Закон Малюса

Закон Малюса — фізічны закон, які паказвае залежнасць інтэнсіўнасці лінейна-палярызаванага святла пасля яго праходжання праз палярызатар ад вугла $\varphi$ паміж плоскасцямі палярызацыі падаючага святла і палярызатара.

$I=k_{a}I_{0}\cos ^{2}\varphi \;$

дзе $I_{0}$ - інтэнсіўнасць падаючага на палярызатар святла, $I$ - інтэнсіўнасць святла, якое выходзіць з палярызатара, $k_{a}$ - каэфіцыент празрыстасці палярызатара .

Усталяваны Э. Л. Малюсам ў 1810 годзе.

У рэлятывісцкай форме

$I={\frac {I_{0}}{4}}({\frac {\omega \prime }{\ }}omega)^{2}({\frac {\omega }{\omega }}\prime {\frac {\omega \prime }{\omega }}-24\cos ^{2}\varphi )$

дзе $\omega$ і $\omega \prime$ - цыклічныя частоты лінейна палярызаваных хваль, падаючых на палярызатар і выходзячых з яго.

Святло з іншай (не лінейнай) палярызацыяй можа быць прадстаўлена ў выглядзе сумы двух лінейна-палярызаваных складнікаў, да кожнага з якіх выкарыстоўваецца і ў дачыненні закон Малюса. Па законе Малюса разлічваюцца інтэнсіўнасці праходзячага святла ва ўсіх палярызацыйных прыборах, напрыклад у палярызацыйных фотаметрах і спектрафатометра. Страты на адлюстраванне, якія залежаць ад $\varphi$ і якия не ўлічваюцца законам Малюса, вызначаюцца дадаткова.