Калінкавічы: Розніца паміж версіямі

|насельніцтва = 3989040315

|крыніца насельніцтва = <ref name="20162017-Estimate"/>

|год перапісу = 20162017

|катэгорыя ў Commons = Kalinkavičy

|OpenStreetMap = 496475615

Выяўленыя археолагамі гарадзішчы бронзавага і ранняга жалезнага вякоў, а таксама эпохі Кіеўскай Русі сведчаць аб засяленні мясцінаў у далёкай старажытнасці. Паводле пісьмовых крыніцаў Калінкавічы вядомыя з XVI ст. як в. Валенкавічы Мазырскага павета Мінскага ваяводства ВКЛ, вялікакняская ўласнасць. Упершыню ўпамінаецца як вёска Каленкавічы [[Багрымавіцкае стараства|Багрымавіцкага стараства]] ў акце рэвізіі [[Мазырскі павет|Мазырскага павета]] [[1560]]  г., прыводзіцца апісане межаў вёскі. У [[1582]]  г. упамінаецца ў межавай справе паміж маёнткам Гарбавічы, які належаў [[Аскеркі|Аскеркам]], і [[Багрымавіцкае стараства|Багрымавіцкім стараствам]]. [[16 мая]] [[1774]]  г. складзены акт размежавання вёсак Гулевічы і Каленкавічы. У [[1778]]  г. цэнтр Каленкавіцкай парафіі; у вёсцы 25 хат.

З [[1793]]  г., пасля другога падзелу Рэчы Паспалітай, у складзе Расійскай імперыі, мястэчка [[Рэчыцкі павет|Рэчыцкага павета]], да [[1805]]  г. належала князю Шахоўскаму. У [[1795]]  г. мястэчка Старыя Каленкавічы (35 двароў) і в. Новыя Каленкавічы, на паштовым тракце [[Бабруйск]]  — [[Мазыр]]. У [[1856]]  г. узведзены будынак Мікалаеўскай царквы (у ёй захоўваліся метрычныя кнігі з [[1827]]  г.). У [[1864]]  г. адкрытае народнае вучылішча. У [[1866]]  г. налічвалася 100 двароў. Памешчык Галалобаў у [[1876]]  г. меў у вёсцы 71 дзесяціну зямлі, крупарушку. Са здачай у эксплуатацыю ў [[1886]]  г. чыгункі [[Лунінец]]  — [[Гомель]] пачала дзейнічаць чыгуначная станцыя. Паводле перапісу [[1897]]  г. мястэчка ў [[Дудзіцкая воласць|Дудзіцкай воласці]] [[Рэчыцкі павет, Расійская імперыя|Рэчыцкага павета]] [[Мінская губерня|Мінскай губерні]]. Былі 2 майстэрні па апрацоўцы скураў, завод колавай мазі, 27 лавак, 3 карчмы, 3 пастаялыя двары. У сяле Каленкавічы ў гэты час былі царква, царкоўна-прыходская школа, хлебазапасны магазін, паштова-тэлеграфная кантора, аптэка. У [[1916]]  г., калі закончылася будаўніцтва чыгункі [[Жлобін]]  — [[Оўруч]], Калінкавічы сталі важным транспартным вузлом. У красавіку [[1917]]  г. створаны валасны Савет сялянскіх, рабочых і салдацкіх дэпутатаў. З красавіка [[1919]]  г. у Рэчыцкім павеце Гомельскай губерні. З мая [[1923]]  г. да красавіка [[1924]]  г. цэнтр Калінкавіцкай воласці, у склад якой ўвайшлі тэрыторыі скасаваных Аўцюцевіцкай і Дудзіцкай валасцей. З ліпеня 1924  г. у складзе БССР. З [[1925]] горад. У [[1924]]—[[1930]] цэнтр раёна. У [[1920]]—[[1930]]  гг. дзейнічала рамеснае таварыства, працавалі паравы млын з лесапільняй, бачарня, кузня, электрастанцыя, цагельня, ткацкая, шавецкая, кравецкая майстэрні, тэлефонная станцыя. З лютага [[1938]]  г. у Палескай вобласці. З [[1939]]  г.  — цэнтр раёна. Падчас Вялікай Айчыннай вайны акупаваныя нямецка-фашысцкімі войскамі. Найменне «Калінкавіцкіх» прысвоена 21-й часці і злучэнню. Адна з вуліц горада носіць імя генерала-палкоўніка П.  А.  Бялова, кавалерыйскі корпус якога ўдзельнічаў у вызваленні Калінкавічаў. Усталяваныя помнікі на брацкіх магілах, помнік-танк у гонар вызвалення горада, мемарыяльны знак на могілках ахвяраў фашызму. З студзеня [[1954]]  г. у [[Гомельская вобласць|Гомельскай вобласці]]. У 1961 годзе на тэрыторыі знойдзены [[Калінкавіцкі скарб]]. З сакавіка [[1963]]  г. горад абласнога падпарадкавання. Працуюць мясакамбінат, хлебазавод, фабрыкі мэблевая і побытавай хіміі, Палескі хімлясгас, камбінат хлебапрадуктаў, іншыя прадпрыемствы і ўстановы. У канцы [[1993]]  г. у горадзе адкрытая царква ў імя Казанскай Багародзіцы. З [[1994]]  г. працуе Калінкавіцкі краязнаўчы музей.

{{Reflist}}|refs=