Тэорыя Эйнштэйна — Картана: Розніца паміж версіямі

'''Тэорыя Эйнштэйна — Картана''' (ЭК) была распрацавана як пашырэнне [[Агульная тэорыя адноснасці|агульнай тэорыі адноснасці]], унутрана ўключае ў сябе апісанне ўздзеяння на [[прастора-час|прастору-час]] акрамя энергіі-імпульсу таксама і [[спін]]а матэрыяльных палёў<ref name="gauge">''Иваненко Д. Д., Пронин П. И., Сарданашвили Г. А.'' Калибровочная теория гравитации. — М.: Изд. МГУ, 1985.</ref>. У тэорыі ЭК ўводзіцца {{нп5|афіннае кручэнне||en|Affine torsion}}, а замест псеўдарыманавай геаметрыі для прасторы-часу выкарыстоўваецца геаметрыя Рымана — Картана. У выніку ад метрычнай тэорыі пераходзяць да афіннай тэорыі прасторы-часу. Выніковыя ўраўненні для апісання прасторы-часу распадаюцца на два класы. Адзін з іх аналагічны агульнай тэорыі адноснасці, з тым адрозненнем, што ў тэнзар крывізны ўключаны кампаненты з афінным кручэннем. Другі клас ураўненняў задае сувязь {{нп5|тэнзар кручэння|тэнзара кручэння|en|Torsion tensor}} і {{нп5|тэнзар спіна|тэнзара спіна|en|Spin tensor}} матэрыі і выпрамянення. Атрыманыя папраўкі да агульнай тэорыі адноснасці ва ўмовах сучаснага [[Сусвет]]у настолькі малыя, што пакуль не відаць нават гіпатэтычных шляхоў для іх вымярэння.

 

 

Тэорыя Картана стаіць асобна сярод альтэрнатыўных тэорый гравітацыі як таму, што яна неметрычная, так і таму, што яна вельмі старая. Стан тэорыі Картана няясны. Уіл ([[1986]]) сцвярджае, што ўсе неметрычныя тэорыі супярэчаць эйнштэйнаўскаму прынцыпу эквівалентнасці (ЭПЭ), і таму павінны быць адкінутыя. У адной з наступных работ Уіл ([[2001]]), змякчае гэта сцвярджэнне, растлумачваючы эксперыментальныя крытэрыі тэсціравання неметрычных тэорый на адпаведнасць ЭПЭ. Мізнер, Торн і Уілер ([[1973]]) сцвярджаюць, што тэорыя Картана з’яўляецца адзінай неметрычнай тэорыяй, якая праходзіць усе эксперыментальныя тэсты, а Турышаў (2007) прыводзіць гэтую тэорыю ў спісе тэорый, якія задавальняюць усім бягучым эксперыментальным абмежаванням.