Барыс Львовіч Васільеў: Розніца паміж версіямі

Скончыў Ваенную акадэмію бранятанкавых войск (1948). Вядомасць прынесла аповесць "А досвіткі тут ціхія..." (1969; аднайменны фільм, 1972; Дзяржаўная прэмія СССР, беларускі пераклад [[Юрка Гаўрук|Юркі Гаўрука]]; інсцэніроўка [[Нацыянальны акадэмічны драматычны тэатр імя Якуба Коласа|Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Якуба Коласа]] 1971), у якой адзін з трагічных эпіходаўэпізодаў Вялікай Айчыннай вайны ўзняў да значнага філасофска-мастацкага абагульнення. Працяг ваеннай тэматыкі ў аповесцях "Іванаў катар", "Самы апошні дзень" (абедзве 1970), Сустрэчны бой (1979), у рамане "У спісах не лічыўся" (1974). Сацыяльна-маральная праблематыка ў раманах "Не страляйце ў белых лебедзяў" (1973), "І быў вечар, і была раніца", "Вам прывітанне ад бабы Леры" (абодва 1989), аповесцях "Незгасальная купіна" (1986), "Жыла-была Клавачка", "Кароткая ракіроўка", "Гібель багінь" (усе 1989). Гістарычны раман "Былі і небыліцы" (кніга 1-2, 1977-80) прысвечаны падзеям руска-турэцкай вайны 1877-78. Аўтар біяграфічнай аповесці "Лятуць мае коні" (1982), п'ес "Афіцэр" (1955), "Стукайце і адчыніцца" (1959), кінасцэнарыяў.