Закон Оўкена

Закон Оўкена — эмпірычная залежнасць паміж тэмпам росту ВУП і тэмпам росту беспрацоўя, якая прадугледжвае, што зніжэнне тэмпу росту ВУП на 2 % прыводзіць да павышэння ўзроўню беспрацоўя на 1 %. Пры гэтым кропкай адліку бярэцца тэмп росту ВУП у 3 % у год.

Залежнасць паміж узроўнем беспрацоўя і тэмпам росту ВУП (ЗША, 1947—2002)

Закон названы па імені амерыканскага эканаміста Артура Оўкена. У рэальнасці гэта не закон, а тэндэнцыя са мноствам абмежаванняў па краінах, рэгіёнах, свеце ў цэлым і перыядах часу.

${\frac {Y-Y*}{Y*}}=-Bu_{c}$,

дзе Y — фактычны ВУП, Y* — патэнцыйны ВУП, $u_{c}$ — узровень цыклічнага беспрацоўя, B — эмпірычны каэфіцыент адчувальнасці (звычайна прымаецца 2). Па кожнай краіне ў залежнасці ад перыяду будзе свой каэфіцыент B.

З формулы выходзіць, што калі цыклічнае беспрацоўе ў краіне адсутнічае, фактычны ВНП роўны патэнцыйнаму, то ёсць у эканоміцы задзейнічаны ўсе магчымыя вытворчыя рэсурсы.

Следства з закона Оўкена:

${\frac {Y_{1}-Y_{0}}{Y_{0}}}=-{\frac {B(u_{1}-u_{0})}{1-Bu_{0}}}$

• $Y_{1},u_{1}$ — ВНП і ўзровень беспрацоўя ў бягучым перыядзе
• $Y_{0},u_{0}$ — ВНП і ўзровень беспрацоўя ў базавым перыядзе

Практыка паказвае, што закон Оўкена выконваецца далёка не заўсёды, гэта значыць не з’яўляецца універсальным эканамічным законам.