Антанін Пій: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
|||
Радок 32:
}}
'''Антанін Пій''' (поўнае імя — '''Ціт Аўрэлій Фульв
== Раннія гады ==
Радок 45:
Калі ў 138 г. памёр [[Луцый Элій Цэзар]], прыемны сын і спадчыннік [[Адрыян]]а, выбар апынуўся на Антаніне, які пасля доўгіх разважанняў прыняў пасаду. 25 лютага ён быў усыноўлены Адрыянам, атрымаў паўнамоцтвы [[Трыбун|трыбуна]], а хутка і вышэйшую адміністратыўную пасаду (imperium). У яго гонар былі выпушчаны манеты, на якіх ён іменаваўся Цітам Эліем Цэзарам Антанінам. У той жа чам самому Антаніну было загадана ўсынавіць Марка Аўрэлія і Луцыя Вера, якія зрабіліся яго пераемнікамі. Пачаліся месяца доўгай хваробы Адрыяна, калі Антанін ужо дэ-факта выконваў абавязкі кіраўніка імперыі. А пасля смерці Адрыяна натуральным і мірным шляхам заняў яго месца на троне.
Кіраванне Антаніна пачалося з некаторых складанасцей. Калі ён падаў просьбу аб абагаўленні свайго папярэдніка і афіцыйным прызнанні яго дзеяў, [[Сенат, Старажытны Рым|Сенат]] праявіў нязгодлівасць па абодвух пытанням, памятаючы аб тым, што Адрыян скараціў паўнамоцтвы сенатараў, а некаторых пакараў смерцю. Нарэшце, асцерагаючыся ўмяшальніцтва войска ў выніку няўдачы гэтай спробы новага кіраўніка, сенатары састумілі, але дамагліся адмены непапулярнага інстытута выязных суддзяў, якія дзейнічалі на тэрыторыі самой [[Італія|Італіі]]. У далейшым уважлівае стаўленне Антаніна да сенатарскага класу прынесла яму прыхільнасць сенатараў, нават тых, хто лічыў сябе лепшымі за імператара па паходжанню і талентах: урэшце яму прысвоімі
=== Палітыка ў правінцыях ===
| |||