Бенедыкцінцы: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 21:
== Бенедыкцінцы на Беларусі ==
У [[XI]]—[[XIII]] ст. бенедыкцінцы ўдзельнічалі ў місіянерскай дзейнасці на славянскіх землях і ў Прыбалтыцы. У [[ВКЛ|Вялікім Княстве Літоўскім]] яны прыйшлі з Польшчы, на Беларусі бенедыкцінцы мелі кляштары ў Гарадзішчы каля [[Пінск]]а ([[1659]]—[[1855]] гады, фундатар ваявода полацкі [[Ян Караль Копаць|Ян Караль Копаць]]; заснаваны менахамі, якія прыйшлі з Монтэ-Касіна, таму атрымаў назву Castrum Cassinum — «Пастаянны лагер Касіна»), [[Мінск]]у ([[1700]]—[[1832]] гады, фундатар жонка менскага харунжага Стацкевіча), [[Нясвіж]]ы ([[1590]]—[[1872]] гады, фундатар Мікалай Радзівіл Сіротка), [[Слонім]]е ([[1669]]—[[1850]] гады, фундатар Ганна Пшэўдзецкая; першыя манашкі прыйшлі сюды з закрытага смаленскага кляштара, таму называўся Exulantki Smolenski). Былі і жаночыя кляштары, пры якіх існавалі школы для дзяўчынак з шляхецкіх сем'яў. У ВКЛ манашкі-бенедыкцінкі мелі права прышываць да вэлюму крыж з ярка-чырвонага аксаміту, як напамінак пра ахвяры ордэну ў час [[Паўночная вайна (1655—1660)|Паўночнай вайны]]. Пасля далучэння беларускіх зямель да [[
== Літаратура ==
|