Каэтан Ангіяліні: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Sniezhanj (размовы | уклад)
Няма тлумачэння праўкі
Sniezhanj (размовы | уклад)
Няма тлумачэння праўкі
Радок 27:
'''Каэтан Анджаліні''' ({{lang-it|Gaetano Angiolini}}, [[27 лістапада]] [[1748]], [[П’ячэнца|П'ячэнца]], [[Італія]] – [[17 лістапада]] [[1816]], [[Рым]]) – педагог, выкладчык [[Полацкая езуіцкая акадэмія|Полацкай езуіцкай акадэміі]], [[Езуіты|езуіт]].
 
Нарадзіўся ў сям'і шчырых вернікаў. Далучыўся да [[Езуіты|Таварыства Ісуса]] ў Італіі (Венецыянская правінцыя) [[17 кастрычніка]] [[1765]] г. Бацькоўскае выхаванне і асяроддзе спрыяла таму, што і астатнія яго дзвяць братоў звязалі сваё жыццё з касцёлам, а чацвёра з іх - Антаніна (Алесандра), Джузэпе (Юзаф), Франчэска і Луіджы, як і ён сам сталі езуітамі. У ПразП'ячэнцы некаторынабыў часгаманітарную пасляадукацыю, скасаванняа ў Балонні вывучаў ордэнафіласофію, фізіку і матэматыку. У 1771-1773 гг. выкладаў граматыку у [[1783]]Ферары і гМадэне. разамПасля зскасавання родныміТаварыства братаміІсуса [[Юзафстудыяваў Анджаліні|Юзафамтэалогію Анджаліні]]ў (1747-1814)Вероне. іПасля Франчэскаасвячэнне Анджалініна (1750-1788)ксяндза прыехаўспалучаў усвятарскую [[Беларусьдзейнасць уз складзевывучэннем Расійскаймастацтваў, асабліва жывапісу і імперыі|Беларусь]]архітэктуры.
 
Праз некаторы час пасля скасавання ордэна, у [[1783]] г. разам з роднымі братамі [[Юзаф Анджаліні|Юзафам Анджаліні]] (1747-1814) і Франчэска Анджаліні (1750-1788) прыехаў у [[Беларусь у складзе Расійскай імперыі|Беларусь]]. Спачатку вывучаў польскую мову і выкладаў казуістыку ў [[Полацкі езуіцкі калегіум|Полацкім езуіцкім калегіуме]], а потым перабраўся ў [[Віцебск]], дзе і пражыў большую частку амаль дваццацігадовага расійскага этапу свайго жыцця. Каэтан Анджаліні быў рэгентам пансіёна (1786-1794), выкладчыкам французскай мовы і архітэктуры (1790-1796) у Віцебскім езуіцкім калегіуме. Пасля года на пасадзе сакратара правінцыяла ў Оршы вяртаецца ў Віцебск, дзе ізноў выкладае архітэктуру. У якасці кіраўніка будаўніцтва (1794-1796 і 1800-1801) спраектаваў і распісаў фрэскамі касцёл.
 
Па запрашэнні Габрыэля Грубера пераязджае ў Пяцярбург як прапаведнік для сталічных італьянцаў (1801-1803). У 1802 г. быў абраны генеральным асістэнтам і ў наступным годзе быў накіраваны новым генералам Таварыства Ісуса, Г. Груберам, у Італію, каб весці падрыхтоўку да канчатковага аднаўлення Ордэна езуітаў. Разам з аднадумцамі яму ўдалося дамагчыся дазволу на дзейнаасць Таварыства ў Неапалітанскім каралеўстве.
 
Вярнуўся на Радзіму ў 1814 годзе. Памёр у Рыме.