Пётр II: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др The file Image:Russia05.gif has been replaced by Image:Russia05.png by administrator commons:User:McZusatz: ''User requested conversion to superior PNG format. Replacing GIF by exact PNG duplicate.''. ''[[m:User:CommonsDelinker|Translate... |
|||
Радок 43:
З нараджэння Пётр Аляксеевіч менаваўся ''вялікі князь'' (гэта быў першы выпадак тытулавання члена царскай сям'і не царэвічам, а вялікім князем). Яго бацька [[Аляксей Пятровіч]], які загінуў у [[1718]] годзе, быў вымушаны незадоўга да гэтага адмовіцца ад права наследвання пасаду, аднак новы афіцыйны спадчыннік, малалетні сын Пятра Вялікага Пётр Пятровіч, памёр у 4-гадовым узросце ў [[1719]] годзе. Такім чынам, статус вялікага князя Пятра Аляксеевіча заставаўся нявызначаным; па праве першародства ён быў спадчыннікам дзеда, аднак было няясна, ці распаўсюджвалася адхіленне Аляксея ад пасаду таксама і на яго. Калі прытрымлівацца звычаю і абвясціць спадчыннікам сына гнанага Аляксея, то ўзбуджаліся надзеі супернікаў рэформ вярнуць старыя парадкі, а з іншага боку ўзнікалі боязь у паплечнікаў Пятра, якія галасавалі за пакаранне Аляксея.
5 лютага [[1722]] года Пётр выдаў Указ аб атрыманні пасада ў спадчыну (скасаваны Паўлам I праз 75 гадоў), у якім адмяняў старажытны звычай перадаваць пасад прамым нашчадкам па мужчынскай лініі, але дапушчаў прызначэнне спадчыннікам любога годнага чалавека па волі манарха. Пётр Аляксеевіч быў адсунуты ад пасаду, але пытанне аб наследванні пасаду заставаўся адчыненым. Указ 1722 года парушыў звыклы ўклад прастоланаследдзя, спадчынніка жа Пётр перад смерцю, якая адбылася ў [[1725]] годзе, прызначыць не паспеў. Пасля тако, як
Віцэ-канцлер [[Генрых Іаган Фрыдрых Астэрман|Астэрман]] прапаноўваў для прымірэння інтарэсаў радавітага і новага службовага дваранства ажаніць вялікага князя Пятра Аляксеевіча на цесарэўне [[Лізавета Пятроўна|Лізавеце Пятроўне]], дочцы Кацярыны I. Перашкодай служыла іх блізкае сваяцтва, Лізавета была роднай цёткай Пятра. Кацярына, жадаючы прызначыць спадчынніцай дачка Лізавету (па іншых крыніцах — Ганну), не вырашылася прыняць праект Астэрмана і працягвала настойваць на сваім праве прызначыць сабе пераемніка, спадзяючыся, што с цягам часу пытанне вырашыцца.
| |||
