Бенедыкцінцы: Розніца паміж версіямі

У [[XI]]—[[XIII]] ст. бенедыкцінцы ўдзельнічалі ў місіянерскай дзейнасці на славянскіх землях і ў Прыбалтыцы. У [[ВКЛ|Вялікім Княстве Літоўскім]] яны прыйшлі з Польшчы, на Беларусі бенедыкцінцы мелі кляштары ў Гарадзішчы каля [[Пінск]]а ([[1659]]—[[1855]] гады, фундатар ваявода полацкі [[Ян Караль Копаць|Ян Караль Копаць]]; заснаваны менахамі, якія прыйшлі з Монтэ-Касіна, таму атрымаў назву Castrum Cassinum — «Пастаянны лагер Касіна»), [[Мінск]]у ([[1700]]—[[1832]] гады, фундатар жонка менскага харунжага Стацкевіча), [[Нясвіж]]ы ([[1590]]—[[1872]] гады, фундатар Мікалай Радзівіл Сіротка), [[Слонім]]е ([[1669]]—[[1850]] гады, фундатар Ганна Пшэўдзецкая; першыя манашкі прыйшлі сюды з закрытага смаленскага кляштара, таму называўся Exulantki Smolenski). Былі і жаночыя кляштары, пры якіх існавалі школы для дзяўчынак з шляхецкіх сем'яў. У ВКЛ манашкі-бенедыкцінкі мелі права прышываць да вэлюму крыж з ярка-чырвонага аксаміту, як напамінак пра ахвяры ордэну ў час [[Паўночная вайна (1655—1660)|Паўночнай вайны]]. Пасля далучэння ВКЛбеларускіх зямель да расійскай[[Расійскай імперыя|Расійскай імперыі]] царскі ўрад аб'яднаў кляштары бенедыкцінцаў і іншых каталіцкіх манаскіх ордэнаў у '''бенедыкцінска-цыстэрцыянска-камедула-картузскую''' кангрэгацыю. Пасля [[Паўстанне 1830—1831 гадоў|паўстанняў 1830—1831]] і [[Паўстанне 1863—1864 гадоў|1863—1864 гг.]] на Беларусі кляштары бенедыкцінцаў былі закрыты.