Вікіпедыя

Марсель Пруст: Розніца паміж версіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
Радок 47:
[[Файл:Marcel Proust et Lucien Daudet.jpg|thumb|left|250px|Фатаграфія, якая шакавала маці Пруста: Марсель Пруст (сядзіць), [[Рабер дэ Флёр|Роберт дэ]] Флёр (злева) і {{нп3|Люсьен Дадэ|Люсьен Дадэ|en|Lucien Daudet}} (справа), каля 1894 года.]]
 
Пруст быў [[англафіл]]ам<ref>[http://www.telegraph.co.uk/culture/books/10456997/Whos-afraid-of-Marcel-Proust.html Who'sWho’s afraid of Marcel Proust? — Telegraph]</ref>, што знайшло адлюстраванне ў яго творах. Перакладаў літаратурныя творы з англійскай на французскую<ref>https://books.google.com/books?id=CRbaAgAAQBAJ&pg=PA354&lpg=PA354&dq=anglophilie+de+proust&source=bl&ots=uUaeZK-R5S&sig=gH61R9u7mrBd4wFsFFrxILOkDMI&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwj2jL63ydfLAhWLHD4KHeZWA5UQ6AEIPjAG#v=onepage&q=anglophilie%20de%20proust&f=false</ref>. У [[1904]]—[[1906]] гадах Пруст выпусціў пераклады кніг англійскага мастацкага крытыка [[Джон Роскін|Джона Роскіна]] «Біблія Ам'енаАм’ена» і «Сезам і лілеі».
 
Пруст быў [[гомасексуальнасць|гомасексуалам]], і як мяркуюць, меў працяглую сувязь з піяністам і кампазітарам [[Рэйнальда Ан]]ам.
 
У [[1903]] годзе памёр [[Адрыян Пруст|бацька]], а ў верасні 1905 — [[Жанна Вейль|маці]], якая горача яго любіла. Пруст атрымаў багатую [[Успадкоўванне, права|спадчыну]], але цяжкая форма [[Бранхіяльная астма|астмы]] вымусіла яго весці з [[1906]] года пустэльніцкі лад жыцця. У самым канцы 1906 года Пруст перасяліўся з вуліцы Курсель (дзе сям'ясям’я жыла з [[1900]] года) на [[Бульвар Асман]], у кватэру толькі што памерлага дзядзькі Жоржа. У гады [[Першая сусветная вайна|Першай сусветнай вайны]] [[Субсідыя|субсідыяваў]] утрыманне [[Публічная дом|публічнага дома]] для [[гомасексуальнасць|гомасексуалаў]].
 
Каля [[1907]] года ён пачаў працу над асноўным сваім творам — «[[У пошуках страчанага часу]]». Да канца [[1911]] года першая версія «Пошукаў» была завершана. У ёй было тры часткі («Згублены час», «Пад шатамі дзяўчын у колеру» і «Здабыты час»), кніга павінна была змясціцца ў двух аб'ёмістыхаб’ёмістых тамах. У [[1912]] годзе яна звалася «Перабоямі пачуцця». Пруст не мог знайсці выдаўца, які пагадзіўся б апублікаваць яе. Пад канец года адмовы даслалі выдавецтвы «Фаскель» і «Нувель Рэвю Франсэз» ([[Галімар , выдавецтва|«Галімар»]]), а ў пачатку наступнага прыйшла адмова ад «Алендорфа». Выдаўцом стаў Бернар Грасу. Ён выпусціў кнігу (за кошт аўтара), але запатрабаваў скараціць рукапіс<ref name="Пруст"/>.
 
Раман «[[У кірунку да Свана]]» выйшаў у лістападзе [[1913]] года і быў сустрэты халаднавата і чытачамі, і крытыкай. Распачатая вайна, сыход Грасу на фронт і зачыненне выдавецтва (хоць ужо набіраўся другі том), вымусілі Пруста працягнуць працу. Тры часткі ператварыліся ў пяць — «[[У кірунку да Свана]]», «[[Пад шатамі дзяўчын у колеру]]», «[[У Германтаў]]», «[[Садом і Гамора, раман|Садом і Гамора]]» (якая распалася на ўласна «Садом і Гамору», у дзвюх частках, «[[Палонная, раман|Палонную]]» і «[[Бяглячка, раман|Бяглячку]]») і «[[Здабыты час]]». У [[1919]]—[[1927]] гадах выдавецтва [[Галімар, выдавецтва|«Галімар»]] выпусціла ўсе астатнія тамы
Радок 63:
Увосень [[1922]] года, вяртаючыся з гасцей, пісьменнік застудзіўся і захварэў [[бранхіт]]ам. У лістападзе [[бранхіт]] перайшоў у [[запаленне лёгкіх]].
 
Марсэль Пруст сканаў у [[Парыж]]ы [[18 лістапада]] [[1922]] года. Пахаваны на [[могілкі|могілках]] [[Пер-ЛашезЛашэз]].
 
== Творчасць ==
Узята з "https://be.wikipedia.org/wiki/Марсель_Пруст"