Вікіпедыя

Сыч вераб’іны: Розніца паміж версіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[недагледжаная версія][дагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
Няма тлумачэння праўкі
Радок 13:
|range map caption =
|range map width =
| iucnstatus = LC
| iucn = 143264
| itis = 555445
| ncbi = 121724
| eol = 1178263
| children name =
| children =
}}
'''Вераб'іныВераб’іны сыч''', '''вераб’іны сычык''' (''Glaucidium passerinum'') — від птушак роду [[Вераб'іныя сычы]] сямейства [[Савіныя]]. Адзіны прадстаўнік роду ў фаўне ўсходняй Галарктыкі.▼
[[File:Glaucidium passerinum MHNT.ZOO.2010.11.2.6.jpg|thumb| ''Glaucidium passerinum'']]▼
 
▲'''Вераб'іны сыч''' (''Glaucidium passerinum'') — від птушак роду [[Вераб'іныя сычы]] сямейства [[Савіныя]].
 
== Апісанне ==
Вельмі дробная сава. Даўжыня цела складае 15-19 см, размах крылаў — 35-40 см, даўжыня крыла — 9-11 см. Самкі буйней самцоў, маса самца 54-65 г, самкі 63-103 г. Спінны бок буры з белаватымі крапінкамі, брушны — светлы, амаль белы з цёмнымі падоўжнымі стракацінамі. Махавыя і рулявыя пёры з белаватым папярочным малюнкам. Дзюба кароткая, жоўтая, крута загнутая, васкавіца ўздутая. Лапы апераны да кіпцюроў. Хвост з трыма папярочнымі белымі полоскамі і белай вяршыняй.
 
== Пашырэнне ==
Вераб'іны сыч — вельмі маленькая сава, як і ўсе прадстаўнікі роду [[Вераб'іныя сычы]]. Даўжыня яго цела складае 15-19 см, размах крылаў — 35-40 см, даўжыня крыла — 9-11 см, вага — 55-80 г. Самкі буйней самцоў. Верх серавата-буры або цёмна-карычневы, з белымі пястрынамі, якія на галаве меньшыя, а на спіне буйнейшыя, а ніз белы з бурыми падоўжанымі палосамі.
 
== Распаўсюджванне ==
[[Файл:2007. Stamp of Belarus 21-2007-11-15-692.jpg|thumb|left|Паштовая марка Беларусі]]
Вераб'іныВераб’іны сыч распаўсюджаны толькі ў [[Еўропа|Еўропе]] і Азіі. Ён насяляе ў цэнтры і на поўдні Скандынавіі (да палярнага круга), у гарах Цэнтральнай і Усходняй Еўропы (Сербія , Паўночная Італія і Пірэнеі), у Расіі, а таксама ў паўночнай частцы Манголіі і ў Маньчжурыі. У заходняй частцы Германіі адсутнічае, так як там адсутнічаюць лясы. Але ў 1960 гг. там выпушчаныя птушкі, выведзеныя ў няволі, і зараз папуляцыя налічвае каля 200 пар. У Еўрапейскай часткічастцы Расіі ён даходзіць да паўночнай мяжы лесу на Кольскім паўвостраве і ў Архангельскай вобласці. У Сібіры падымаецца прыкладна да паўночнай часткі Байкала і на ўсход да Сахаліна, на поўдзень распаўсюджаны да Карпат, Смаленскай, Разанскай абласцей, Бугуруслана, Цюмені, Алтая, Саян, Забайкалля, басейна Ракаракі [[Усуры]]. Вераб'іныТэрыторыя сычык — аседлая птушка,Беларусі алезнаходзіцца ў халодныямежах зімыарэала часамвіду, перамяшчаеццарэдкі на поўдзеньгнездаванні від, маладыязнаходкі птушкісыча таксамавядомы качуюцьў восеннюшэрагу і зімой. Насяляе горныя высокаствольныя, пераважна хвойныя лясыраёнаў.
 
Аседлая птушка, але ў халодныя зімы часам перамяшчаецца на поўдзень, маладыя птушкі таксама качуюць восенню і зімой. Насяляе вялікія комплексы старых хваёвых бароў (часта з перавагай елак) з прымессю лісцевых дрэў (букаў, грабаў, бяроз і іншых) або змяшаных лясоў, асабліва ахвотна у наваколлі палян, тарфянікаў, лугоў і вадаёмаў. Узімку таксама невялікія дрэвастоі (з хваёвымі дрэвамі) і паблізу населеных пунктаў. У гарах ([[Альпы|Альпах]]) даходзіць да 1000 м в.у.м
== Спасылкі ==▼
 
== Асаблівасці біялогіі ==
* [http://redbook.minpriroda.by/animalsinfo.html?id=71 Вераб'іны сыч у Чырвонай кнізе Беларусі]
Гняздо без высцілкі ладзіць у натуральным або выдзеўбаным дзятламі дупле (часцей у цэнтральнай частцы ствала). Займае і гнездавыя скрынкі.
 
Яго ахвярамі могуць быць вялікія сініцы, жоўтагаловыя каралькі, палёўкі, можа паляваць на берасцянак, нападаць на вялікага стракатага дзятла. На зіму запасае корм у дуплах.
{{Чырвоная кніга Беларусі|жывёла|71|}}▼
 
▲[[File:Glaucidium passerinum MHNT.ZOO.2010.11.2.6.jpg|thumb|Яйцо ''Glaucidium passerinum'']]
Яйкі (4-6, часам 3-7) з аднолькавымі канцамі, амаль акруглыя, белыя з сярэднім бляскам (часта з кавалачкамі вапны). Памеры: 29 х 23 мм.
 
== Падвіды ==
 
* ''G. p. passerinum'' — Еўропа, Заходняя Азія;
* ''G. p. orientale'' — Усходняя Сібір, Маньчжурыя.
 
== Літаратура ==
* Чырвоная кніга Рэспублікі Беларусь: Рэдкія і тыя, што знаходзяцца пад пагрозай знікнення віды жывёл і раслін. — Мн.: БелЭн, 1993. ISBN 5-85700-095-5
 
▲== Спасылкі ==
▲{{Чырвоная кніга Беларусі|жывёла|71|IV}}
 
[[Катэгорыя:Савіныя]]
[[Катэгорыя:Жывёлы, апісаныя ў 1758 годзе]]
{{пачатак артыкулу:Біялогія}}
Узята з "https://be.wikipedia.org/wiki/Сыч_вераб’іны"