'''Бенядзікт Павел САПЕГА''' (каля [[1643]] — [[12 жніўня]] [[1707]], [[Берлін]]) — дзяржаўны дзеяч [[Вялікае Княства Літоўскае|Вялікага Княства Літоўскага]].
З 1657 вучыўся ў езуіцкім калегіуме ў [[Грац]]ы ([[Аўстрыя]]), з 1661 - у [[Лёвенскі каталіцкі ўніверсітэт|Лёвенскім універсітэце]] ([[Іспанскія Нідэрланды]]), у 1663-1664 падарожнічаў па Заходняй Еўропе. З 1664 выбіраўся паслом на соймы. [[Падстолі ВКЛ]] у 1663-1665, [[Стольнік ВКЛ|стольнік]] у 1665-1670, [[КрайсыКрайчы ВКЛ|крайчы]] ў 1670, [[Падскарбіі надворныя літоўскія|падскарбі дворны]] ў 1670-1676, [[Вялікія падскарбіі літоўскія|падскарбі вялікі]] з 1676, староста [[слонім]]скі. На элекцыйным сойме 1674 быў абраны маршалкам і садзейнічаў абранню на тро [[Ян Сабескі|Яна III Сабескага]], што спрыяла ўстанаўленню гегемоніі [[Сапегі|Сапегаў]] у ВКЛ. Намагаўся сілай ліквідаваць рух сваіх праціўнікаў ("рэспубліканцаў"). 15 кастрычніка 1700 года яго войска напала на атрад шляхты пад [[Ашмяны|Ашмянамі]] і разбіла яго. У [[Бітва пад Алькенікамі|Алькеніцкай бітве]] 18 лістапада 1700 года яго армія разбіта, паранены, ён уцёк у [[Курляндыя|Курляндыю]]. У сакавіку 1702 перайшоў на бок шведскага караля [[Карл XII|Карла XII]] і ўдзельнічаў у яго кампаніі ў Польшчы. На сойме 1703 пазбаўлены сваіх пасад і тытулаў. Удзельнічаў у [[Варшаўская канфедэрацыя 1704|Варшаўскай канфедэрацыі 1704]], якая дэтранізавала [[Аўгуст Моцны|Аўгуста II]]. Новы кароль [[Станіслаў Ляшчынскі]] ў 1705 вярнуў яму пасаду падскарбія вялікага. Далучыўся да войска Ляшчынскага, з якім удзельнічаў у паходзе на Беларусь у 1706, потым у маршы шведскай арміі ў [[Саксонія|Саксонію]].
