[[Выява:Lucianus.jpg|thumb|200px|Лукіян з Самасаты]]
'''Лукіян з Самасаты''' ({{lang-el|Λουκιανὸς Σαμοσατεύς}}, {{lang-la|Lucian}}) (каля [[125]], г. [[Самсат]], [[Турцыя]] – 180-я г.) – старажытнагрэчаскі пісьменнік-сатырык. Быў вандоўным рытарам прыкладна да [[150]] г. да н.э., доўга жылжыў у [[Афіны|Афінах]], займаючыся літаратурнай працай, у старасці заняў высокі пост на імператрскайімператарскай службе ў [[Егіпет|Егіпце]]. Захаваліся 84 яго творы (аўтарства некаторых спрэчнае), што адлюстроўваюць крызіс ідэалогіі антычнага грамадства. Развіваючы традыцыі антычнай камедыі і меніпавай сатыры, стварыў жанр сатырычнага дыялогу. Пісаў пародыі на сафістычную дэкламацыю («Пахвала мусе», «Настаўнік красамоўства»), высмейваў алімпійскіх багоў («Размова багоў», «Праметэй, ці Каўказ»), паказваў мізэрнасць жыццёвых даброт, марнасць усяго на свеце («Размовы ў царстве мёртвых», «Харон», «Меніп»), рабіў выпады супраць сацыяльнай несправядлівасці («Нігрын»), крытыкаваў ранняе хрысціянства, развенчваў веру ў забабоны, містычныя пераўтварэнні («Аляксандр, ці Лжэпрарок», «Пра смерць Перэгрына», «Аматар хлусні, ці Нявер»). Аўтар сатыр на тагачасныя гістарыяграфію «Як трэба пісаць гісторыю», на фантастыку папулярных раманаў «Праўдзівая гісторыя» і іншае. Яго творчасць паўплывала на асветніцкую літаратуру Еўропы.
