Шарль Франсуа Гуно: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
JerzyKundrat (размовы | уклад) др Творчасць |
||
Радок 1:
[[Выява:Charles Gounod.jpg|thumb|Шарль Гуно]]
'''Шарль Франсуа
== Біяграфія ==
Радок 8:
У 1839 годзе Гуно атрымаў Рымскую прэмію за кантату "Фернан", якая дала магчымасць правесці на правах стыпендыята больш двух гадоў у Італіі і некаторы час у [[Вена|Вене]] і Германіі. Расчараваўшыся ў сучасным італьянскім оперным мастацтве, Гуно засяродзіўся на вывучэнні старадаўняй культавай музыкі, у прыватнасці Палестрына.
== Творчасць ==
Сярод ранніх опер («Сафо», 1850; «Акрываўленая манашка», 1854) вылучаецца камічная опера «Лекар паняволі» (паводле Мальера, 1857). Ш. Гуно — заснавальнік новага жанру ў французскім оперным мастацтве — лірычнай оперы. Яго лепшы твор — опера «Фауст» (1859; 2-я рэдакцыя — з рэчытатывамі замест размоўных дыялогаў, 1869), у якой кампазітар адмовіўся ад філасофскай праблематыкі літаратурнай крыніцы (аднайменнай трагедыі [[І. В. Гётэ]]) і зрабіў акцэнт на любоўную драму гераіні. Ён інтанацыйна абнавіў оперу, звярнуўшыся да меладычнага строю тагачаснага бытавога раманса. Сярод іншых твораў: оперы «Мірэйль» (1863) і «Рамэо і Джульета» (паводле У.Шэкспіра, 1865); 4 араторыі, кантаты, месы, рэквіем і іншыя творы для хору з аркестрам; 2 сімфоніі (1854, 1855); камерна-інструментальныя ансамблі, фартэпіянныя п'есы; больш за 200 рамансаў і песень; музыка да драматычных спектакляў і інш.
Выступаў як музычны пісьменнік і крытык.
== Узнагароды ==
Рымская прэмія (1839) за кантату «Фернан».
== Спасылкі ==
| |||