Германская імперыя: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Арфаграфічныя памылкі ў пачатку артыкула.
Радок 89:
* [[Веймарская рэспубліка|Веймарскую рэспубліку]] (9 лістапада 1918 — 30 студзеня 1933);
* [[Трэці Рэйх]] (нацысцкую Германію) (30 студзеня 1933—23 мая 1945).
Такім чынам, тэрмін «Германская імперыя» ўжываюць галоўным чынам да кайзераўскай Германіі, што адпавядае тэрміну нямецкай гістарыяграфіі {{langi|de|Deutsches Kaiserreich}}. Такія тэрміны, як Веймарская рэспубліка і Трэці рэйх, да гэтага паняцця, як правіла, не адносяць.
 
Германская імперыя пачала сваё жыццё з абвяшчэння прускага караля [[Вільгельм I Гогенцолерн|Вільгельма I]] германскім імператарам 18 студзеня 1871 года ў люстэркавай зале [[Версаль|Версальскага палаца]]. Стварэнню гэтай дзяржавы папярэднічалі перамогі [[Паўночнагерманскі саюз|Паўночнагерманскага саюза]] і яго саюзнікаў у [[Франка-пруская вайна|Франка-Прускай вайне 1870 года]]. Такім чынам, у 1871 годзе, дзякуючы [[Прусія|Прусіі]] і, яе каралю  Вільгельму I, а таксама [[Ота фон Бісмарк]]у ўпершыню на ўсіх нямецкіх землях была створана першая адзіная дзяржава  Германская Імперыяімперыя.
 
У часы імперыі [[Германія]] была эканамічна і сацыяльна развітай, а таксама [[Вялікія дзяржавы|высокаіндустрыяльнай дзяржавай]]. [[Сацыяльны інстытут|Сацыяльна-эканамічныя інстытуты]] яна пачала асабліва развіваць, пачынаючы з апошніх дзесяцігоддзяў [[19 стагоддзе|XIX стагоддзя]]. Нягледзячы на тое, што яна з'яўлялася аграрна-індустрыяльнай краінай, [[Сфера паслуг|сектар паслуг]] дастаткова хутка пашыраўся, у. У першую чаргу, з-за павелічэння [[Міжнародны гандаль|знешняга]] і ўнутранага [[Гандаль|гандлю]], ростаросту [[Банкаўская сістэма|банкаўскай сістэмы]], набывая ўсё большае значэнне. Дзякуючы французскім ваенным рэпарацыям, эканоміка Германіі палучыла моцную апору для добрага эканамічнага росту. Нягледзячы на гэта, хуткі эканамічны ростён быў спынены ў [[1873]] годзе, падчаспасля так званага ''Gründerkrach'' (даслоўны пераклад «Заснавальнік крызісу») эканамічнага крызісу, які быў вызваны панікай на нямецкіх [[Фондавая біржа|фондавых біржах]].
 
Пасля аб'яднання ўсіх нямецкіх дзяржаў, у грамадстве новай краіны адбываліся хуткія сацыяльныя змены. Іх характэрнымі рысамі сталі высокія тэмпы ростаросту [[Насельніцтва Германіі|насельніцтва]], [[унутраная эміграцыя]] і [[урбанізацыя]]. У выніку гэтагагэтых працэсаў, змянялася і яго класавая структура: з-за павелічэння [[Горад|гарадскога]] насельніцтва і з'яўлення новых тыпаў [[Праца|працы]]. Асабліва пачынаючы з [[1890|1890 года]], адчуваеццаадчувалася павелічэнне ролі новага сярэдняга класа, які цяпер складаўся зараз з разнастайных тэхнікаў, служачых, а таксама дробных і сярэдніх дзяржаўных чыноўнікаў. Прычым [[Эканоміка|эканамічнае]] значэнне [[Сельская гаспадарка|сельскай гаспадаркі]] наадварот знізілася, што вельмі моцна адказваласяадказалася на [[Валавы ўнутраны прадукт|валавывалавым нацыяльнынацыяльным прадуктпрадукце]].
 
