Пласт Галіцына
Пласт Галіцына — пераходная зона паміж верхняй мантыяй і ніжняй мантыяй, што знаходзіцца ў інтэрвале глыбінь 410—670 км. Атрымала сваю назву ў гонар Б. Б. Галіцына, які фактычна паклаў пачатак сейсмічнаму вывучэнню ўнутранай будовы Зямлі. Верхняя мяжа гэтай зоны усталёўваецца па інтэнсіўным росце хуткасцяў сейсмічных хваль[1]. Мяркуецца, што павелічэнне хуткасцяў сейсмічных хваль на глыбіні 410 км пераважна звязана са структурнай перабудовай алівіну ў вадслеіт, якая суправаджаецца ўтварэннем больш шчыльнай фазы з вялікімі значэннямі каэфіцыентаў пругкасці, а на мяжы «520 км» — з наступнай трансфармацыяй вадслеіту ў шпінелепадобны рынгвудзіт. Да важных мінеральных фаз пераходнай зоны варта адносіць мэйджарытавы гранат, стышавіт, карунд, а таксама згаданыя вышэй рынгвудзіт і вадслеіт[2][3][4]. Аднак менавіта фазы са структурнымі тыпамі граната і шпінелі, верагодна, пераважаюць у гэтай частцы мантыі[5].
| Пласт Галіцына | |
|---|---|
 | |
| Названа ад | Барыс Барысавіч Галіцын |
| Вышыня над узроўнем мора | −410 км і −670 км |
| Вертыкальная глыбіня | 260 км |
Істотная частка субдукцыйных слэбаў, верагодна ў больш чым палове выпадкаў, выпалажваецца ў пераходнай зоне мантыі. Такія субдукцыйныя пліты атрымалі назву стагнуючых слэбаў (якія спынілі рух). Менавіта стагнацыя слэбаў з’яўляецца прынцыпова важнай з’явай для насычэння пераходнай зоны мантыі вадой, CO2, якія адыгрываюць найважнейшую ролю ў мантыйным магматызме і метасаматозе, і яе ўзбагачэння несумяшчальнымі элементами асабліва пад кантынентамі[6].
Сейсмолагам К. Буленам унутраная частка Зямлі была падзелена на шэраг абалонак з прысваеннем ім літарных пазначэнняў. Пераходная зона атрымала назву «пласт С»[7].
Зноскі
- ↑ Ю. М. Пущаровский, Д. Ю. Пущаровский Геология мантии Земли(руск.). — 2010.
- ↑ Состав и строение мантии Земли - Все о Геологии (geo.web.ru) (руск.). geo.web.ru. Архівавана з першакрыніцы 7 верасня 2018. Праверана 3 верасня 2018.
- ↑ A. E. Ringwood. Composition and petrology of the earth's mantle. — New York: McGraw-Hill, 1975. — 618 с. — (McGraw-Hill international series in the earth and planetary sciences). — ISBN 978-0-07-052932-8.
- ↑ Д. Ю. Пущаровский Минералы глубинных геосфер(руск.) // Успехи физических наук. — 2002. — В. 4. — Т. 172. — С. 480–485. Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2018.
- ↑ Гаврилов, Виктор Петрович - Геотектоника : учеб. для студентов вузов, обучающихся по специальности "Геология нефти и газа" по направлению подгот. дипломир. специалистов "Прикладная геология" - Search RSL (руск.). search.rsl.ru. Праверана 28 верасня 2018.
- ↑ Иванов, Алексей Викторович - Внутриконтинентальный базальтовый магматизм : на примере мезозоя и кайнозоя Сибири : автореферат дис. ... доктора геолого-минералогических наук : 25.00.04 - Search RSL (руск.). search.rsl.ru. Архівавана з першакрыніцы 4 верасня 2018. Праверана 4 верасня 2018.
- ↑ Короновский Н. В. Общая геология. — М.: МГУ, 2003. — С. 41—42. — 405 с.