Першыя паселішчы на тэрыторыі раёна згадваюцца ў апісанні ўласнасці ўкраінскіх магнатаў сярэдзіны [[16XVI стагоддзе|16XVI стагоддзя]]. З часу заснавання і да [[1922]] года паселішча было вядомае як Ахотнікава. Паходжанне гэтай назвы найперш звязвалі з імем уласніка земляў. Новы этап развіцця паселішча пачаўся ў 1888 годзе, калі бельгіец Розэнберг выкупіў невялікую [[дзялянка|дзялянку]] з кварцавымі пяскамі ў ваколіцы сяла Ракытнэ. Гэтыя пяскі былі прыдатныя для шкловарэння, а таму тут былі ўсе неабходныя ўмовы стварыць, няхай і прымітыўную, але дзейную [[Гута, прадпрыемства|гуту]]. Гэта зрабілася штуршком для хуткага развіцця паселішча, і ў выніку ў 1898 годзе быў заснаваны шклозавод.
У 1900 праз раён была пракладзеная чыгунка [[Кіеў]]—[[Ковель]]. Каляіна праходзіла праз паселішча, і такім чынам з`явіласяз’явілася чыгуначная станцыя «Ракытнэ» («{{lang-uk|Рокитне}}»), што станоўча сказалася на развіцці прамысловасці ў краі. Паводле [[Рыжскі мірны дагавор 1921|РыжскайРыжскага мірнаймірнага дамовыдагавора]] Ахотнікава адыйшло да [[Польшча|Польшчы]]. Праз год паселішча было перайменаванае ў Ракытнэ, а чыгуначная станцыя атрымала назву Ракытнэ-Валынскэ («{{lang-uk|Рокитне-Волинське}}»).
У верасні 1939 года Ракытнэ ў складзе [[Заходняя Украіна|Заходняй Украіны]] было далучанае да [[Украінская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка|УССР]], а праз год, у студзені [[1940]] года паселішча зрабілася раённым цэнтрам.
