Тэорыя пластычнасці: Розніца паміж версіямі

'''Тэо́рыя пласты́чнасці''' - раздзел [[Механіка суцэльных асяроддзяў|механікі суцэльных асяроддзяў]], задачамі якога з'яўляецца вызначэнне высілкаў і перамяшчэнняў ў дэфармуемам целе за межамі пругкасці. Строга кажучы, у тэорыі пластычнасці мяркуецца, што [[напружаны стан]] залежыць толькі ад шляху нагруженія ў прасторы дэфармацый і не залежаць ад хуткасці гэтага нагруженія. ЎлікУлік хуткасці нагруженіянагружэння магчымымагчыма ў рамках больш агульнай тэорыі вязкапластычнасці.

Тэорыя пластычнасці металаў і палімераў знайшла шырокае прымяненне ў [[Машынабудаванне|машынабудаванні]], дзе часта даводзіцца разглядаць дэфармацыю дэталяў і нарыхтовак за межамі [[Пругкасць|пругкасці]], што дазваляе выявіць дадатковыя трывальныя рэсурсы канструкцыі. У тэхналагічных працэсах вытворчасці некаторых элементаў канструкцый прадугледжаны спецыяльныя аперацыі, якія дазваляюць шляхам пластычнага дэфармавання павысіць апорную здольнасць дэталяў у межах пругкасці. Тэорыя пластычнасці грунтоў і горных парод ўжываеццаужываецца ў геалогіі, а таксама ў праектаванні збудаванняў.