Коўка

Коўка — гэта высокатэмпературная апрацоўка розных металаў (жалеза, медзь і яе сплавы, тытан, алюміній і яго сплавы), нагрэтых да ковачнай тэмпературы. Для кожнага металу існуе свая ковачная тэмпература, якая залежыць ад фізічных (тэмпература плаўлення, крышталізацыя) і хімічных (наяўнасці легіруючых элементаў) уласцівасцяў. Для жалеза тэмпературны інтэрвал 1250-800 ° С, для медзі 1000-650 ° З, для тытана 1600-900 ° С, для алюмініевых сплаваў 480-400 ° С.

Адрозніваюць:

• коўка на молатах (пнеўматычных, паравых і гідраўлічных)
• ручная коўка
• штампоўка.

Вырабы і паўфабрыкаты атрымоўваныя каваннем называюць - пакоўка.

Пры каванні ў штампах метал абмежаваны з усіх бакоў сценкамі штампа. Пры дэфармацыі ён набывае форму гэтай поласці (штампаванне, ратацыйная коўка).

Пры свабодным каванні (ручным і машынным) метал не абмежаваны зусім ці ж абмежаваны з аднаго боку. Пры ручной коўцы непасрэдна на метал або на інструмент ўздзейнічаюць кувалдай ці молатам.

Свабодную коўка ўжываюць таксама для паляпшэння якасці і структуры металу. Пры пракоўцы метал ўмацоўваецца, заварваюцца так званыя несуцэльныя і здрабнелыя буйныя крышталі, у выніку чаго структура робіцца дробназярністай, набывае кудзелістую будову.

Машынную коўку выконваюць на спецыяльным абсталяванні - молатам з масай ад 40 да 5000 кг або гідраўлічных прэсах, якія развіваюць сілу 2-200 МН (200-20000 тс), а таксама на ковачных машынах. Вырабляюць пакоўкі масай 100 т і больш. Для маніпулявання цяжкімі нарыхтоўкамі пры каванні выкарыстоўваюць пад'ёмныя краны грузападымальнасцю да 350 т, кантавацелі і спецыяльныя маніпулятары.

Коўка з'яўляецца адным з эканамічных спосабаў атрымання нарыхтовак дэталяў. У масавай і буйнасерыйнай вытворчасцях пераважнае ўжыванне мае коўка ў штампах, а ў дробнасерыйнай і адзінкавай - свабодная коўка.

Пры каванні выкарыстоўваюць набор кавальскага інструмента, з дапамогай якога нарыхтоўкам надаюць патрабаваную форму і памеры.