Парніковыя газы: Розніца паміж версіямі

[[ImageВыява:Atmospheric.transmittance.IR.jpg|thumb|300 px|Спектр паглынання [[Атмасфера Зямлі|атмасферы]] Зямлі. Пазначаны палосы паглынання [[Вада|вадзянога пару]], [[вуглякіслы газ|вуглякіслага газу]], [[метан]]у і [[азон]]у.]]

Вадзяны пар - асноўны натуральны парніковы газ, адказны больш чым за 60  % эфекту. Прамое антрапагеннае ўздзеянне на гэту крыніцу малаважна. У той жа час, павелічэнне тэмпературы Зямлі, выкліканае іншымі фактарамі, павялічвае выпарэнне і агульную канцэнтрацыю вадзянога пару ў атмасферы пры практычна сталай [[адносная вільготнасць|адноснай вільготнасці]], што, у сваю чаргу, падвышае парніковы эфект. Такім чынам, узнікае некаторая дадатная [[зваротная сувязь]]. З іншага боку, хмары ў атмасферы адбіваюць прамое сонечнае святло, гэтым павялічваючы [[альбеда]] Зямлі, што некалькі памяншае эфект.

Асноўнымі антрапагеннымі крыніцамі метану з'яўляюцца [[стрававальная ферментацыя]] ў жывёл, [[рысаводства]], гарэнне [[біямаса|біямасы]] (у тым ліку лясоў). Як паказалі нядаўнія даследаванні, хуткі рост канцэнтрацыі метану ў атмасферы адбываўся ў першым тысячагоддзі нашай эры (напэўна ў выніку пашырэння сельгасвытворчасці і жывёлагадоўлі і выпальвання лясоў). У перыяд з [[1000]] па [[1700]] гады канцэнтрацыя метану зменшылася на 40  %, але зноў стала расці ў апошнія стагоддзі (меркавана ў выніку павелічэння ворных земляў і паш і выпальвання лясоў, выкарыстання драўніны для апалу, павелічэння пагалоўя хатняга быдла, аб'ёму [[смецце|смецця]], вырошчвання [[рыс]]у). Некаторы ўнёсак у трапленне метану даюць [[метан вугальных пластоў|уцечкі пры распрацоўцы радовішчаў каменнага вугля]] і [[прыродны газ|прыроднага газу]], а таксама эмісія метану ў складзе [[біягаз]]у, які ўтвараецца на [[сметнік|палігонах пахавання адыходаў]].

* [http://www.proza.ru/2007/03/09-260 Парніковыя газы не кара, а манна нябесная]