Хлопчык і ведзьма

сюжэт усходнеславянскіх народных казак

Хлопчык і ведзьма («Піліпка-сынок», «Піліпка і ведзьма») — сюжэт усходнеславянскіх народных казак  (руск.).

Хлопчык і ведзьма
Выданне
Паштовая марка Беларусі, прысвечаная мультфільму «Піліпка»
Мова арыгінала руская, украінская мова і беларуская
Лагатып Вікікрыніц Тэкст твора ў Вікікрыніцах
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Спектакль «Цярэшачка» рэжысёра Л.Фёдаравай. Белгарадскі тэатр лялек  (руск.), 2012

У паказальніку казачных сюжэтаў  (руск.) мае індэксы 327 °C, F «Хлопчык (Івась, Жыхарка, Лутонюшка) і ведзьма»: ведзьма заваблівае хлопчыка да сябе, пераймаючы голасу маці; даручае сваёй дачцэ пячы яго ці сама паказвае, як трэба садзіцца на лапату; хлопчык засоўвае ў печ дачку ведзьмы або ведзьму; узбіраецца на дрэва; гусі-лебедзі прыносяць яго дадому: у казцы тыпу 327f хлопчык-рыбак ловіць рыбу, седзячы ў лодцы; ведзьма перакоўвае свае грубы голас на тонкі і выдае сябе за маці, якая прынесла ежу. Рускіх  (руск.) варыянтаў казкі — 52, украінскіх  (руск.) — 23, беларускіх — 13.

 
Ілюстрацыі з выдання 1917 года

У старога і старой няма дзяцей; стары прыносіць дадому палена, каб «у бабы хоць забаўка была». З гэтага палена нараджаецца хлопчык (матыў Пінокіа  (руск.)) — Піліпка.

Пераймаючы голасу Піліпкавай маці, ведзьма (Баба-Яга, змяя) выманьвае Піліпку на бераг падчас рыбнай лоўлі і выкрадае яго. Даручае сваёй дачкі (Аленцы) пячы Піліпку, але ён хітрасцю прымушае Аленку сесці замест яго ў печ («Я яшчэ малы і дурны, не ведаю, як на лапату садзіцца»).

Ведзьма з’ядае сваю дачку і катаецца на яе касцях, паўтараючы: «павалюся, пакачуся, Піліпкавага мяса наеўшыся»; убачыўшы гэта, Піліпка смяецца з яе. Яна пачынае секчы дрэва, на якім сядзіць Піліпка; той заклікае аб дапамозе да птушак (гусей), і яны ратуюць яго, прынёсшы дадому да бацькоў.

Украінская назва сюжэту: Хлопчик (Івась, Жихарко, Лутонюшка) і відьма. Украінскія варыянты казак — укр.: Івасик, Івасик-телесик, Казка про Івасика-Телесика і Бабу-ягу, Казка про Івася та відьму, Івасик і відьма.

Інтэрпрэтацыя

правіць
 
Ілюстрацыя Алены Паленавай  (руск.)

На думку даследчыкаў, дадзены сюжэт з’яўляецца завэлюмаваным адлюстраваннем абрадаў ініцыяцыі; у ім, гэтак жа як і ў сюжэце казкі «Гусі-лебедзі  (руск.)», адбілася ўяўленне пра птушак-псіхафораў  (руск.).

Украінскі фалькларыст Віктар Давыдзюк  (укр.) тлумачыў сэнс казкі забаронай раскрываць, да якога роду чалавек належыць. Івасік-Тэлесік мог выказаць гэта, адгукнуўшыся на «матчын голас». Гэтая акалічнасць сведчыць аб тым, што карані казкі могуць ляжаць у эпоху матрыярхату, калі вызначэнне бацькоўства насіла адносны характар. Іншым магчымым сэнсам з’яўляецца забарона раскрываць староннім магічны сэнс сваіх слоў.

У культуры

правіць
 
Ілюстрацыя Алены Паленавай  (руск.)

У літаратуры

правіць

Рускія і ўкраінскія казкі пра хлопчыка і ведзьму неаднаразова апрацоўваліся пісьменнікамі А. М. Талстым, Р. П. Данілеўскім, П. Р. Тычынам і іншымі.

Паўло Тычына па-мастацку перарабіў народны варыянт казкі, змяніўшы канец такім чынам, што гусі-лебедзі пужаюцца арла, які апынуўся самалётам, што адвёз Івасіка-Тэлесіка да людзей, што прыязна сустракаюць яго. Тэкст і малюнкі, створаныя мастачкай А. Якабсон, у выданні 1941 года дастаткова празрыста падводзілі чытача да разумення, што Івасік-Тэлесік у казцы з’яўляецца сялянскім хлопчыкам, які трапляе ў светлую савецкую будучыню, у тым ліку таму, што ён здзіўляецца выкарыстанню тэлефону, пад’еўшы ў новым месцы ён хрысціцца, але потым знаёміцца з дзецьмі з дзіцячага садка, які выглядае на выяве ледзь не як палац, вучыцца грамаце і піша ліст бацькам з запрашэннем прыехаць у госці[1].

У кінематографе

правіць
 
Кадр з мультфільма 1938 года

У філатэліі

правіць
 
Паштовая марка Украіны

У 2004 годзе Укрпошта выпусціла паштовую марку з выявай Івасіка-Тэлесіка

У графіцы

правіць

Сярод вядомых мастакоў, якія стваралі ілюстрацыі да гэтай казкі можна згадаць Уладзіміра Кутлінскага, Валерыя Славука, Міколу Рыжага, Юрыя Герасіменку-Жызнеўскага, Рыгора Святліцкага  (руск.), Алісу Селязень, Кацярыну Чорную, Анатоля Елісеева  (руск.), Віктара Таўбера[5], Тамару Зебраву, Алену Паленаву  (руск.) і іншых.

Крыніцы

правіць

Літаратура

правіць