Віленскі вакзал (Мінск): Розніца паміж версіямі

[[Image:Віленскі вакзал, Мінск.jpg|thumb|Віленскі вакзал у Мінску (1873)]]

'''Віленскі (Лібава-Роменскі) вакзал''' — назва аднаго з двух вакзалаў у [[Мінск]]у ў 1871—1928 гадах ({{таксама}}: [[Аляксандраўскі вакзал, Мінск|Аляксандраўскі (Брэсцкі) вакзал]]). З 1928 — '''Мінскі чыгуначны вакзал'''.

 

Закладзены ў нядзелю 23.8(4.9).1870 ў прысутнасці Токарава і пры вялікім сцячэнні народу асвечаны епіскапам Мінскім і Бабруйскім Аляксандрам. Будаваўся паводле праекту Санкт-Пецярбургскага тэхнічна-інспектарскага камітэта па чыгунцы. У 1873 будынак Віленскага вакзала Лібава-Роменскай чыгункі быў уведзены ў эксплуатацыю. Будынак меў агульную даўжыню ў 22 сажані (46,86 м), шырыня цэнтральнай цаглянай часткі — 5,5 сажані, бакавых драўляных — 5,3 сажані. Меў каляровае ашкленне і халшчовую драпіроўку на вокнах. Да будынку з боку чыгуначных пуцей дамыкаў навес. Станцыя класіфікавалася як II-класная.

 

 

У 1919—1920 будынак моцна пашкоджаны пад час польскай акупацыі Мінска. У рэканструкцыю 1920—1925 над часткай будынка надбудаваны другі паверх, дзе размясціліся адміністрацыя і памяшканні для адпачынку. У 1940 паводле праекту арх. І. Ранчака будынак зноў рэканструіраваны — другі паверх надбудаваны над усім будынкам. Гэта была апошняя рэканструкцыя ў гісторыі вакзала — у час Вялікай Айчыннай вайны будынак моцна разбураны.

 

== Спасылкі ==