Кармленне кракадзіла Хуфу

«Кармленне кракадзіла Хуфу» (руск.: «Кормление крокодила Хуфу») — фантастычная аповесць рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, апублікаваная ў 2008 годзе ў зборніку «П5: памінальныя песні палітычных пігмеяў піндастана».

Кармленне кракадзіла Хуфу
руск.: Кормление крокодила Хуфу
Аўтар	Віктар Алегавіч Пялевін
Мова арыгінала	руская
Дата першай публікацыі	2008

Змест

Трое людзей, Таня, Аляксей Іванавіч і Ігар, едуць у машыне па туманнай шашы на поўдні Францыі, маючы намер убачыць нейкага чарадзея. Яго фокусамі гледачы застаюцца незадаволеныя, тым больш, што адзін з іх услых выкрываў кожны фокус. Але запіс на аўдыёкасеце чарадзея, якую праслухалі героі, ажыццяўляе сувязь іх са Старажытным Егіптам, фараонам Хуфу і легендай пра яго кракадзіла, што нечаканым чынам адбіваецца на канцоўцы аповесці.

Аповесць будуецца вакол старажытнай легенды пра фараона Хуфу і яго фокусніка Джэдзі. Тры героі сустракаюць на сваім шляху таямнічага чарадзея, які паказвае ім мноства фокусаў. Аказваецца, што многія цяперашнія алігархі — гэта выхадцы з савецкіх НДІ, эканамічных інстытутаў, якія пераносілі невыносную лёгкастць быцця збіраннем этыкетак ад запалкавых карабкоў, рашэннем крыжаванак, вывучэннем фокусаў.

Праз некаторы час прымітыўныя арбацкія фокусы, заснаваныя на спрытнасці рук, перараслі ў нешта большае. Эканамічныя формулы, банкаўскія пераклады, плацяжы, рахункі, таямнічыя коды загадкавых банкаўскіх вочак, размешчаных у сэрцы Еўропы — усё гэта мела, акрамя загадкавай магічнай таямнічасці і прыцягальнасці, яшчэ і сціплае абаянне буржуазіі.

Так атрымалася, што трое падарожнікаў, цалкам паспяховыя ў звычайным жыцці і гатовыя да новых адчуванняў і ўражанняў, шпацыравалі па пустыні, поўныя самых вясёлкавых надзей, смеючыся са сваіх жартаў. І вось іх смех разбудзіў чарадзея. Бедны чарадзей-бедуін усімі вядомымі яму метадамі спрабаваў развесяліць шаноўную публіку, каб атрымаць узнагароду. Аднак зараблянне вялікіх грошай спалучана са звычкай эканоміць, таму Аляксей Іванавіч — алігарх у поўным росквіце сіл — не толькі паспяхова «выкрываў» таямнічую магію, але і высмейваў чарадзея.

Прадстаўленне змяняла прадстаўленне, але спрактыкаваная публіка не хацела ганараваць чарадзея годнай узнагародай. І тады ў дзеянне пайшла самая страшэнная зброя, якая ёсць на свеце: тэкст. Прычым тэкст не просты, а вельмі старажытны, які апавядае пра адвечную гісторыю супрацьстаяння чалавека сілы і валадара. Манускрыпт перанёс падарожнікаў у старажытныя часы, калі няўдзячнасць была звычайнай справай, і за вялікія цуды і фокусы прыдворнага чараўніка проста каралі смерцю. У канцы чарадзей узнагародзіў свайго дабрадзея чарговым фокусам, зрабіўшы таго толькі жаласным ценем акружэння, якое ствараецца для спачынку прыдворных асоб.

Так і не атрымаўшы грошай за свае цуды, чарадзей вырашыў адпомсціць падарожнікам, перамясціўшы іх у прасторы і часу, з нашых дзён на будаўніцтва піраміды святога кракадзіла Хуфу.

Крытыка

Як і многія творы Пялевіна, аповесць «Кармленне кракадзіла Хуфу» вызначаецца крылатымі фразамі, напрыклад: «Цуды робяцца з чалавека, якому іх паказваюць… мне ўсе мае паказалі ў дзевяностых гадах мінулага стагоддзя. Падчас закладных аўкцыёнаў, калі зусім канкрэтна».