У дарэвалюцыйнай Расіі самвыдат як з'ява існаваў пад назвай "хаджэнне ў спісках", бо ўсе копіі забароненай літаратуры звычайна перапісвалі ад рукі. У 18-м стагоддзі ў "спісках" "хадзілі" "Вандроўка з Пецярбурга ў Маскву" Радзішчава, сатыры Сумарокава і некаторыя рэлігійныя выданні, забароненыя прапваслаўнайправаслаўнай царквой. У 19-м ст. ў "спіскі" таксама "пайшлі" палітычныя і мастацкія і публіцыстычныя творы [[дэкабрысты|дэкабрыстаў]], [[філаматы|філаматаў]], [[філарэты|філарэтаў]], [[народнікі|народнікаў]] і членаў іншых тайных арганізацый і такія мастацкія творы як, "На смерць паэта" М. Ю. Лермантава, "Гора ад розуму", А. С. Грыбаедава, беларускія ананімныя паэмы "Энеіда навыварат" і "Тарас на Парнасе" і інш. У канцы 19-га -пачатку 20-га ст. "асартымент" самвыдата папоўніўся творамі падпольных палітычных друкарняў, у тым ліку газет і кніг. Пачалось і абмежаванае выкарыстоўванне пішучых машынак для тыражыравання творчасці самвыдата.
