Каміла Марцінкевіч: Розніца паміж версіямі

Фартэпіяннай ігры вучылася ў мінскім [[пансіён]]е Мантэграндзі. Адна з вучаніц [[Дамінік Стафановіч|Дамініка Стафановіча]]. Выступала з васьмігадовага ўзросту з канцэртамі ў [[Мінск]]у, [[Слуцк]]у, [[Кіеў|Кіеве]], [[Варшава|Варшаве]]. Побач з творамі [[Фрыдэрык Шапэн|Ф. Шапэна]] iі [[Ферэнц Ліст|Ф. Ліста]] выконвала ўласныя варыяцыі на тэму песні [[Аляксандр Варламаў|А. Варламава]] «Чырвоны сарафан». 3 іншых яе твораў вядома фантазія «У летуценні мінулага». Уваходзіла ў тэатральную трупу бацькі; у [[1852]] годзе брала ўдзел у паказе ў Мінску першай беларускай оперы «[[Сялянка, опера|Сялянка]]». Выкладала музыку ў прыватных пансіёнах.

Цяжкае матэрыяльнае становішча сям’iсям’і не дазволіла Каміле скончыць [[Кансерваторыя|кансерваторыю]]. Асноўным яе заняткам з сярэдзіны [[1850-я|1850-х гг.]] стала музычна-педагагічная iі асветніцкая дзейнасць. На пачатку [[1860-я|1860-х гадоў]] яна арганізавала ў Мінску iі мястэчку [[Гарадок, Маладзечанскі раён|Гарадок]] на Маладзечаншчыне школы для дзяцей беднаты.

У [[1861]]—[[1863|63]] член мінскай арганізацыі кіраўнічага органа паўстанцаў [[Літоўскі правінцыяльны камітэт|Літоўскага правінцыяльнага камітэта]]. Удзельнічала ў вулічных дэманстрацыях, вучыла членаў нелегальных гурткоў рэвалюцыйным гімнам, уласным прыкладам натхняла на рэвалюцыйную барацьбу супраць самадзяржаўя. Першы раз была арыштавана і змешчана ў псіхіятрычную бальніцу ў чэрвені 1861. Выпушчана пасля маніфестацый пратэсту. Зноў арыштавана [[3 лютага]] 1863; саслана ў [[Салікамск]] ([[Пермская губерня]]). У ссылцы ажаліласяажанілася з урачом К. Асіповічам. Цяжка хворая, атрымала дазвол вярнуцца на радзіму ў [[1880-я|1880-х гг.]], дзе і памерла.