Полацкая езуіцкая акадэмія: Розніца паміж версіямі

Акадэмія створана на базе [[Полацкі езуіцкі калегіум|Полацкага езуіцкага калегіума]] згодна з указамі імператара [[Аляксандр I (імператар расійскі)|Аляксандра І]] ад [[12 студзеня]] і [[1 сакавіка]] [[1812]] г. і атрымала правы ўніверсітэта. Мела тры факультэты: тэалагічны, філасофіі і вольных навук, а таксама старажытных і сучасных моў. (У [[1815]] г. два апошнія факультэты былі аб'яднаныя ў факультэт філасофіі і моў.) Навучальны працэс кантраляваўся Міністэрствам асветы, па ўсіх іншых пытаннях акадэмія мелася падпарадкоўвацца генералу [[Езуіты|Таварыства Ісуса]] ў Расіі (на той час ім быў Тадэвуш Бжазоўскі). Акадэмія фактычна стаяла на чале асобнай навучальнай акругі, кантралюючы справы іншых езуіцкіх навучальных устаноў Расійскай імперыі - ў [[Полацк|Полацку]], [[Касцёл Святога Іосіфа і калегіум езуітаў (Віцебск)|Віцебску]], [[Магілёў|Магілёве]], [[Аршанскі езуіцкі калегіум|Оршы]], [[Мсціслаў|Мсціслаўлі]], [[Чачэрск|Чачэрску]], [[Клімавічы|Клімавічах]], [[Санкт-Пецярбург|Пецярбургу]] (да 1815 г.), [[Рыга|Рызе]], [[Адэса|Адэсе]], [[Астрахань|Астрахані]], [[Саратаў|Саратаве]], Раманаве (на [[Валынь|Валыні]]).

На чале акадэміі стаяў рэктар і чатыры дарадцы, факультэтамі кіравалі дэканы. Тры цэнзары і сакратар акадэміі складалі цэнзурны камітэт. Навучанне было пазаканфесійным і фармальна пазасаслоўным і бясплатным, аднак за ўтрыманне студэнта ў канвікце (інтэрнаце) бралася 600 рублёў за год. Выпускнікі атрымлівалі чын [[Табель аб рангах|14-га класа]] і маглі паступаць на дзяржаўную службу. Акадэмія мела права надаваць навуковыя ступені магістраў вольных навук і філасофіі, дактароў тэалогіі, цывільнага і кананічнага права.