Вікіпедыя

Уладзімір Іванавіч Адамушка: Розніца паміж версіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
Няма тлумачэння праўкі
др удакладненне, стыль
Радок 6:
Нарадзіўся 1 студзеня 1952 года ў сям’і сельскага настаўніка. Бацькі — маці Зінаіда Уладзіміраўна і бацька Іван Міхайлавіч, настаўнік беларускай мовы і літаратуры. Вучыўся ў Цырынскай сярэдняй школе. Закончыўшы школу, паспрабаваў паступіць на гістарычны факультэт [[Маскоўскі дзяржаўны ўніверсітэт імя М. В. Ламаносава|Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта]], аднак не змог. Уладзімір Іванавіч вярнуўся на малую радзіму і ўладкаваўся ў паляводчую брыгаду. У [[Беражна]] ў школе працаваў настаўнікам шырокага профілю: выкладаў фізічнае выхаванне, працоўнае навучанне і шэраг іншых прадметаў, пакуль не стаў студэнтам [[Філалагічны факультэт БДУ|філалагічнага факультэта]] [[Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт|Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта]]. Уладзімір Іванавіч выконваў абавязкі старасты курса, удзельнічаў у жыцці [[камсамол]]а і ў дзейнасці студатрадаў. Пасля атрымання дыплома ў 1973 годзе служыў у [[Ракетных войсках стратэгічнага прызначэння Узброеных сіл СССР]] (з 1973 па 1975).
 
У 1975—1988 гг. працаваў рэферэнтам у Бюро міжнароднага турызму «Спадарожнік», а затым і адказным сакратаром Камітэта моладзевых арганізацый БССР. Пазнаёміўся з выбітнымі асобамі — са старшынёй Дзяржаўнага савета ГДР [[Эган Крэнц|Эганам Крэнцам]], будучым кіраўніком Федэральнага архіўнага агенцтва Расіі Андрэем АртызавымАрцізовым і шматлікімі беларускімі і замежнымі навукоўцамі. У [[1988]] годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю на саісканне навуковай ступені кандыдата гістарычных навук «Вклад молодежи Белорусской ССР в борьбу за мир и дружбу между народами (1976—1985 гг.)» (навуковы кіраўнік — [[Давыд Барысавіч Мельцэр]]). Пасля абароны дысертацыі працаваў старшым выкладчыкам кафедры сусветнай палітыкі Мінскай вышэйшай партыйнай школы.
 
У 1991 годзе паступіў на працу ў тагачаснае [[Архівыдэпарттамент па архівах і справаводствасправаводстве Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь|ДзяржаўныГалоўнае камітэтархіўнае паўпраўленне архівахпры іСавеце справаводствеМіністраў БеларусіРэспублікі Міністраў]], дзе з 1995 па 2001 гг. займаў пасаду намесніка старшыні Дзяржаўнага камітэта па архівах і справаводстве Рэспублікі Беларусь. Менавіта ў гэты прамежак часу выйшлі яго асабістыя і ў сааўтарстве з іншымі навукоўцамі кнігі «Помилуйте… Документы по репрессиям 1939—1941 гг. в Вилейской области» і «Палітычныя рэпрэсіі 20—50 гадоў на Беларусі», зборы дакументаў і матэрыялаў «Белорусские остарбайтеры» і «Нацистское золото» из Беларуси".
 
З 2002 года Уладзімір Адамушка працаваў у Міністэрстве юстыцыі Беларусі. У ліпені [[2002]]—[[2006]] гг. — старшыня тагачаснага Камітэта па архівах і справаводстве [[Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь]]. З [[2002]] года — намеснік старшыні Геральдычнага савета пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь. З кастрычніка [[2006]] да снежня 2016 гг. — дырэктар Дэпартамента па архівах і справаводстве [[Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь]] (былы пераназваны Камітэт). Свет пабачылі наступныя выданні: «Гербы и флаги», «Геральдычны вянок Віцебшчыны», «Лагерь смерти Тростенец», «Освобожденная Беларусь», «Хатынь. Трагедия и память», «Ты з Заходняй, Я з Усходняй нашай Беларусі…», «Чернобыльская катастрофа 1986—1991» і іншыя.
 
З’яўляўся прадстаўніком [[Урад Рэспублікі Беларусь|Урада Рэспублікі Беларусь]] у папячыцельскім савеце Фонда ФРГ «Памяць, адказнасць і будучыня».
Узята з "https://be.wikipedia.org/wiki/Уладзімір_Іванавіч_Адамушка"