Віталь Міхайлавіч Баравой: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Amall Visus (размовы | уклад) дробныя праўкі і дададзены спасылкі |
Amall Visus (размовы | уклад) дададзены спасылкі |
||
Радок 11:
У 1936-1939 гг. вучыўся на багаслоўскім факультэце Варшаўскага ўніверсітэта, дзе слухаў лекцыі М. С. Арсеньева, М. В. Зызыкіна, свяшчэннамучаніка Рыгора (Грыгорыя) Перадзэ, Юсціна Маісэску, будучага патрыярха Румыніі, і інш. Быў шанавальнікам царкоўнага гісторыка Васіля Болатава і хацеў стаць яго прадаўжальнікам. Пасля ўваходжання Заходняй Беларусі ў [[Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік|СССР]], з восені 1939 года выкладаў рускую і беларускую мовы і літаратуру ў школе ў вёсцы Заборцы. У 1941 годзе, пасля закрыцця школы ва ўмовах германскай акупацыі, стаў чытальнікам у храме Серафіма Сароўскага ў вёсцы Сітцы Докшыцкага раёна.
З лістапада 1941 года служыў сакратаром Мінскай духоўнай кансісторыі; з сакавіка 1942 года быў сакратаром Мінскага архіепіскапа Панцеляімана (Ражноўскага) і Магілёўскага архіепіскапа [[Філафей (Нарко)|Філафея (Нарко)]], які знаходзіўся ў той час у Мінску. Пасля адхілення германскімі ўладамі ў чэрвені 1942 года мітрапаліта Панцеляімана ад кіравання епархіяй Баравой з'ехаў у Несцераўку; з вяртаннем першага да кіравання епархіяй у красавіку 1943 года, у кастрычніку таго ж года Баравой зноў стаў сакратаром Мінскага епархіяльнага ўпраўлення.
Восенню 1944 года, з прычыны наступлення Чырвонай Арміі, падлягаў эвакуацыі разам з архіерэямі ў Германію; але ў Гродне разам з жонкай таемна пакінуў чыгуначны вагон, дабраўся да Мінска, дзе пасяліўся ў родных.
| |||