УнутраннаеУнутранае і знешнепалітычнае развіццеразвіццё было падкантрольна да 1890 года, першаму і найбольш доўга дзеючаму канцлеру імперыі, – князю [[Ота фон Бісмарк]]у. Яго параўнальны [[Ліберальны кансерватызм|ліберальны]] перыяд, можна ахарактарызаваць ўнутраныміунутранымі палітычнымі рэформамі і [[Культурная барацьба|культурнай барацьбой]], а таксама давольна кансерватыўнай палітыкай. ЯкАпроч цэнзурутаго, можнау перыяд яго кіравання выдзеліцьадбыўся пераход на дзяржаўны інтэрвенцыянізм (мытныя налогі, [[Страхаванне|сацыяльнае страхаванне]]), а таксама прыняццембыў прыняты законазакон супраць [[Сацыял-дэмакратычная партыя Германіі|сацыял-дэмакраў]] і [[Камуністычная партыя Германіі|сацыялістаў]].
 
Бісмарк спрабаваў стварыць у знешняй палітыцы сістэму саюзаў для самаабароны і гандлю (напрыклад, саюз з [[Аўстра-Венгрыя|Аўстра-Венгрыяй]] у 1879 годзе). Нягледзячы на гэта, у канцы свайго сроку, ён актывізаваў заморскіпалітыку заморскага [[імперыялізм|імперыялізму]]. За гэтым рушылі ўслед міжнародныя канфлікты сфер інтарэсаў з іншымі каланіяльнымі дзяржавамі, (асабліва з [[Брытанская імперыя|Вялікабрытаніяй]]).
 
Наступны этап у гісторыі Германіі, які пачаўся адразу пасля эпохізвальнення Бісмарка, часта называюць [[Вільгельмінізм|эрай Вільгельма Другога]],. Гэта тамусувязна з тым, што [[Вільгельм II Гогенцолерн|імператар Вільгельм II]] (з 1888 года) пасляправодзіў звальненнядастаткова Бісмарка,мілітарызаваную вырушаўі значнуюізаляцыйную ролю ў палітыке,палітыку (як унутранайунутраную, так і знешнейзнешнюю). Зрэшты, і іншыя члены ўрада,Але часткова канкурыруючыя з ім, гуляліна ў ёй важную ролю. Яны ўплывалі нагэткую рашэнніпалітыку [[Спіс манархаў Германіі|імператара]], уплывалі і некаторыя члены ўрада, вельмі часта мянялімяняючы іх у другі бок.
 
Рост колькасці грамадскіх арганізацый і партый, а таксама растучая роля прэсы ў жыцці насельніцтва, гулялі значную ролю ў фарміраванні [[Грамадская думка|грамадскай думкі]]. Менавіта таму, каб павялічыць сваю патрымку сярод насельніцтва, урад Германскай імперыі, праводзіў сусветную іперыялістычную [[Знешняя палітыка|знешнюю палітыку]], антысацыял-дэмакратычную ўнутраную палітыку. Для таго ж, павялічваў колькасць [[Германская імперская армія|арміі]] і [[Крыгсмарынэ|флота]]. Кайзер Вільгельм ІІ, на працягу ўсго свайго кіравання, прытрымліваўся палітыкі мілітарызацыі і частковай [[Ізаляцыянізм|ізаляцыі]] (у будучым такая палітыка дапамагла ў вядзенні сусветнай вайны). Менавіта [[Мілітарызм|мілітарыстычныя]] і [[Імперыялізм|імперыялістычныя]] погляды Вільгельма II, прывялі свет да [[Першая сусветная вайна|Першай сусветнай вайны]]. Калі ў 1914 яна пачалася, то дзяржава была ўцянута ў [[Пазіцыйная вайна|пазіцыйную вайну]] на двух франтах. Нягледзячы на тое, што першыя годы Германія вяла баявыя дзеянні вельмі паспяхова, дальнейшыя гады паказалі што яе рэсурсаў не хопіць, каб перамагчы больш вялікія сілы Антанты, у выніку чаго яна пачала здаваць свае пазіцыі. Пасля гэтых падзей, [[манархія]] пачала страчваць сваю падтрымку ў народзе.