Хендрык Нікалаас Веркман

Хендрык Нікалаас Веркман (нідэрл. Hendrik Nicolaas Werkman; 29 красавіка 1882 ― 10 красавіка 1945) ― галандскі мастак-эксперыментатар і друкар. У перыяд нацысцкай акупацыі (1940-45) арганізаваў падпольную друкарню і быў расстраляны гестапа ў канцы вайны.

Хендрык Нікалаас Веркман
Род дзейнасці	друкар, мастак, графічны дызайнер, дызайнер, фатограф, графік, кнігадрукар
Дата нараджэння	29 красавіка 1882(1882-04-29)[…]
Месца нараджэння	Leens[d], Leens[d], правінцыя Гронінген, Нідэрланды, Каралеўства Нідэрландаў
Дата смерці	10 красавіка 1945(1945-04-10)[…] (62 гады)
Месца смерці	Bakkeveen[d], Opsterland[d], Фрысландыя, Нідэрланды, Каралеўства Нідэрландаў
Грамадзянства	Каралеўства Нідэрландаў
Месца працы	De Blauwe Schuit[d]
Узнагароды і прэміі	Zilveren Anjer[d] (2006) H.N. Werkman Award[d] (1945)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Жыццё і творчасць

Веркман нарадзіўся ў вёсцы Леенс, якая знаходзіцца ў правінцыі Гронінген. Яго бацькам быў хірург-ветэрынар, які памёр, калі Веркман быў яшчэ ў падлеткавым узросце. Пасля гэтага яго маці пераехала з сям’ёй у Гронінген. У 1908 годзе Веркман заснаваў там друкарню і выдавецтва, дзе ў самыя лепшыя часы працавала каля 20 супрацоўнікаў. Фінансавыя няўдачы прымусілі яго закрыць свае прадпрыемствы ў 1923 годзе, пасля чаго ён пачаў сваю справу нанова, адкрыўшы невялікую майстэрню на гарышчы склада.

Веркман быў членам аб’яднання мастакоў пад назвай «De Ploeg» («Плуг»), для якога ён друкаваў афішы, запрашальныя білеты і каталогі. З 1923 па 1926 год, ён выдаваў свой уласны авангардны часопіс з англійскай назвай «The Next Call» («Наступны званок»), які, як і іншыя выданні таго перыяду, утрымліваў розныя эксперыменты са шрыфтамі, друкаванымі блокамі і іншымі друкаванымі матэрыяламі, якія афармляліся ў выглядзе калажаў. Ён распаўсюджваў свой часопіс, мяняючы яго выпускі на працы іншых авангардных мастакоў і дызайнераў за мяжой, такім чынам застаючыся ў курсе адносна прагрэсіўных тэндэнцый у еўрапейскім мастацтве. Веркман падтрымліваў кантакты з Тэа ван Дусбургам, Куртам Швітэрсам, Лазарам Лісіцкім і Мішэлем Сёфарам, апошні з якіх прадставіў яго працы на выставе ў Парыжы.