Мінская (пячора)
Мінская пячора (МН-73) — вапняковая пячора ў Гаграўскім раёне Абхазіі, у горным масіве Арабіка.
| Мінская пячора | |
|---|---|
| Глыбіня | 270 м |
| Даўжыня | 290 м |
| Аб'ём | 8.000 м³ |
| Год адкрыцця | 1985 |
| Лік уваходаў | 1 |
| Катэгорыя складанасці | 3А |
Апісанне правіць
Працягласць пячоры — 290 м, праектыўная даўжыня — 80 м, глыбіня — 270 м, плошча — 280 м², аб’ём — 8000 м³, вышыня ўваходу — 1850 м.
Уваход уяўляе сабой вузкую шчыліну, арыентаваную з поўначы на поўдзень. Ён размешчаны ў ніжняй частцы паўночна-ўсходняга схілу г. Хырка, у борце трогавай даліны, якая ідзе на ўсход ад урочышча Дзідваке, у бок даліны ракі Гега.
Катэгорыя складанасці 3А, пячора вертыкальнага тыпу[1]. Навеска рыштунку патрабуецца ў калодзежах глыбінёй: 40, 50 і 90 м.
Пячора паводканебяспечная, пасля моцнай залевы нават маленькі ручай у меандры ператвараецца ў бурлівую раку глыбінёй па грудзі. Нягледзячы на тое, што за ім ідуць калодзежы, вада доўга не сыходзіць.
Гісторыя правіць
Пячора выяўлена і даследавана ў 1985 годзе экспедыцыяй мінскіх спелеолагаў з клуба «Геліктыт» пад кіраўніцтвам В. В. Ярмохіна і названа ў гонар сталіцы Беларусі — горада Мінска[2]. Пасля перапынку з 1986 года, у 2013 годзе былі адноўленыя даследчыя працы ў пячоры. Пячора была прабіта для хаджэння па тэхніцы SRT да дна. Была праведзена тапаздымка ўсёй пячоры, глыбіня пячоры склала 270 м. Спробы далейшага даследавання не былі паспяховымі, бо адна галіна пячоры сканчаецца сіфонам, другая — непраходным завалам[3].