Леў Мікалаевіч Талстой: Розніца паміж версіямі

Талстой быў задаволены уласным творам, аднак ужо ў студзені [[1871]] года ён адправіў А. А. Фету ліст: «''Які я шчаслівы… што пісаць лухту шматслоўную накшталт „Вайны“ я больш ніколі не стану''»{{sfn|ПСС, 90 т.|1928—1958|loc=Серия третья. Письма. Т. 61|с=247}}. Аднак, ці ледзь Талстой перакрсліваў важнасць сваіх папярэдніх тварэнняў. На пытанне {{Нн3|Такутомі Рока|Такутомі Рока|en|Kenjirō Tokutomi}} ў 1906 годзе, які свой твор Талстой любіць больш за ўсё, пісьменнік адказаў: «''Раман „Вайна і мір“''».

 

Не менш драматычным і сур'ёзным творам з'явіўся раман пра трагічнае каханне «''Ганна Карэніна''» ([[1873]]—[[1876]] гады). У адрозненне ад папярэдняй працы, у ім няма месца бясконца шчасліваму асалодзе асалодай быцця. У амаль аўтабіяграфічным рамане Левіна і Кіці яшчэ прысутнічаюць радасныя перажыванні, але ў малюнку сямейнага жыцця Долі ўжо больш горычы, а ў няшчасным завяршэнні любові Ганны Карэнінай і Вронскага столькі трывогі душэўнай жыцця, што гэты раман з'яўляецца па сутнасці пераходам да трэцяга перыяду літаратурнай дзейнасці Талстога, драматычнаму<ref name="ЭСБЕ" />.