Фелікс Іванавіч Стацкевіч: Розніца паміж версіямі

Скончыў у [[1913]] [[Пецярбургскі ўніверсітэт]] (1913). З [[1903]] член [[Беларуская сацыялістычная грамада|Беларускай сацыялістычнай грамады]]. У [[1905]]—[[1907]] вёў рэвалюцыйную прапаганду ў [[Вільня|Вільні]] і [[Мінск]]у. За ўдзел у студэнцкім руху выключаны з універітэта, арыштаваны і сасланы. Быў блізка знаёмы з [[Алаіза Сцяпанаўна Пашкевіч|Цёткай]] і [[Алесь Бурбіс|Алесем Бурбісам]]. Працаваў у падпольнай друкарні ў Мінску. З [[1908]] сакратар адвакатаў у [[Чэрвень (горад)|Ігумене]], тэхнік у [[Вышні Валачок|Вышнім Валачку]], [[Цвер]]ы. Пасля [[Кастрычніцкая рэвалюцыя|Кастрычніцкай рэвалюцыі]] працаваў у прафсаюзных арганізацыях работнікаў воднага транспарту, літаратурна-выдавецкім аддзеле Наркамасветы [[Літбел|Літоўска-Беларускай ССР]]. З восені [[1920]] у [[Віленскі беларускі саюз кааператараў|Віленскім беларускім саюзе кааператараў]]. Выкладчык [[Лацінская мова|лацінскай мовы]], дырэктар [[Радашковіцкая беларуская гімназія|Радашковіцкай беларускай гімназіі]] імя [[Францыск Скарына|Ф. Скарыны]], старшыня Галоўнай управы [[Таварыства беларускай школы]], адзін з заснавальнікаў і рэдактар часопіса «[[Беларускі летапіс (часопіс)|Беларускі летапіс]]». Арыштоўваўся польскімі ўладамі. У [[1939]]—[[1941]] настаўнік у [[Вілейка|Вілейцы]] і [[Клецкі раён|Клецкім раёне]]. У 2-ю сусветную вайну працаваў суддзёй у г. [[Смаргонь]], у 1944-49 — у музеі Пушкіна ў Мяркучай (пад Вільняй). У 1949 арыштаваны і зняволены. Пасля вызвалення ў 1950-я г. жыў у [[Вільня|Вільні]]. Пахаваны на Віленскіх [[Свята-Ефрасіннеўскія могілкі (Вільнюс)|Свята-Еўфрасіннеўскіх праваслаўных могілкахмо]]гілках.