Цэгла: Розніца паміж версіямі

'''Цэ́гла''' (с-в.-{{lang-de|ziegel}}<ref name=pr>Слоўнік іншамоўных слоў у 2-х тамах., Мн., 1999, Т.2, С.635</ref>)  — штучны будаўнічы матэрыял у форме блокаў, зробленых з [[гліна|гліны]], [[вапна|вапны]], [[пясок|пяску]] і [[цэмент|цэменту]]у.

Блокі могуць быць розных памераў, аднак звычайныя суадносіны вышыні, шырыні і даўжыні  — суадносна 1:2:4. Для надання цэгле неабходных уласцівасцяў (трываласці, устойлівасці да марозу і вільгаці) выкарыстоўваюцца разнастайныя метады: сушка, абпальванне, апрацоўка парай.

Цэгла з'яўляецца найбольш старажытным будаўнічым матэрыялам. Ужыванне апаленай цэглы ў дойлідстве і будаўніцтве ўзыходзіць у часы [[Старажытны Егіпет|Старажытнага Егіпта]], а таксама [[Вавілон|Вавілона]]а і [[Рым|Рыма]]а, дзе з яе выкладваліся складаныя канструкцыі, накшталт [[арка|арак]] і скляпенняў. У [[Сярэднявечча]] цэглу пачалі выкарыстоўваць і для дэкаратыўнага аздабленья будынкаў.

Цагельні, адмысловыя прадпрыемствы па вырабу цэглы, на [[Беларусь|Беларусі]] ўтвараліся прынамсі ў тых мястэчках, дзе была гліна. У [[Мінск|Мінску]]у іх было каля 10. Амаль кожная цагліна пазначалася фірмовым кляймом гаспадара цагельні. Найбольш вядомымі былі [[цагельні Авербуха]].