоцін|І. І. Замоцін]], ?; <br />Сярэдні рад: ?, [[Сямён Якаўлевіч Вальфсон|С. Я. Вальфсон]], Я. І. Барычэўскі, ?, [[Дзмітрый Аляксеевіч Жарынаў|Д. А. Жарынаў]], [[Яўген Канстанцінавіч Успенскі|Я. К. Успенскі]], [[Ілля Якаўлевіч Герцык|І. Я. Герцык]]; <br />Верхні рад: [[Уладзімір Мікалаевіч Перцаў|У. М. Перцаў]], [[Мікалай Мікалаевіч Шчакаціхін|М. М. Шчакаціхін]], ?, ?.]]
 
Вывучаў гісторыю [[ВКЛ]], [[Гісторыя Польшчы|Польшчы]], [[Гісторыя Чэхіі|Чэхіі]], [[Гісторыя Сербіі|Сербіі]], [[Гісторыя Балгарыі|Балгарыі]], [[Гісторыя Расіі|Расіі]] 16—20 ст. Апублікаваў каля 150 прац па [[Гісторыя Беларусі|гісторыі]], [[Гістарыяграфія гісторыі Беларусі|гістарыяграфіі]], [[Археалогія Беларусі|археалогіархеалогіі]]і, [[архівазнаўства Беларусі|архівазнаўстве]], [[Краязнаўства Беларусі|краязнаўствкраязнаўстве]]е, [[гісторыі права Беларусі]].
 
У 1929 у СССР была сфабрыкавана т. зв. [[Справа акадэміка Платонава|«акадэмічная справа» супраць акадэміка С. Ф. Платонава]] і іншых гісторыкаў ({{таксама}}: [[рэпрэсіі ў БССР, 1929-1930|рэпрэсіі ў БССР]]), 13.9.1930 г. У. Пічэта арыштаваны АДПУ СССР у [[Ленінград]]зе. Пастановай СНК БССР ад 6.12.1930 г. пазбаўлены звання акадэміка. Пастановай Калегіі АДПУ ад 8.8.1931 г. сасланы на 5 гадоў у Вятку. У чэрв. 1934 г. месца ссылкі заменена на Варонеж, дзе У. Пічэта працаваў прафесарам у педагагічным інстытуце. У 1935 г. справа У. Пічэты перагледжана, яму дазволілі жыць у Маскве. Паводле адной з версій вызваленне было звязана з прыездам у Маскву былога аднакурсніка У. Пічэты [[прэм'ер-міністр Чэхаславакіі|прэм'ерпрэм’ер-міністра Чэхаславакіі]] [[Э. Бенеш]]а.
 
З [[1937]] г. працаваў у [[Інстытут гісторыі АН СССР|Інстытуце гісторыі АН СССР]], дзе з [[1939]] г. узначаліў сектар славяназнаўства; адначасова быў загадчыкам кафедры заходніх і паўднёвых славян [[Маскоўскі ўніверсітэт|Маскоўскага ўніверсітэтўніверсітэта]]а. З [[1941]] г. разам з інстытутам у эвакуацыі ў [[Ташкент|ТашкенТашкенце]]це. У [[1946]] г. з акадэмікам [[Б. Д. Грэкаў|Б. Дз. ГрэкаГрэкавым]]вым заснаваў і стаў дырэктарам [[Інстытут славяназнаўства АН СССР|Інстытута славяназнаўства АН СССР]]. Акадэмік АН СССР.
 
== Бібліяграфія ==
Радок 61 ⟶ 65:
 
{{DEFAULTSORT:Пічэта Уладзімір Іванавіч}}
[[Катэгорыя:Постаці беларускай гістарыяграфіі‎гістарыяграфіі]]
[[Катэгорыя:Постаці беларускай педагогікі]]
[[Катэгорыя:Постаці беларускай археалогіі]]