Электрычнасць: Розніца паміж версіямі

'''Электры́чнасць''' — агульны тэрмін, які апісвае з'явысукупнасць з’яваў, якія ўзнікаюць адабумоўлены існаванняіснаваннем, [[Механічны рух|рухурухам]] і [[узаемадзеянне|ўзаемадзеянняўзаемадзеяннем]] [[электрычны зарад|электрычнага зарада]].

Электрычнасць вывучаецца са старажытных часоў, але істотныя навуковыя адкрыцці з'явілісяз’явіліся толькі ў 17 і 18 стагоддзях.

Некаторыя прадметы, такія як, напрыклад, бурштын, пры трэнні з поўсцю прыцягваюць лёгкія прадметы, пёры, валасы, паперу і г. д.. Гэта было вядома яшчэ старажытным народам Міжземнамор'яМіжземнамор’я. Фалес з Мілета каля 600 г. да н. э. правёў серыю эксперыментаў, у якіх прыйшоў да з'яўленняз’яўлення статычнай электрычнасці, і на іх аснове зрабіў выснову, што трэнне дае магнітныя ўласцівасці бурштыну.

Інтэнсіўна пачала вывучацца электрычнасць у 18 ст., яркім вынаходнікам гэтага часу стаў Бенджамін Франклін, які праславіўся сваім эксперыментам з лятучым змеем, калі ён даказаў, што маланка ўяўляе сабою электрычны разрад. Ён запусціў у навальнічную хмару змея, на другім канцы якога быў прывязаны металічны ключ. Праз некаторы час, пасля пачатку навальніцы, з ключа пачалі з'яўляццаз’яўляцца іскры, што і з'яўляеццаз’яўляецца доказам электрычнасці навальнічнага воблака.

У канцы 19 ст., інжынеры прыстасавалі электраэнергію для прамысловага і дамашняга выкарыстання ([[прас]], [[кухонны камбайн]] і г. д.). За гэты перыяд адбылося значнае пашырэнне вытворчасці і развіцёразвіццё шматлікіх тэхналогій, заснаваных на электраэнергіі. Сёння выкарыстанне электраэнергіі з'яўляеццаз’яўляецца асновай сучаснага індустрыяльнага грамадства.